Του Φώτη Μιχαήλ,
ιατρού
Είναι αλήθεια ότι στα
τελευταία ιδιαίτερα χρόνια, ως Έλληνες, φερθήκαμε υβριστικά: Χλευάσαμε τα ιερά
και τα όσια, υποτιμήσαμε τις παραδόσεις μας και πάνω απ’ όλα εγκαταλείψαμε την
αγάπη και το σέβας σ’ αυτό που πάντα ήμασταν: Παλικάρια, φιλότιμοι, πιστοί και
αρκούντως ”τρελοί”, για να τα βάζουμε με πολύ δυνατότερούς μας.
Εν ολίγοις,
ανταλλάξαμε την ”ιερή τρέλα” της Ορθοδοξίας και τον μανικό έρωτα για την εθνική
και πνευματική Ελευθερία, με την λογική, τον καθωσπρεπισμό και την ”πολιτική
ορθότητα” των προτεσταντών και παπικών συν-ευρωπαίων μας.
Ως λαός παρασυρθήκαμε
από τις ”σειρήνες” των εχθρών της Πίστεως και της Πατρίδας και αφήσαμε να
ορίζουν την ζωή μας οι επιθυμίες και τα πάθη τα κομματικά. Ταμπουρωθήκαμε πίσω
από διάφορα ξενοκίνητα ιδεολογικά αναχώματα πολεμώντας ο ένας τον άλλον και
αφήσαμε τον κομματικό φανατισμό, να σπείρει ανάμεσά μας το μίσος και την
διαίρεση. Έτσι, πολύ γρήγορα και χωρίς να το καταλάβουμε, η κομματοκρατία όχι
μόνον κυριάρχησε στον εθνικό μας συλλογικό βίο, αλλά κατάντησε σωστή γάγγραινα,
που κατέφαγε τα σωθικά της Πατρίδας μας.
Έλεγε εκείνος ο
ευλογημένος στρατηγός Μακρυγιάννης: Και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και
σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης”. Μιλάμε κάθε
τόσο για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, για μια Ελλάδα που θα αποφασίζει για τον εαυτό
της… Δυστυχώς, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο! Είμαστε μόνιμα προτεκτοράτο και υπό
κατοχήν κάποιας ή κάποιων Δυτικών Δυνάμεων, με την συγκατάθεση την δική μας!
Νενέκοι και Εφιάλτες, προσκυνημένοι της πολιτικής και της διανόησης, έγιναν
αιτία να καταντήσουμε η ”παλιόψαθα των εθνών”.
Τώρα μάλιστα φτάσαμε σε σημείο να μας λοιδορούν και να μας
ειρωνεύονται οι πάντες. Και από πάνω, οι περισσότεροι διανοούμενοι και
πολιτικοί μας, χωρίς αιδώ, να δηλώνουν υπέρμαχοι του Κοραϊκού Ευρωπαϊκού
συνδρόμου: Να βρισκόμαστε στο Ευρωκοινοβούλιο, Έλληνες όντες, και να φερόμαστε
φράγκικα. Να ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε την ταυτότητά μας… Αυτό κι αν δεν
είναι τραγικό!
Ο ερευνητής ιστορικός
πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός, λέει ότι εδώ χρειάζεται Ελληνορθόδοξη, Ρωμαίικη
Πολιτική. Μια πολιτική βασισμένη στην δική μας πατροπαράδοτη πολιτισμική
ταυτότητα, που θα μας βγάλει από τον εθνοκτόνο μεταπρατισμό πείθοντας τους
ξένους, ότι έχουνε να ωφεληθούν από την σχέση τους μαζί μας.
Αυτό μπορεί να επιτευχθεί,
μονάχα όταν όλοι οι Ηγέτες μας, και κυρίως οι πολιτικοί, πάψουν να φέρονται
ξενοκίνητα εντός Ελλάδος και πάρουν την απόφαση, επιτέλους, να ενεργούν προς τα
έξω ως Έλληνες.
____________________________________________
Πηγές:
1. Στρατηγός Μακρυγιάννης
2. Καθηγητής π. Γεώργιος Μεταλληνός
3. Μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης
Πηγή:
ΑΚΤΙΝΕΣ
Μια καλύτερη ανάγνωση της ιστορίας θα πείσει τον κ. Μιχαήλ ότι αρχηγός της κομματοκρατίας στην οποία αποδίδει την ελληνική κακοδαιμονία ήταν ο Μακρυγιάννης. Αυτός ήταν ο πρώτος και πιο ένθερμος οπαδός του διχασμού με στόχο το ίδιον όφελος. Αυτός έβαζε τις λίρες του δανείου στην τσέπη και τον τίτλο του αντιστρατήγου στο μέτωπο, για να υπηρετήσει την παράνομη και εθνικά καταστροφική κυβέρνηση του Κουντουριώτη. Ο ακάθαρτος μιλάει για ακαθαρσίες. Ο θεμελιωτής του γαλλικού κόμματος μιλάει για κομματισμό και ο υποστηρικτής του, ο κ. Μιχαήλ καταγγέλλει την φράγκικη συμπεριφορά εκθειάζοντας τον αρχιφράγκο. Πώς να γίνουμε “ανεξάρτητοι” κ. Μιχαήλ όταν προτείνετε στον Έλληνα ως πρότυπο την τοκογλυφία, την μικροπρέπεια, την ψευδολογία και την συκοφαντία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε φίλε, χίλια δίκια μπορεί να έχεις, αλλά αν ψάξουμε τη ζωή και τις ευκαιριακές επιλογές των περισσότερων από τους αγωνιστές του 21, μπορεί και να απογοητευτούμε. Δεν υπάρχουν άγιοι και παρθένες, και από τα λάθη γλίτωσαν μόνο όσοι σκοτώθηκαν νωρίς. Ο Παπαφλέσσας είχε κάνει περισσότερα, αλλά εξιλεώθηκε με τη θυσία στο Μανιάκι. Αν εξαντλήσουμε την αυστηρότητα μας απέναντι στο Μακρυγιάννη και τον απομυθοποιήσουμε τελείως μηδενίζοντας τους αγώνες και τις πληγές του, δεν είναι βέβαιο ότι έτσι θα υπηρετήσουμε την αλήθεια. Η κατάσταση ήταν τόσο ρευστή τότε, που έμοιαζε με κινούμενη άμμο. Πολλά λάθη έγιναν από πολλούς, λάθη έκανε και αυτός, όπως και τόσοι άλλοι. Δικηγόρος του δεν είμαι, αλλά παραθέτω τι εκείνος πίστευε και τι έγραψε ως απάντηση για όλα αυτά, διότι και τότε θα είχαν γίνει πολλές συζητήσεις και κατηγορίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για την επικοινωνία.
=================
Ο Κολοκοτρώνης τού έδωσε εντολή να ακολουθήσει το γιο του Γενναίο. Αλλά ούτε στο Μοριά ήταν ευχαριστημένος από την αταξία και τις αντιθέσεις των πολιτικών, ιδιαίτερα του Μαυροκορδάτου. Όταν σχηματίστηκε το παράνομο εκτελεστικό στο Κρανίδι και υπήρχαν δύο κυβερνήσεις, ο Μακρυγιάννης βρέθηκε με το νέο εκτελεστικό του Κρανιδίου στο πλευρό του Γ. Κουντουριώτη, του Κωλέττη και του Μαυροκορδάτου και πολέμησε για λογαριασμό τους εναντίον της άλλης παράταξης στη Δαλαμανάρα (9 και 10 Μαΐου 1824). Μετά τον έστειλαν στην Αρκαδία και Μεσσηνία, επειδή οι κάτοικοι αρνούνταν να πληρώνουν φόρους στην κυβέρνηση Κουντουριώτη. Κόντεψε μάλιστα να συλληφθεί και επιστρέφοντας στ’ Ανάπλι διηγήθηκε στους κυβερνητικούς τις περιπέτειές του. Τότε τον πίεσαν να μεταβεί στην Αθήνα και να πείσει τον Γκούρα, τον Καρατάσο, τον Γάτσο και άλλους να κατέβουν στον Μοριά, να πολεμήσουν τους «αντάρτες». Με τα πολλά παρακάλια τους έπεισε, κατέβηκαν εκείνοι και εξαπέλυσαν όργιο αρπαγών και αυθαιρεσιών. Ο Μακρυγιάννης παραπονιόταν για όλα αυτά, αλλά ο ίδιος είχε μεγάλη ευθύνη για το φούντωμα του εμφυλίου.
Η κυβέρνηση Κουντουριώτη τον είχε κάνει αντιστράτηγο για τις υπηρεσίες που της είχε προσφέρει. Ο αγνός Μακρυγιάννης παρασύρθηκε από τη δίνη των γεγονότων. Χωρίς να το καταλάβει, έγινε όργανο της παράνομης κυβέρνησης. Ο ίδιος σημειώνει στ’ απομνημονεύματά του: «Δεν ήξερε κανείς τι να κάμει. Ήμουν άμαθος από τέτοια». Ήταν μια ειλικρινής εξομολόγηση. Απογοητευμένος εξάλλου από όλους, σημειώνει παρακάτω: «Μούτζες και στρούτζες να ’χουν και το ’να και τ’ άλλο μέρος».
Νομίζω πως δεν συνεννοούμαστε αγαπητέ μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτα είναι το θέμα “τι ήταν ο Μακρυγιάννης;” και αν έχω δίκαιο σ’ αυτό που είπα, τότε α) η υπερασπιστική γραμμή που βάζεις, δεν τον αθωώνει β) τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα γι αυτόν, επειδή η δράση του δεν ήταν τέτοια μόνον το 1824-25. Συμμετείχε και στην συνομωσία εναντίον του Καραϊσκάκη, και στην συνωμοσία εναντίον του Καποδίστρια, και στην συνωμοσία εναντίον του Όθωνα, που, ουσιαστικά ήταν υπέρ των αγγλογάλλων. ΔΕΝ πρόκειται για ΛΑΘΟΣ ή ΛΑΘΗ, πρόκειται για μια ΔΙΑΡΚΗ ΣΤΑΣΗ από το 1821 (πλούσιος και δανειστής) μέχρι το 1851. Αρχίζει να γράφει από το 1829 (για ποιον λόγο; αφού δεν είχε σκοπό να εκδώσει) και ενώ κάνει συνεχώς τα ίδια, δηλαδή παραμένει ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ.
Δεύτερο είναι το θέμα “γιατί ο Μακρυγιάννης θεωρείται από πάρα πολλούς 100% διαφορετικός από ό,τι ήταν;”. Ένα μέρος της απάντησης το έδωσες έμμεσα: λέει, στην καλύτερη περίπτωση, “να τα βρούμε κάπου στη μέση”. Γιατί στη μέση; Να τα βρούμε εκεί ακριβώς που είναι. Αυτό είναι το υπόλοιπο κομμάτι της απάντησης που αρνείται τα πραγματικά γεγονότα. Δικαιολογώντας τα όπως εσύ, στην ουσία αρνείσαι το τι έκανε, γιατί ίσως θεωρείς αδιανόητο ότι τα έκανε. Όμως τα έκανε. Έκανε αυτά που τον κατατάσσουν στο πρότυπο του “εγώ” και ενώ οι μαρξιστές ιστορικοί τηρούν σιωπή (αν πρόσεξες) οι χριστιανοί (;) τον ανάγουν στο πρότυπο του “εμείς”. Η τέλεια αντιστροφή, γιατί; ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΕΙΠΕ Ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ!
Κι όμως, ούτε αυτός ο μυξοκλαψιάρης αρχηγός της ιδιοτέλειας δεν εκθειάζει τόσο τον εαυτό του. Περισσότερο ψάχνει μια δικαιολογία, γιατί βαθειά μέσα του καταλαβαίνει ότι δεν συμφωνεί με την συνείδησή του. Αντίστροφα λειτουργεί το απόσπασμα που επικαλείσαι και λέει:
«Με διατάζουν τότε κ᾿εμένα να πάρω τους ανθρώπους μου και να πάγω με το μέρος της Κυβέρνησης, να ᾿περασπίζωμαι το Εκτελεστικόν (από τ᾿ άλλο μέρος ήταν το Βουλευτικόν). Με το Βουλευτικόν ήταν το δίκιον και η πατρίδα. Οι άλλοι ήθελαν να ρουφούνε τα εθνικά και μάλλωναν. Δεν ήξερε κανείς τι να κάμη.»
Δηλαδή τι νόμιζε; Ότι κι αν δεν βρίσκαμε το γράμμα που παρακάλαγε (όπως πολλοί) τον Κουντουριώτη “μη με ξεχάσεις όταν έρθει το δάνειο”, από όσα είπε και όσα έγραψε δεν θα καταλαβαίναμε ότι αφού το “βουλευτικόν” λαδώθηκε και πάλι δεν κατόρθωσε να βγάλει απόφαση νόμιμη εναντίον του Εκτελεστικού, δόθηκε το σύνθημα “ο λαδώνων ευατόν λαδωθήτω” που, λόγω ειδικότητας, από τους πρώτους θα το έπιανε ο Μακρυγιάννης; Δίκαιον και Πατρίδα = η τσέπη μου και η δόξα μου.
Δεν θα καθήσω λοιπόν να αντικρούσω ένα προς ένα όσα είπες υπέρ του, έχω συνήγορο τον ίδιο, που λέει π.χ. ότι ήταν δειλός (από τα λίγα που τον τιμούν). Το πρόβλημα δεν είναι ο Μακρυγιάννης, είμαστε εμείς, που προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη στο τι συμβαίνει σήμερα, έχοντας τέτοια θολή, ανάστροφη ιδέα για το τι συνέβαινε πάντα. Ο Μακρυγιάννης ήταν η πιο χαρακτηριστική περίπτωση για την οποία απέτυχε η Επανάσταση να εκπληρώσει τον στόχο της. Ως τέτοιος θα πρέπει να διδάσκεται, κυρίως όμως, ως τέτοιον θα έπρεπε να τον χαρακτηρίζουν οι χριστιανοί σήμερα. Φευ! όμως. Αυτό δεν συμφέρει ούτε τους νικητές, που επικρατούν ως σήμερα, ούτε την μίζερη εθνική εκδοχή του χριστιανισμού που εκεί βρήκε να δείξει παραλογισμό και αντιεπιστημονισμό.
Όποιος λοιπόν αμφιβάλλει ότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα, να διαβάσει τον Μακρυγιάννη και να τον αντιπαραβάλλει με τον εαυτό του (τις πράξεις του Μακρυγιάννη) και με τις άλλες πηγές. Όχι μόνον με τα απομνημονεύματα, αλλά και με τα έγγραφα. Αν και νομίζω δεν θα χρειαστεί, όποιος ξέρει την Επανάσταση αρκετά, θα καταλάβει τι λέει ο ίδιος ο Μακρυγιάννης και οι αντιφάσεις του που προσεγγίζουν τις δέκα ανά σελίδα (δεν ξέρω κι αν πείραξε το κείμενο και ο διόλου αντικειμενικός Βλαχογιάννης. Το πρωτότυπο υπάρχει;). Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι στοιχειωδώς δεν ξέρουν τα γεγονότα -στρατιωτικά και πολιτικά- οι περισσότεροι που θα αποπειραθούν να διαβάσουν το πρώτο του κείμενο, έτσι δεν θα καταλαβαίνουν πού αναφέρεται και τι συμβαίνει πίσω απ’ αυτά που λέει ή δεν λέει.
Θέλεις και μια “επιστημονική” προσέγγιση του φαινομένου “Μακρυγιάννης” αγαπητέ μου; Μόνον αγνός, αφελής, καλωσυνάτος και ντόμπρος δεν ήτανε, μετείχε με πάθος στις εταιρείες που ίδρυσαν επί τόπου οι “φιλέλληνες” του Πέτα. Αυτό δε λέει δα και πολλά, αφού όλοι, χριστιανοί και μη, ήταν δυο ή τρεις φορές μασόνοι, καρμπονάροι κλπ. Λέει όμως η αφήγησή του απ’ την αρχή (υπονοεί ότι την Επανάσταση την οργάνωσε ο Καποδίστριας), λένε οι δήθεν αποκαλύψεις του και οι προσβλητικές του αναφορές προς αυτούς που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται (π.χ. Ανδρούτσος: ο Γκούρας, γιόμωσε το δισάκκι του λίρες… Τον πήγε εις την Αθήνα και τον σκότωσε. Τελείωσε πλέον ο κύριος Κωλέτης κι᾿ από τον τρίτον αντίζηλόν του.), λέει το παράφορο πάθος του για τα χρήματα (όπως αυτά που έχασε όταν ο Μιαούλης του μήνυσε ότι θα ρίξουν τον Καποδίστρια χωρίς να εξαγοράσουν τη φρουρά του κάστρου), λένε οι ψευτοκλάψες του για τα μοναστήρια που καταστρέφονται το 1833 (γιατί δεν τον δίκασαν κι αυτόν όπως τον Κολοκοτρώνη που υπερασπίστηκε την πίστη;) λέει η πορεία του στην Οθωνική περίοδο, όπου οι ίδιοι οι Γάλλοι έχουν σιχαθεί τον υπερφιλόδοξο και ακόρεστο Γιαννάκη και στέλνουν αναφορές του τύπου “τι θα γίνει με δάυτον; Μας κάνει δουλειές, αλλά μας έχει πρήξει στα υψηλά ανταποδοτικά”. Δεν υπήρχε συνωμοσία που δεν μετείχε. Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι ίσως Νέγρης, Γκούρας δεν πήγαν από τύφο ή εχθρικό βόλι, αλλά βγήκαν απ’ τη μέση επειδή ήξεραν πολλά, τότε η μακροζωία του Μακρυγιάννη είναι ένα στοιχείο, όπως στοιχείο είναι και η απεικόνισή του με το χέρι στη μέση. Ένα σύμβολο ο Μακρυγιάννης, δυο ο προϊστάμενός του ο Κόχραν http://en.wikipedia.org/wiki/File:Lord_Cochrane_1807.jpg
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο κάτω-κάτω αυτοί, δηλαδή οι δικοί του τον αναδείξανε, πρώτος και καλύτερος ο
αρχισυκοφάντης και αρχιπράκτορας Ειρηναίος Θείρσιος (!) που έκλεισε φυλακή τον Κολοκοτρώνη και έγραψε (τρόπος του λέγειν) λίβελο εναντίον του Καποδίστρια.
Όταν θα τοποθετήσουμε τον Μακρυγιάννη εκεί όπου ανήκει, τότενες θα έχουμε ελπίδα να μας λυπηθεί ο Θεός. Όχι γιατί θα Τον υποκαταστήσουμε, όλοι θα κριθούμε απ’ Αυτόν, αλλά γιατί θα ξέρουμε τι γυρεύουμε και πώς θα τ' αποκτήσουμε.
Αγαπητέ διάβασα με προσοχή όσα έγραψες. Δεν σου κρύβω ότι με κατέκλυσε ένα αίσθημα ματαιότητας. Σκέφτομαι ότι για όλα αυτά που γράφεις θα υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία και ιστορικές αναφορές σε άλλα έγγραφα, εκτός των απομνημονευμάτων που έγραψε ο ίδιος και τα οποία έχω επίσης διαβάσει. Κάτι άλλο επί αυτού δεν έχω να πω. Η ιστορία μας δείχνει διαρκώς την ρευστότητα και το ευμετάβλητο της ανθρώπινης φύσης από τα οποία δεν ξεφεύγει κανείς, ούτε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του 21. Η αλήθεια, πάντα κρυμμένη πίσω από ερμηνείες, από σκοπιμότητες, που όσο τις σκαλίζει κανείς, τόσο αναδύονται οι γνωστές οσμές.των ακαθάρτων. Όσα έγραψες είναι τροφή για σκέψεις για όσους τα διαβάσουν. Ας μείνουμε σε αυτά, μιας και ούτε οπαδός του Μακρυγιάννη είμαι, ούτε διάθεση να σε αμφισβητήσω έχω, αλλά απλά πιστεύω πως οι άνθρωποι μπορούν και να αλλάζουν, εκεί που εσύ βάζεις την απόλυτη λέξη "αμετανόητος".
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην εικόνα την είδα. Ένα απαίσιο πορτραίτο στο οποίο βλέπεις προφανώς κάποιους μασονικούς συμβολισμούς στη στάση και τη θέση των χεριών. Το πορτραίτο του Μακρυγιάννη είναι κατά αρχήν απείρως καλύτερο ως ζωγραφική, ενώ από την άλλη, θεωρώ, πως από όλα τα επιχειρήματα σου αυτό, που προσπαθεί να εξάγει συμπεράσματα από την παραβολή των δύο αυτών εικόνων, είναι το λιγότερο ισχυρό.
Να διαφωνούμε-συμφωνούμε, για να προχωρούμε.
Σε ευχαριστώ ξανά για τις πληροφορίες!
Χαίρομαι που αντιμετωπίζεις ανοιχτόμυαλα το θέμα και αυτό μου δίνει την ευκαιρία να επεκταθώ: συμφωνούμε ότι όλη η κουβέντα δεν γίνεται για τον Μακρυγιάννη αλλά για το 21. Όλοι σήμερα συζητάμε για το κατά πόσον φταίει -για όσα τραβάμε- η πορεία από το 1974, κάποιοι, όχι λίγοι, το πάνε στο 1821.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 21 έχει κάτι το μεγαλειώδες που το διαισθάνονται σχεδόν όλοι. Έχει όμως δυσκολία στην ερμηνεία του. Άλλοι έκατσαν πάνω στον Τρικούπη, άλλοι στον Μακρυγιάννη, άλλοι στον Παπαρρηγόπουλο, στον Κορδάτο, στον Κόκκινο, στον Σβορώνο, στον Βακαλόπουλο, στην Εκδοτική Αθηνών, στον Φίνλεϋ κ.ο.κ. Το ελληνικό σχολείο έχει (είχε) μερικά καλά, αλλά δεν βοηθάει στην λύση καθόλου μα καθόλου. Οι περισσότεροι κοινοί θνητοί έχουν σχολικές γνώσεις + λίγα ή πολλά έξτρα διαβάσματα. Κακά τα ψέματα, αν θέλει κάποιος να βγάλει άκρη, πρέπει να κάνει προσωπική έρευνα. Οι ιστορίες όλες είναι ερμηνείες κι αυτές που επιθυμούν περισσότερη και πιστότερη αναφορά σε πηγές, θα έπρεπε να γίνουν 20τομες τουλάχιστον, αν ήθελαν να τεκμηριώνουν ένα 80 ή και 95% από όσα λένε. Και πάλι όμως υπάρχουν τα ατεκμηρίωτα, τα κεντρικότερα των οποίων διατρέχουν την σπονδυλική στήλη των μελετητών. Και το πράγμα γίνεται δυσκολότερο, όταν ανακαλύπτεις ότι και οι πηγές αντιφάσκουν, ότι τα ψέματα δεν είναι μόνον κακόβουλα, αλλά ειπώθηκαν και από ανάγκη υπηρέτησης του αγαθού. Πώς να το αποδείξεις αυτό; Δεν γίνεται.
Σήμερα που το εθνικό κράτος κατεδαφίζεται, ανακαλύπτουμε έκπληκτοι (οι πιο πολλοί) ότι όχι μόνον δεν υπάρχει ενιαίος ορισμός για το έθνος (αυτό το ξέραμε), αλλά ότι δεν καταλάβαμε καλά-καλά σε τι είδους κράτος κατέληξε η Επανάσταση το 1830-33. Το σίγουρο είναι πως πολλοί πίστεψαν ότι η κατάληξη ήταν και επιδίωξη της εκκίνησης, πως το 1833 το γέννησε το 1821. Με την βοήθεια όμως της τρέχουσας κατάστασης και με την υποψία ότι συνεχώς κάτι δεν πήγαινε καλά από το 1833, μπορούμε να κάνουμε μια προκαταρκτική έρευνα για το πόσες είναι οι τάσεις στην Επανάσταση, πόσες είναι οι πλευρές που συγκρούονται μεταξύ τους. Εκεί, με την βοήθεια της παραμέτρου “ποιος ξεκίνησε την Επανάσταση και με ποιο στόχο” μπορούμε ίσως να διαπιστώσουμε ότι ΔΥΟ είναι οι πλευρές: η χριστιανική και η αντιχριστιανική (εμφανίζεται ως κοσμική). Και μόνον αν ισχύει αυτό, κάνει την «ΕΛΛΗΝΙΚΗ» επανάσταση, μια «ΔΙΕΘΝΗ» επανάσταση, ενώ σήμερα τον «Έλληνα» οι περισσότεροι τον εκλαμβάνουν με την κλειστή-εθνική (κρατική) ιδιότητα, αφού το 1833 είχαμε ΕΘΝΟΣ=ΚΡΑΤΟΣ. Αν ισχύουν αυτά, τότε οι ερμηνείες που σχετίζονται με «προσωπικές, ταξικές, τοπικιστικές» διαφορές που χώριζαν τους αγωνιστές είναι όλα προκάτ-ψεύδη ή αλήθειες από δευτερεύουσες και κάτω που προκαταλαμβάνουν τον αναγνώστη και μπερδεύουν τα πράγματα χωρίς λόγο. Τότε όχι μόνον οι εγχώριες δυνάμεις, αλλά και οι επιτόπιες ξένες (φιλέλληνες) και οι εξωτερικές χωρίζονται μ’ αυτό και μόνον το κριτήριο. Όλα τα άλλα είναι αποχρώσεις (ξέρεις καλά ως ζωγράφος). Έχουν να κάνουν με ατομικές ερμηνείες του καθενός που βρίσκεται ενταγμένος σε κάθε μια από τις δύο όχθες και με τη δύναμη της συνείδησης και του χαρακτήρα που διαθέτει. Κάπου εκεί κολλάει η υπόθεση “Μακρυγιάννης”.
Η λέξη “αμετανόητος” καταλαβαίνεις ότι δεν απευθύνεται στον Μακρυγιάννη, αλλά στους φανατικούς υποστηρικτές του που δεν θέλουν να δουν και δεν δίνουν και στους ομόφρονές τους μια προοπτική κατανόησης και απεγκλωβισμού από τα αδιέξοδα του “εθνικού χριστιανισμού”. Είναι δυνατόν η οικουμενικότητα να είναι εθνική; Είναι δυνατόν ο Χριστός να απευθύνεται σε Έθνη; Εντάξει, οι σημερινοί γιακωβίνοι δικαιολογούνται, όμως οι χριστιανοί; Είναι δυνατόν να κάθονται πάνω στον Μακρυγιάννη σεβαστοί μελετητές και άξιοι, σημερινοί αγωνιστές όπως ο π. Μεταλληνός, ο Καργάκος, ο Ζουράρις, ο Νατσιός και ένα σωρό άλλοι; Αυτός που δεν δίστασε να οικειοποιηθεί ακόμα και τον διάλογο De Rigny – Υψηλάντη, αυτός που βρίζει εκείνους τους οποίους συνεχίζει να υπηρετεί; Σαφώς και αποτελεί περίπτωση τελείως ξεχωριστή ο Μακρυγιάννης που μόνος του λέει ότι όχι μόνον δεν ήταν Κλέφτης-Αρματολός πριν την Επανάσταση, αλλά έμπορος που προσπαθούσε να δημιουργήσει κεφάλαιο προς δανεισμό. Πώς λοιπόν οι “φιλέλληνες” και οι αριστεροί ιστορικοί που έχουν περάσει γενεές 14 τον Μπακόλα, τον Καραϊσκάκη, τον Ανδρούτσο, τον Βαρνακιώτη, τον Κολοκοτρώνη, την Μπουμπουλίνα…για ιδιοτέλεια και διπλοπροσωπεία (ψέματα όλα 100%) “ξέχασαν” τον Μακρυγιάννη που έλεγε “άρχισα το εμπόριον και μ’ είχαν οι κάτοικοι Ρωμαίγοι και Τούρκοι ως ταμίαν” που μιλούσε ξεκάθαρα για “ρωμέικο” (=χριστιανισμό) και “τούρκικο” (=μουσουλμανισμό), αλλά που δεν εξηγούσε πώς έκανε πάντα και παντού δουλειές με χρήματα “Μας πάνε είκοσι-έξι ανθρώπους να μας κρεμάσουνε και ο Θεός γλύτωσε μόνον εμένα”; Μα, τον δικό τους άνθρωπο θα κακολογήσουνε; Τον πιο σταθερό τους σύμμαχο; Είναι λοιπόν θλιβερό να διαπιστώνεις πόσο χαμηλά βάλαμε τον χριστιανικό πήχη οι χριστιανοί, πόσο χριστιανικό θεωρούσαμε το κράτος που προέκυψε το 1833 (300 χρόνια πριν επέβαλαν στην Αγγλία ακριβώς το ίδιο πρότυπο και με τα ίδια μέσα και προσχήματα). Είναι επόμενο να μην καταλαβαίνουμε ούτε την απάτη του αιώνα: την «Μεγάλη Ιδέα». Ήταν ποτέ δυνατό να γίνει χριστιανικό (άρα πολυεθνικό) ένα εθνικό κράτος μεγαλώνοντας; Ήταν ποτέ η Κωνσταντινούπολη πρωτεύουσα εθνισμού; Ίσα-ίσα ο εθνισμός ήταν αυτός που κατέτρωγε τον χριστιανικό (διεθνικό) της χαρακτήρα, αυτόν πυροδοτούσε πάντα ο αντίπαλος του χριστιανισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν και τα ελαφρυντικά και οι εξηγήσεις, που δεν αναιρούν τα προηγούμενα. Ο χριστιανισμός δεν είχε επιλογές. Μετά και την πλήρη αποτυχία του 1853 να κινηθεί προς την Κων/πολη, αρπάχτηκε από τον εθνισμό, υπηρέτησε την χριστιανική παιδεία που έδινε το ελληνικό σχολείο, χωρίς να κατανοεί ότι τον εθνικό χριστιανισμό τον εξέτρεφε αυτός που τον επέβαλε, προκειμένου να τον χρησιμοποιήσει για εμφύλιο χριστιανικό πόλεμο. Έλληνες χριστιανοί εναντίον Βουλγάρων χριστιανών κ.ο.κ. Ο ίδιος σήμερα τον κατεδαφίζει, επειδή δεν του είναι απαραίτητος πλέον.
ΥΓ Φυσικά και είναι ανίσχυρο το στοιχείο της απεικόνισης. Ούτε έχουμε βρει αποδεικτικά μύησης κανενός από τους αγωνιστές σε διάφορες Εταιρείες. Όμως το 1822 και το 1826 τα στρατά του Ναπολέοντα που κατέφθασαν εδώ, ίδρυαν στοές και έκαναν τεκτονικά πάρτυ, τόσο στο Ναυαρίνο, όσο στην Κόρινθο, σε διάφορους αρχαίους ναούς και πάνω στην Ακρόπολη (Φαβιέρος + Μακρυγιάννης). Υποθέτω πως ο Μακρυγιάννης μέσα του ισορροπούσε ως συμβατά στοιχεία τον τεκτονισμό (χριστιανικός ήταν τότε σε πολλές περιπτώσεις) με το χρήμα και την δόξα, αφού οι οργανώσεις στις οποίες ανήκε, είχαν έτοιμο πλαίσιο συκοφαντίας εναντίον των πραγματικά χριστιανών αγωνιστών (στρατιωτικών και πολιτικών) που ξεκίνησαν την Επανάσταση. Είναι σαφές όμως ότι οι φιλογαλλικές δηλώσεις του Γκούρα και του Μακρυγιάννη κρύβουν τεκτονικό περιεχόμενο, οπότε οι ίδιοι μέσα τους έχουν μια διεθνική δικαιολογία γι αυτό που σήμερα φαίνεται ως ανθελληνική ή μάλλον εθνική (γαλλική) στάση.
Ο Μακρυγιάννης λοιπόν είναι το αδύνατο «εμείς» και το ισχυρό «εγώ» που δεν μπορέσαμε να καταπολεμήσουμε, όταν ο σατανάς μας έκλεισε πονηρά το μάτι. Δεν είναι ο σάκος του μποξ. Να μην ξεχνάμε μάλιστα ότι ο Νικηταράς που του είχε μηνύσει το 24 ότι αν τον πιάσει, θα τον γδάρει ζωντανό, δεν κυριολεκτούσε, πράγμα που το απέδειξε με το παραπάνω όλη του η στάση και η διαρκής συμπεριφορά, η όντως αντίθετη του Μακρυγιάννη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ κι εγώ για την ευκαιρία που μου έδωσες.
Πολύ χρήσιμοι συλλογισμοί αγαπητέ φίλε.
ΔιαγραφήΝα επισημάνω ότι ο Μακρυγιάννης κατηγορήθηκε για θρησκοληψία στα τελευταία του. Αποκλείοντας το ενδεχόμενο να υποκρινόταν, ήταν άραγε μια κρίση συνειδήσεως και απάλειψης παλαιών αμαρτημάτων; Ποιος μπορεί να απαντήσει σε αυτά; Μοιραία, όπως είπες και εσύ, κάποια πράγματα θα ,μείνουν αναπάντητα.
Έχω κάποιες διαφωνίες με αυτό που αποκαλείς εθνικό Χριστιανισμό και για "εμφύλιο" μεταξύ χριστιανών που τυγχάνουν άλλων εθνικοτήτων με εδαφικές απαιτήσεις. Ούτε η πολυεθνική Ρωμανία είχε ξεφύγει από αυτό, αφού πολύ συχνά αντιμετώπισε "εθνικές" αναταράξεις εντός της, διαφόρων εθνοτικών ομάδων, πχ Σέρβοι, Βούλγαροι, που προσπάθησε να αντιμετωπίσει εκτός από στρατιωτικά μέσα και με τον Χριστιανισμό. Ο εθνισμός με τη σημερινή έννοια ίσως δεν υπήρχε, αλλά τουλάχιστον από το 1000 μΧ, είχε εκδηλωθεί η αίσθηση της ελληνικής καταγωγής και της ιδιαίτερης εθνικής ταυτοπροσωπίας της κυριαρχούσας σε κάθε επίπεδο μέσα στην αυτοκρατορία εθνοτικής ομάδας των Γραικών. Αυτό που αργότερα μέσα στην οθωμανοκρατία ονομαζόταν γενικά με τον όρο "Γένος" που φυσικά δεν περιλάμβανε αλλογενείς πληθυσμούς.
Θεωρώ πως το Χριστιανικό "Έθνος" της Ρωμανίας και κατ επέκταση το ΄"Εθνος του Χριστού" που αν κατάλαβα, εσύ θεωρείς πως δεν πρέπει να έχει σχέση με τα έθνη ως οντότητες, αναφέρεται σε ένα ιδιότυπο διεθνισμό ανάλογο με εκείνο του ΚΚΕ, αλλά από την ανάποδη και με άλλους όρους σε επίπεδο δηλαδή θρησκευτικότητας. Με λίγα λόγια η ιδιότητα του Χριστιανού προηγείται εκείνης της εθνικής συνείδησης, όπως ακριβώς και αυτή του διεθνιστή προλετάριου προηγείται κάθε εθνικού προσδιορισμού. Προσωπικά δε βλέπω καμία αντίφαση ανάμεσα στον Χριστιανισμό και στην ύπαρξη την έτσι και αλλιώς υπαρκτή των εθνών με τα γνωστά κριτήρια για το τι θεωρείται έθνος. Κάθε άλλο μάλιστα. Βρίσκω να υπάρχει μια αρμονία, όταν η ποικιλία των εθνικών υποσυνόλων συνθέτουν ένα ενιαίο, υψηλότερης πνευματικής στάθμης σύνολο, όπως είναι ο Χριστιανισμός. Αλλά αυτό στην ιδεατή του μορφή χωρίς να καταργεί την ιδιαιτερότητα του κάθε υποσυνόλου που συμμετέχει σε αυτό. Κανείς δε μπορεί να ζωγραφίσει με ένα χρώμα ή με ένα τόνο, ή αν το κόκκινο πάψει να είναι κόκκινο και το μπλε, μπλε, να πω αστειευόμενος με το παράδειγμα
Αυτή η ενότητα στο παρελθόν επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί μέσω των αυτοκρατοριών, αλλά απέτυχε. Στο άμεσο μέλλον είναι δύσκολο να πει κανείς τι μορφή θα πάρει.
Κλείνω υπενθυμίζοντας την χαρακτηριστική φράση του Χριστού:
'Πορευθέντες, μαθητεύσατε πάντα τα Έθνη..."
Να είσαι καλά φίλε μου και τα ξαναλέμε
Όταν έλεγα "Είναι δυνατόν ο Χριστός να απευθύνεται σε Έθνη;" μου φυγε η λέξη "συγκεκριμένα". Δηλαδή το μήνυμα είναι παναθρώπινο, είναι οικουμενικό. Άρα η ιδιότητα του χριστιανού προηγείται οποιασδήποτε άλλης. (βλ. Γεννάδιο Σχολάριο για Χριστιανό έναντι Έλληνα βλ.Κωστή Παλαμά για Ρωμαίο έναντι Έλληνα).
ΔιαγραφήΩς προς τον εθνισμό:Και στην Ρωμανία το ίδιο γινότανε, αλλά και στα "Βαλκάνια" έτσι έγινε. Πρώτα η αποκοπή της βουλγαρικής "εξαρχίας" από το Πατριαρχείο, ύστερα εθνικό κράτος.
Ο εθνισμός του ελλαδικού κράτους έχει μια ιδιαιτερότητα. Διατηρεί τα υπερεθνικά ελληνικά στοιχεία που δεν μπόρεσε να υποτάξει το "εθνικό" κράτος. Αυτά βάλλονται σήμερα.
Το "Οράματα και Θάματα" θέλει ειδική επεξεργασία. Ούτε εγώ πιστεύω ότι τρελάθηκε ή το έπαιζε ο Μακρυγιάννης.
Όταν έλεγα "Είναι δυνατόν ο Χριστός να απευθύνεται σε Έθνη;" μου φυγε η λέξη "συγκεκριμένα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ φίλε, με το 'συγκεκριμένα" υπό την έννοια των "περιούσιων" έγινες ακόμα σαφέστερος.
Μιλώντας για σύνολα και υποσύνολα, αυτό ακριβώς εννοούσα και εγώ (η ιδιότητα του χριστιανού προηγείται οποιασδήποτε άλλης). Πηγαίνοντας ακόμη παραπέρα, η έννοια "Άνθρωπος", περιλαμβάνει και αυτή την ιδιότητα του "Χριστιανού", ως έχουσα μεγαλύτερη ευρύτητα και βασικά εμπεριέχει και όλες τις άλλες..
Να σου ευχηθώ καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση,
εκτός και αν επικοινωνήσουμε ξανά πριν από τις γιορτές