Στις 4 Ιουλίου 1822 σε
τούτον τον μικρό αιματοβαμμένο τόπο λατρεύτηκε ο θάνατος. Με την θυσία τους οι
Έλληνες και οι Φιλέλληνες έδωσαν το πραγματικό νόημα στις έννοιες ΙΣΟΝΟΜΙΑ -
ΙΣΟΤΙΜΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Πουθενά στην παγκόσμια
Ιστορία δεν καταγράφεται κίνημα σαν το φιλελληνικό στην οργάνωση στην ορμή και
το πάθος και στην τελική προσφορά. Ο αγώνας της μικρής Ελλάδος κατά του Τούρκου
δυνάστη συγκίνησε όλους τους ευαισθητοποιημένους ανθρώπους των πολιτισμένων
κρατών και αυτή η συγκίνηση μετατράπηκε σε ηθική συμπαράσταση πολιτιστική
ανάδειξη του αγώνα αλλά κυρίως στρατιωτική βοήθεια σε όπλα και σε εθελοντές
στρατιώτες. Οι «Κυανόκρανοι» της εποχής εκείνης έμπειροι αξιωματικοί και
οπλίτες των διαφόρων Ευρωπαϊκών στρατών συγκεντρώνονται στην Κόρινθο τον
Απρίλιο του 1822 μαζί με Έλληνες του εξωτερικού, περίπου 300 τον αριθμό και
ιδρύουν το τάγμα των Φιλελλήνων με δύο λόχους.
Ο πρώτος είχε
κυρίως Γάλλους, Ιταλούς και Έλληνες του
εξωτερικού, ιδίως επτανήσιους, με διοικητή τον Ελβετό Σεβαλιέ και το 2ο τάγμα
είχε Γερμανούς, Πολωνούς και Πρώσους με διοικητή τον Πολωνό Μιρζένσκι.
Διοικητής του τάγματος ορίσθηκε ο Ιταλός Ανδρέα Δάνια. Τιμής ένεκεν ορίστηκε
από την νεοσύστατη κυβέρνηση ως Συνταγματάρχης-Διοικητής ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος.
Στην Κόρινθο εκτός από τους Φιλέλληνες βρισκόταν και 150 Κεφαλλονίτες με αρχηγό
τον Σπύρο Πανά. Όλοι αυτοί στα μέσα Μαΐου του 1822 αναχώρησαν για το Μεσολόγγι
όπου έφτασαν στις 23 Μαΐου. Εκεί ενώθηκαν με άλλους ντόπιους οπλαρχηγούς αλλά
κυρίως με το πρώτο Ελληνικό πεζικό σύνταγμα που αποτελούνταν από 350 άνδρες υπό
την καθοδήγηση του Γερμανού Στρατηγού Νόρμαν και του Ιταλού Πέτρου Τορέλλα.
Έτσι δημιουργείτε ένα
αξιόλογο εκστρατευτικό σώμα με 3000 περίπου άνδρες που λαμβάνει εντολή να
τραβήξει για την Ήπειρο προς βοήθεια των επαναπατρισθέντων Σουλιωτών που
νιώθουν να κινδυνεύουν άμεσα από τους Τούρκους αφού πλέον ο Αλί Πασάς έχει βγει
από την μέση και η περιφέρεια του ελέγχετε από τον Χουρσίτ Πασά.
Περί τα τέλη Ιουνίου το
εκστρατευτικό σώμα φτάνει στο Πέτα μετά από μια σύντομη στάση στο Κομπότι η
διοίκηση του εγκαθίστανται στον Λαγκαδά. Στην Άρτα οργανώνετε ο Τουρκικός
στρατός περίπου 8000 με επικεφαλής τον Κιουταχή. Η Ιστορία πλέον έχει επιλέξει
τον τόπο της θυσίας «το Πέτα». Στο Πέτα όμως υπάρχει διχογνωμία για την
οργάνωση της μάχης, από την μία οι Φιλέλληνες μαθημένοι σε ανοιχτό πόλεμο χωρίς
Προφυλάξεις δεν λάμβαναν μέριμνα για την προφύλαξη τους και από την άλλη οι
μπαρουτοκαπνισμένοι Έλληνες ζητούν να
γίνουν ταμπούρια και οχυρώσεις επιζητώντας να γίνει το πεδίο της μάχης στα
υψώματα για να μην έχει εύκολη πρόσβαση το ιππικό των εχθρών. Χαρακτηριστικές
είναι οι απαντήσεις που έδιναν οι φιλέλληνες στις προτροπές των Ελλήνων για να
κάνουν προχώματα. Ο Τορέλλα προς τον Γιώργο Μπακόλα «εμείς έχουμε τα στήθη μας
για προχώματα». Ο Δάνια προς τον Βλαχόπουλο «Ξέρουμε και εμείς να πολεμούμε». Ο
Γερμανός Φέλντχαν πρόσθεσε «Αλίμονο στους Τούρκους που θα πλησιάσουν τα κανόνια
μου».
Αλίμονο όμως, αυτή η
παλικαριά, αυτή η υπερηφάνεια έκρυβε δυστυχώς την άγνοια της Ελληνικής
πραγματικότητας στο πεδίο της μάχης. Μάταια προσπάθησε ο Καραϊσκάκης την
παραμονή της μάχης στο πολεμικό συμβούλιο που έγινε, να ορίσει το πεδίο της
μάχης στα υψηλότερα σημεία των λόφων που περικλείουν το Πέτα για να μην μπορεί
το αντίπαλο ιππικό να εφαρμόσει σχέδιο μάχης. Δεν εισακούστηκε και έφυγε
πικραμένος λέγοντάς του πως «αύριο θα είστε όλοι μακαρίτες».
Ο Μαυροκορδάτος δεν
θέλησε να χαλάσει την καρδιά του Νόρμαν ούτε των υπολοίπων φιλελλήνων, όπως δεν
το έκανε όλο αυτό από το διάστημα που έβλεπε να διεμβολίζει την ενότητα του
στρατεύματος αυτή η διχογνωμία συμφωνώντας σιωπηρά με την πρακτική και την
πολεμική φιλοσοφία των φιλελλήνων, αδυνατίζοντας στην πράξη το στράτευμα από
έμπειρους πολεμιστές αφού έβλεπαν την
ήττα να έρχεται και έφευγαν τις τελευταίες ώρες πικραμένοι και απογοητευμένοι.
Ξημερώνει η 4η Ιουλίου.
Στο Πέτα 1500 περίπου Έλληνες και Φιλέλληνες τόσοι απέμειναν, βρίσκονται
παρατεταγμένοι και αποφασισμένοι ως εξής: Οι Φιλέλληνες αναπτύχθηκαν σε ομάδες
8-10 ανδρών και μέχρι περίπου τα 300 μέτρα μοναχή ελιά και κοτρόνια. Στη
συνέχεια παρατάχθηκαν οι λόχοι του Ελληνικού Συντάγματος στις θέσεις κοτρόνια.
Θέση Δημοτικού σχολείου Σερβεταίικα προς Πυργούλια και μέχρι τα Πυργούλια
συνέχισαν οι Κεφαλλονίτες και οι άλλοι επτανήσιοι με το Σπύρο Πανά αρχηγό. Οι
ντόπιοι οπλαρχηγοί με 900 περίπου άνδρες τοποθετήθηκαν από το σημερινό μνημείο
Ηρώων τη θέση αυτή κατέλαβε ο Μάρκος Μπότσαρης πιο δεξιά ο Αλ. Βλαχόπουλος, Βαρνακιώτης και στην άκρη το ψηλότερο ύψωμα κορακοφωλιά ο Γιώργος Μπακόλας με τον
Δήμο Τσέλιο Ράγκο και άλλους προς τον κατήφορο που βλέπει προς την λίμνη.
Από την άλλη οι Τούρκοι
περίπου 7.000 βγαίνουν από την Άρτα με εμπροσθοφυλακή τους Αλβανούς και την
περιοχή Κουτσομύτα αρχίζουν να σχηματίζουν παράταξη μάχης ανοιχτής τανάλιας με
το ιππικό να προχωρεί στα δεξιά προς τους Αγίους Αναργύρους και από εκεί για το
Πέτα με σκοπό να αποκόψει τυχόν βοήθεια από το Κομπότι. Η άλλη δύναμη προχώρησε
προς το Θεοτοκιό Ταξιάρχη κι άρχισε να ανεβαίνει προς τους Κεφαλλονίτες και
ακόμα πιο αριστερά, να περάσει από το
Ματεσιό κι από κει να χτυπήσει στα νώτα τους Ελληνες.
Το σύνθημα της μάχης
δίνετε και αρχίζει η μάχη σ' όλα τα μέτωπα δυνατή, άγρια, φονική, οι επιθέσεις
των Τούρκων αποκρούονται αφήνοντας πίσω τους εκατοντάδες νεκρούς. Οι Φιλέλληνες
πολεμούν σαν λιοντάρια κι ο Κιουταχής οργισμένος ζητάει να έρθουν ενισχύσεις
από την Άρτα και καθώς προχωρούσε η μέρα και η ροή της μάχης εξελισσόταν
ευνοϊκά για τους Ελληνες ένα τυχαίο γεγονός αλλάζει τα δεδομένα. Το Τουρκικό
σώμα που βρισκόταν στο Ματεσιό καθηλώθηκε εκεί
από τον Γώγο Μπακόλα, οι Τούρκοι όμως που επιτίθονταν από το Θεοτοκιό
πλησιάζουν επικίνδυνα στο Πέτα και αναγκάζεται ο Γώγος να κατέβει πιο κάτω να
τους χτυπήσει κι αυτούς.
Μια ομάδα Τουρκαλβανών
περίπου 80 από το σώμα του Ματεσιού περιπλανήθηκαν στο δάσος και από το
μονοπάτι Αργκονέρι έφτασαν πίσω από την Κορακοφωλιά και ανέλπιστα είδαν ότι δεν
υπήρχε κάποια σημαντική δύναμη παρά λίγοι άνδρες μόνο, και αφού τους σκότωσαν
ανέβηκαν στο λόφο ξεδίπλωσαν τις σημαίες και από εκεί φώναζαν στους επτανήσιους
που βρέθηκαν πίσω τους. Τα συναισθήματα απερίγραπτα. Ο φόβος άλλαξε ψυχές μπήκε
στις ψυχές των Ελλήνων. Τα ερωτήματα πολλά και αμείλικτα πως; Και γιατί;
Η απάντηση βγήκε εύκολα
και αβασάνιστα ίσως γιατί βόλευε πολλούς από τους αρχηγούς της εκστρατείας. «Ο
Γώγος Πρόδωσε». Είναι όμως έτσι; Ο Γώγος σε δίκη που έγινε αργότερα δικαιώθηκε,
ο Μακρυγιάννης τον εξυμνεί και τον κατατάσσει στους μεγάλους Έλληνες
καπεταναίους που έδωσαν το αίμα τους για την Λευτεριά και όσοι άλλοι γνώριζαν
τον Γώγο ορκίζονταν ότι ο Γώγος ποτέ ότι θα έκανε τέτοια πράξη. Μετά λοιπόν από
αυτό τον ενδοιασμό όπως ήταν φυσικό το πεδίο της μάχης κατέρρευσε οι γραμμές
έσπασαν και οι πολυάριθμοι Τούρκοι κύκλωσαν τους Φιλέλληνες και τους Έλληνες
που αντιστάθηκαν με άφθαστο ηρωισμό αλλά έπεσαν. Μια μικρή ομάδα μόνο με τον
τραυματισμένο Νόρμαν διασώθηκε και μετέφερε τα νέα στον Μαυροκορδάτο που
βρισκόταν στην Λαγκάδα. «Το παν απωλέσαμεν πλην της τιμής».
Έτσι στον τόπο τούτο
τελείωσε άδοξα η εκστρατεία του Αλ. Μαυροκορδάτου, οι Τούρκοι εδραιώθηκαν στην
Δ. Ελλάδα οι Σουλιώτες ξανάφυγαν από το ηρωικό Σούλι άλλοι για την Πάργα και
άλλοι για τα Επτάνησα και το Μεσολόγγι ετοιμάστηκε για την πρώτη πολιορκία του.
Στο Πέτα όμως η θυσία
των Φιλελλήνων δεν πήγε χαμένη. Ο πρώτος ενωμένος Ευρωπαϊκός στρατός, οι πρώτοι
κυανόκρανοι της εποχής, εκείνης έπεσαν ηρωικά και έκτισαν στην φιλόξενη γη του
ηρωικού Πέτα, έντιμων στρατιωτικών τάφο όπως ακριβώς ήταν η επιθυμία του
διοικητή τους Πολωνού Μιρζένσκι. Σε μας του νεότερους αυτοί οι ήρωες άφησαν μια
τεράστια ανεκτίμητη περιουσία που δεν μετριέται όπως λέει και ο ποιητής με το
στρέμμα. Η περιουσία τους προς εμάς είναι τα υψηλά ιδανικά τους που τους
οδήγησαν μαχόμενους στη γη του Πέτα «η ελευθερία των λαών, η ισονομία και η
ισοπολιτεία». Το χρέος το δικό μας ανάλογο θα πρέπει να είναι προς την μεγάλη
αυτή την κληρονομιά.
Στο Πέτα η λέξη «Ξένος» δεν
πρέπει να υπάρχει. Πρέπει να
σβηστεί από το λεξιλόγιό μας και από την
ψυχή μας.
Βιβλιογραφία
Αρχείο Παναγιώτη Κώτση,
συν/χου εκπ/κου
Αρχείο Λευτέρη Τζόκα,
συγγραφέα - λογοτέχνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου