ΠΡΟΣΩΠΑ

ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΤΥΜΒΟΥ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΓΕΡ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ ΑΡΘΡΑ-ΔΟΚΙΜΙΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΧΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ. ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 12ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ-ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 13ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ-ΜΕΛΕΤΗ- Γ. Γ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΛΟΓΟΤΡΟΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ-ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΜΥΘΟΙ & ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ Ο ΚΥΝΙΚΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟ 1821 ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΠΟΙΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΗΡΩΙΚΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΟΥ 1821 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΕΧΝΕΣ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗς ΑΦΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΗ-ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΕΧΝΗ-ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΤΕΧΝΗ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΦΩΤΟΘΗΚΗ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ-ΤΕΧΝΙΚΕΣ

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Η διαχρονική επίδραση της αρχαίας Ελληνικής τέχνης στην Ευρωπαϊκή τέχνη

Ταναγραία Κόρη: Τερακότα, 3ος αι. π.Χ
Του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Για να καταλάβουν οι φίλοι των τεχνών, με ποιο τρόπο και πόσο βαθιά έχει επηρεάσει η αρχαία Ελληνική τέχνη τη μεταγενέστερη Ευρωπαϊκή, (εκτός φυσικά και από την βυζαντινή επίδραση κατά το μεσαίωνα και ειδικά στην χερσόνησο της Ιταλίας), αρκεί να κοιτάξουν αυτά τα δύο έργα, που τα χωρίζουν 18 αιώνες.

Στην ταπεινή Ταναγραία από ψημένο πηλό, διαπιστώνουμε έναν αρχαιότατο «Μανιερισμό», 1800 χρόνια πριν από τον συγκεκριμένο πίνακα του Ιταλού μανιεριστή ζωγράφου Parmigianino. Τα δύο έργα, αν και διαφορετικά σε ό,τι αφορά την έκφραση τους, αλλά και την κατάσταση που αναπαριστούν, έχουν πάντως σαφείς και ιδιαίτερες ανατομικές ομοιότητες, όπως επίσης και μια παρόμοια κίνηση του δεξιού χεριού με τα μακριά δάχτυλα προς το στήθος.

Parmigianino: «Madonna με μακρύ λαιμό», 
1535-40, Uffizi, Florence
(Λεπτομέρεια)
Είναι άγνωστο, αν ο Parmigianino είχε δει ποτέ την συγκεκριμένη Ταναγραία. Το πιο πιθανό, είναι πως όχι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρόκειται περί "συμπτώσεως". Απλά, το σύνολο των ιδεών και των αναπαραστατικών μεθόδων, που στο μέλλον θα απασχολούσαν την ευρωπαϊκή τέχνη, συμπεριλαμβανομένης και της τρίτης διάστασης (προοπτική), είχαν ήδη διατυπωθεί και αναπαρασταθεί στα έργα της αρχαίας Ελληνικής τέχνης, έστω και υπό τη μορφή μιας «σπερματικής» ιδέας, σε κάποια μεμονωμένα έργα. Έτσι, οι Ευρωπαίοι καλλιτέχνες, αν και πρωτότυποι στην εποχή τους, δε μπόρεσαν ωστόσο να ξεφύγουν, ή να ξεπεράσουν επί της ουσίας τις αρχαιοελληνικές καλλιτεχνικές κατακτήσεις, που τις βλέπουμε να επανέρχονται διαρκώς μέσα στους αιώνες, ελαφρώς τροποποιημένες και με νέο ένδυμα.

Και δεν είναι άλλωστε η μοναδική περίπτωση, ούτε το μοναδικό ευρωπαϊκό καλλιτεχνικό κίνημα, που στην ουσία ανακάλυψε ξανά πράγματα που η αρχαία Ελληνική τέχνη είχε εισαγάγει πρώτη στον κόσμο των τεχνών πριν από χιλιετίες. Το σύνολο της Αναγέννησης, ο Κλασικισμός, ο Νεοκλασικισμός, ο Ακαδημαϊσμός, υπήρξαν καλλιτεχνικά κινήματα που άντλησαν μορφές και ιδέες από την αρχαία Ελληνική (και ρωμαϊκή) τέχνη, εξελίσσοντας τες στη μορφή και με τον τρόπο που γνωρίζουμε.

Parmigianino: «Madonna με μακρύ λαιμό», 
1535-40, Uffizi, Florence, (ολόκληρο)
Μάλιστα, το μνημείο της Αμφίπολης μας δείχνει, πως ακόμη και το Μπαρόκ με την πομπώδη θεατρικότητα του, υπάρχει σε πρώιμη μορφή μέσα στο μνημείο, ενώ στην δεύτερη έγχρωμη αναπαράσταση που θα ανεβάσω σε 2 εβδομάδες, αυτή την φορά με όλα τα χρώματα, υπαρκτά και υποθετικά, ο αναγνώστης θα διαπιστώσει, πως ακόμη και η σύγχρονη τέχνη είναι παρούσα μέσα στο μνημείο, φέρνοντας στο νου και την Ποπ Άρτ της δεκαετίας του 1950-60!

2 σχόλια:

  1. Μιάς και πρός στο παρόν δεν υπάρχουν σχόλια στην ανάρτησή σας,να επωφεληθώ να σας υποβάλλω ένα ερώτημα κ.Γερολυμάτε:
    -Εναι αλήθεια οτι οι επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες επηρεάζουν την ανάπτυξη των τεχνών; Η ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων και η ταξική διάρθρωση μιας κοινωνίας ευνοεί την ανάπτυξη των καλών τεχνών αφού στην κοινωνική πραγματικότητα αλλά και ιστορικά, οι ανώτερες τάξεις έδειχναν ενδιαφέρον για απόκτηση των ακριβοτέρων προιόντων των καλλιτεχνών και φυσικά με την ζήτηση τους ενέπνεαν καλλιτέχνες, συγγραφείς και άλλους για αναζητήσεις και δημιουργία;(πχ.όπερα και έντεχνη μουσική,θέατρο, πίνακες ζωγραφικής,κλπ.)Τά κατώτερα κοινωνικά στρώματα αδυνατούν να γίνουν κοινωνοί αυτής της πολιτιστικής δραστηριότητας εξαντλώντας όλη την δραστήριότητά τους στην καθημερινή επιβίωση και φυσικά δεν γίνεται λόγος για επένδυση,οικονομική, σε έργα τέχνης όπως μπορούν και κάνουν οι αστοί..
    Θα ήθελα, ειλικρινά, την άποψή σας ,που σαν φοιτητές,στην αριστερά, μας απασχολούσε-κάποτε
    Ευχαριστώ Κ. Μάρκου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα αγαπητέ φίλε kon mar!

      Ευχαριστώ πολύ για την εύστοχη ερώτηση. Θα απαντούσα μονολεκτικά πως ναι είναι αλήθεια και σε αυτό συμφωνώ με την άποψη του μαρξιστή ιστορικού τέχνης Έρνστ Φίσερ.

      Ωστόσο, θα πρέπει να πούμε, ότι η προσπέλαση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στα έργα της υψηλής τέχνης (διότι και για αυτά υπήρχαν έργα τέχνης, αλλά φθηνά της δικής τους οικονομικής επιφάνειας, όπως π.χ οι πήλινες Ταναγραίες), δεν ήταν η ίδια σε κάθε εποχή, ούτε στον ίδιο βαθμό.

      Για παράδειγμα στην αρχαία Ελλάδα, παρόλο που ίσχυε ένα δουλοκτητικό καθεστώς, οι ελεύθεροι πολίτες, ακόμα και οι φτωχοί, είχαν άμεση πρόσβαση στην υψηλή τέχνη, χαίρονταν τα αριστουργήματα στους δημόσιους χώρους, παρακολουθούσαν εξαιρετικές θεατρικές παραστάσεις δια των χορηγών κ.α, παρόλο που οι ίδιοι δε μπορούσαν να έχουν στην ιδιοκτησία τους τόσο ακριβά έργα.
      Το ίδιο λίγο πολύ ίσχυε και στην βυζαντινή περίοδο, όπου οι πτωχοί μπορούσαν να δουν έργα υψηλής τέχνης κυρίως στους ναούς με τις μεγάλες τοιχαγραφίες και τα ψηφιδωτά. Γενικά πάντως, το χρήμα είναι που κινεί την ματαιοδοξία των πλουσίων, αλλά και τον αγώνα για επιβίωση των καλλιτεχνών.

      Η πιο σκοτεινή για εμένα περίοδος, είναι η μεσαιωνική φεουδαρχία της δύσης και των Βαρόνων, όπου μπορεί να πει κανείς, πως ο πτωχός λαός πλήρως εξαθλιωμένος, είχε αποκλειστεί από τα μεγάλα έργα τέχνης τα οποία συγκέντρωναν οι ευγενείς μέσα στους πύργους για την ατομική τους ευχαρίστηση και καταξίωση, ενώ και σε αυτή την περίπτωση οι καθεδρικοί ναοί, ήταν η μόνη δυνατότητα του πτωχού λαού να έρθει σε επαφή με τη μνημειακή τέχνη.
      Συμπερασματικά, λοιπόν, ισχύει αυτό σε γενικές γραμμές, αφού στις ταξικές κοινωνίες (αρχαία Ελλάδα-Ρώμη) η τέχνη είχε να δείξει μεγάλες προόδους παρά τις κοινωνικές ανισότητες, ενώ σε "αταξικές" κοινωνίες, όπως ήθελε να είναι ο Γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός, ή ο Μαρξισμός, (δε συγκρίνω πολιτικά) η τέχνη όχι μόνο παρέμεινε στάσιμη στο ανάλογο ύφος του εθνικοσοσιαλιστικού ιδεώδους, ή του σοβιετικού ρεαλισμού, αλλά ακόμα χειρότερα καταδίωξαν ως "άρρωστη", ή "αντιδραστική" κάθε άλλη μορφή τέχνης αναγκάζοντας τους επιφανέστερους των καλλιτεχνών τους να φύγουν πρόσφυγες σε πιο ελεύθερες για την τέχνη χώρες!

      Να είστε καλά!

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...