ΧΡΗΣΤΟΣ
ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
Σαράντα
ολόκληρα χρόνια (το λιγότερο) η ελλαδική κοινωνία δεν έχει να πιστέψει σε
τίποτε άλλο πέρα από την αύξηση της καταναλωτικής ευχέρειας.
Κοινωνικούς
στόχους δεν πρόβαλε (και δεν είχε) ποτέ καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα. Την
«ανάπτυξη» την καταλαβαίνουν όλοι με όρους αποκλειστικά οικονομικούς – ωσάν να
είναι άσχετη η δημιουργική πρωτοβουλία και παραγωγικότητα με την κατά κεφαλήν
καλλιέργεια, άσχετη η δημιουργία υποδομών με την κοινωνική ευσυνειδησία
κρατικών στελεχών και εργοληπτών του Δημοσίου.
«Πολιτισμός»
σήμαινε πάντοτε: επιδοτήσεις «φίλα προσκείμενων» μετριοτήτων και ελισσόμενων
στη δημοσιότητα τυχοδιωκτών. Και τα ρέστα, με το σταγονόμετρο, για συντήρηση
μνημείων. Η «παιδεία», κοινότοπο και συνεχώς πανομοιότυπο ρητορικό φληνάφημα
επαγγελιών, που εξαντλούνται σε ψηφοθηρικές «μεταρρυθμίσεις» του συστήματος
εισαγωγής στα πανεπιστήμια, και αυξομειώσεις της προπαγάνδας στα σχολεία για την
εμπέδωση του χρησιμοθηρικού αμοραλισμού των σπουδών και για τα «προοδευτικά»
πλεονεκτήματα της αρνησιπατρίας.
Ποιο ήταν
(και ποιο είναι) το κοινωνικό όραμα και πρόγραμμα της «Δεξιάς» για την Ελλάδα,
τι περισσότερο ή τι διαφορετικό από το κυνηγητό της υλικής ευμάρειας: μια
πολιτική ασφυκτικά καθηλωμένη στον πρωτογονισμό του Ιστορικού Υλισμού; Ποιους
κοινωνιοκεντρικούς στόχους είχε ο ανδρεϊκός «σοσιαλισμός»; Βάφτισε «αναδιανομή
εισοδήματος» την πιο αδιάντροπη αναξιοκρατία: να χρυσοπληρώνεται ο συνδικαλισμένος
εκβιαστής κηφήνας και να λιμώττει ο εργατικός και ταλαντούχος. Κατάργησε την
αναγνώριση και αξιολόγηση της αριστείας, τις θεσμικές προϋποθέσεις της άμιλλας,
ισοπέδωσε τις αξιοκρατικές ιεραρχήσεις στη στελέχωση του κράτους. Προχώρησε στο
έγκλημα να αποκόψει τη γλώσσα των Ελλήνων από την ιστορική της γραφή και
συνέχεια, συκοφάντησε τη συνείδηση καταγωγής σαν (περίπου φασιστικό) εθνικισμό.
Στον
αδίστακτο αμοραλισμό συνοψίστηκε η «κοινωνική» πρόταση και σκοποθεσία κάθε
κόμματος στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Παραλλαγές σε αυτόν τον μονόδρομο της
καταναλωτικής αποχαύνωσης και παραλυσίας δεν εμφανίστηκαν, όποιος κι αν
κυβερνούσε, όποιος κι αν αντιπολιτευόταν, διαφορά δεν υπήρχε, ούτε καν για
πρόσχημα. Σαράντα ολόκληρα χρόνια η ελλαδική κοινωνία ζει την ολοκληρωτική
επιβολή του μηδενισμού, αυτονόητη την ιστορικο-υλιστική μονοτροπία: Εχει
μηδενιστεί κάθε κριτήριο και αποτίμηση ποιότητας, αξιοσύνης, γλωσσικής
ευαισθησίας, κάθε αίσθηση κοινωνικής υποχρέωσης, κάθε χαρά κοινωνικής
συλλειτουργίας, κάθε εκτίμηση αισθητικών διαβαθμίσεων.
Εκπροσωπώντας
ποιες κοινωνικές ανάγκες να απαιτήσει η κυβέρνηση από τους Ευρωπαίους εταίρους
της ρευστότητα για τις ελληνικές Τράπεζες, εξεύρεση λύσης για το χρηματοδοτικό
πρόβλημα της χώρας; Μιλάμε με νούμερα για το ποσοστό των ανέργων, για το πλήθος
των συμπατριωτών μας που σιτίζονται στα συσσίτια της Εκκλησίας. Αλλά νούμερα
αντιπαραθέτουν και οι δανειστές μας, για τις χιλιάδες των Αλβανών που τους
φέρνουμε να μαζέψουν κάθε χρόνο το ροδάκινο ή τις ελιές, ενώ εμείς
ξελημεριάζουμε αραχτοί στις καφετέριες με τα αγροτικά μας προϊόντα επιδοτούμενα
και αφορολόγητα.
Ξέρουν με
αριθμούς οι δανειστές μας ότι στο ακριβό μεροκάματο, που έχει μόχθο (υλοτομία
λ.χ.), δουλεύουν μόνο Πολωνοί και Ρουμάνοι, οι Ελληνες ξεμάθαμε, μάς
κακοφαίνεται η κούραση. Σαράντα χρόνια τώρα, για τον «προοδευτικό» Ελληνα,
«νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», και «δίκιο του εργάτη» είναι η
«αυτοαξιολόγηση» (!) – να δηλώνει ανεξέλεγκτα πόση σοδειά του να επιδοτηθεί.
Μιμείται τις αναρίθμητες στρατιές των διορισμένων με κομματικό σημείωμα στο
Δημόσιο, που πληρώνονται για να κάθονται αντιπροσφέροντας την ψήφο τους και τον
φανατισμό τους στο κόμμα που τους εξαγόρασε. Τέτοια συμπτώματα έσχατης
κοινωνικής παρακμής και σήψης ονοματίζονται, σαράντα χρόνια τώρα, «κοινωνικές
κατακτήσεις» και ιερά «δικαιώματα».
Εχουν
μάτια και αυτιά οι δανειστές, ξέρουν ότι η «Αριστερά» στην Ελλάδα υπερασπίζει,
με νύχια και με δόντια, το πελατειακό κράτος του πράσινου και γαλάζιου
αμοραλισμού. Ξέρουν ποια πλημμύρα υπερπολυτελών Ι.Χ. αυτοκινήτων κυκλοφορεί
στους ελλαδικούς δρόμους, ποιος πλούτος συντηρεί τις εξωφρενικές «μπουτίκ» με
«σινιέ» προϊόντα στις ελλαδικές πόλεις και κωμοπόλεις, ποιο χρήμα ξοδεύεται
κάθε βράδυ στα κατάμεστα χλιδάτα εστιατόρια, νυχτερινά κέντρα και «γραφικά»
ταβερνάκια, και γιατί λιμνάζει ολημερίς και ολονυχτίς στις καφετέριες ο
δημιουργικός ανθός της ελλαδικής νεολαίας.
Οι φυσικοί
αυτουργοί της εξαθλιωτικής αυτής παρακμής, της πανδημικής ιδιοπάθειας και
αποσύνθεσης, είναι οι γνωστοί σπιθαμιαίοι πρωθυπουργοί και κομματάρχες των τελευταίων
σαράντα χρόνων. Για να τιμωρήσουν αυτούς τους αμοραλιστές σπιθαμιαίους, μισό
εκατομμύριο Ελληνες ψήφισαν και εγκατέστησαν (ανεπανόρθωτα) στη Βουλή τον
υπόκοσμο των νεοναζιστών τραμπούκων. Και άλλα δύο εκατομμύρια διακόσιες σαράντα
έξι χιλιάδες Ελληνες, από απελπισμό ή για εκδίκηση, ψήφισαν τους αγραβάτωτους
ιδεοληπτικούς – την παιδαριώδη επιπολαιότητα ότι θα νικήσουμε τον καρκίνο
καταργώντας την άσπρη μπλούζα των γιατρών.
Πάντως,
είτε για φιγούρα «προοδευτικής» ξιπασιάς είτε συνειδητοποιημένα και υπεύθυνα,
κάποιοι στη σημερινή κυβέρνηση οφείλουν να αντιληφθούν και να σεβαστούν το
βιωματικό περιεχόμενο των λέξεων. Δεν μπορείς να είσαι «αριστερός»
(κοινωνιοκεντρικός) και να ξεκινάς με το παζάρι για τα χρωστούμενα. Μια
αριστερή πολιτική πρακτική ξεκινάει ελευθερώνοντας όλες τις βαθμίδες της
εκπαίδευσης από τη χρηστική, ωφελιμιστική εκδοχή της γνώσης, από τους
λαϊκίστικους νάρθηκες της ισοπέδωσης και της ευκολίας – ανασταίνει την
καλλιέργεια ως αυτοσκοπό. Ξεκινάει αμέσως την αποκατάσταση κράτους Δικαίου: έντιμη
ερευνητική διαδικασία για τη δήμευση των περιουσιών όσων καταλήστευσαν το
κοινωνικό χρήμα ή βύθισαν την κοινωνία στον εφιάλτη του υπερδανεισμού. Ξεκινάει
μια αριστερή (κοινωνιοκεντρική) πολιτική με την αποκατάσταση άτεγκτης
αξιοκρατίας, κοινωνικού ελέγχου της ποιότητας, καταξίωσης της αριστείας,
έμπρακτης επιβράβευσης της δημιουργικότητας.
Ναι,
υπάρχει προγραμματική απανθρωπία στον τοκογλυφικό οίστρο των δανειστών μας.
Δυστυχώς τη δικαιώνει ορθολογικά ο δικός μας ηδονικός βυθισμός στον παρακμιακό
πρωτογονισμό. Για πρώτη φορά, ύστερα από κάποιες χιλιάδες χρόνια, η λέξη
«ελληνικός» προσάπτει ντροπή.
Πολίτης, τής Πόλεως
ΑπάντησηΔιαγραφή(Πλάτων, Πρωταγόρας 320a– 322d, σέ ελεύθερη απόδοση καί διασκευή)
- Λοιπόν, ήταν κάποτε ένας καιρός πού άν καί οι Θεοί υπήρχαν τά θνητά όμως, γένη δέν υπήρχαν. Όταν ήρθε ο καιρός πού είχε οριστεί νά γίνουνε κι εκείνα, οι Θεοί τά πλάθουν στά βάθη τής γής από φωτιά καί χώμα, κι απ' ό,τι γίνεται μέ τή φωτιά καί μέ τό χώμα. Σάν σίμωσε καί ήρθε η ώρα νά τά φέρουν στό φώς, φώναξαν τόν Προμηθέα καί τόν΄Επιμηθέα, γιά νά τά στολίσουν μέ τά όπλα τής φύσης, μοιράζοντας στό καθένα εκείνο πού χρειαζόταν. Ό Επιμηθέας τότε παρακαλεί τόν Προμηθέα νά κάμη τή μοιρασιά. «Κι όταν τελειώσω», είπε, «εσύ νά επιθεωρήσεις». Έτσι τόν έπεισε, καί αρχίζει νά μοιράζη. Σέ άλλα, λοιπόν, δίνει τήν δύναμη, όχι όμως, τήν γρηγοράδα καί τήν σβελτάδα, ενώ αντίθετα στά αδύναμα προσθέτει τήν γρηγοράδα. Άλλα τά οπλίζει μέ δυνατά όπλα, σέ όσα πάλι έδινε άοπλη φύση, εύρισκε άλλον τρόπο σωτηρίας. Σέ κείνα δηλαδή, πού τό φυσικό τους τά όρισε μικρόσωμα, έδινε τά χρώματα τήν φτερωτή φυγή καί τήν υπόγεια κατοικία.΄Ενώ όσα δυνάμωνε μέ τό μέγεθος, μέ τό ίδιο τό μέγεθος τά‘σωζε. Καί μέ παρόμοιο τρόπο συνέχιζε νά μοιράζη προσέχοντας τήν ισορροπία καί τήν αρμονία. Καί όλα αυτά τά σοφιζόταν από έγνοια, μή καί κανένα είδος εξαφανιστεί…
Όταν, λοιπόν, έσωσε νά ξεφύγη τόν κίνδυνο νά εξοντώνουν τό ένα τό άλλο, πιάστηκε νά βολέψητήν ζωή τους από τίς εποχές καί τίς θεομηνίες. Έτσι τά ντύνει μέ τρίχωμα πυκνό ή μέ σκληρά δέρματα καί γιά νά παλεύουν καί νά πολεμούν τό κρύο, καί γιά νά αντέχουν στούς καύσωνες. Καί ακόμη σάν πηγαίνουν στήν κοίτη τους νά τούς βρίσκεται η ίδια η στολή καλόβολο καί φυσικό κρεβάτι. Καί τά πόδια τους τά προστάτεψε μέ οπλές, καί δέρμα σκληρό, καί μέ νύχια. Ύστερα διάλεγε τίς τροφές, διαφορετική γιά τό καθένα. Γιά άλλα τό χορτάρι καί σπόρους, γιά άλλα καρπούς καί φύλλα από τά δέντρα, γιά τά υπόλοιπα ρίζες. Σέ μερικά όρισε νά γίνουν σαρκοβόρα. Καί σ’ αυτά έδωκε τήν αναπαραγωγή δύσκολη, ενώ σέ κείνα πού σπαράζονταν από τά σαρκοβόρα τήν έδωκε εύκολη. Έτσι σιγούρεψε τήν σωτηρία τών γενών ..>>>>>>>>>>>>>>
>>>>>>>>>>> ΄Επειδή, όμως, ήταν κομμάτι καί λιγουλάκι απερίσκεπτος ο ΄Επιμηθέας, ξεχάστηκε καί ξόδεψε όλα τά δώρα τής φύσης στά άλογα. Έτσι απόμεινε αστόλιστο τό γένος τών ανθρώπων καί δέν ήξερε, τί νά κάμη. Στήν αμηχανία του απάνω έρχεται νά επιθεωρήση ό Προμηθέας καί τά βρίσκει όλα στήν εντέλεια. Μονάχα ό άνθρωπος στεκόταν άπόδετος καί γυμνός, χωρίς δυνάμεις καί χωρίς τρίχωμα. Καί η μέρα η ορισμένη νά βγή από τά έγκατα στό φώς, ήταν κοντά. Στενεμένος καί στεναχωρημένος τότε ο Προμηθέας νά βρή μιά σωτηρία γιά τόν άνθρωπο, κλέβει από τόν Ήφαιστο τή φωτιά, κι από τήν ΄Αθηνά τήν τεχνική γνώση - γιατί πώς θά μπορούσε κανείς χωρίς τή φωτιά νά αποκτήση τήν τεχνική γνώση, ή νά τήν μεταχειριστή; - καί τά χαρίζει στούς ανθρώπους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι, λοιπόν, τήν απόκτησε ο άνθρωπος τήν πρακτική γνώση τήν Πολιτική όμως, δέν τήν είχε. Αυτή βρισκόταν κοντά στόν Δία. Καί ο Προμηθέας δέν μπορούσε νά μπή στήν ακρόπολη, στά δώματα τού Δία - άσε πού καί οι φρουρές εκεί ήσαν φοβερές, τρομερές καί επαγρυπνούσαν- ενώ στήν κατοικία τού Ηφαίστου καί τής Αθηνάς, όπου δουλεύανε συντροφικά τήν τέχνη τους, πέρασε λαθραία. Κι αφού έκλεψε τήν τέχνη τής φωτιάς από τόν Ήφαιστο καί τήν άλλη από τήν Αθηνά, τά χαρίζει στούς ανθρώπους. Χάρη σ' αυτά βρέθηκε τρόπος καί πορεύτηκε ο άνθρωπος στή ζωή. Ό Προμηθέας όμως, εξ αιτίας τού ΄Επιμηθέα, αργότερα δικάστηκε από τούς Θεούς γιά κλοπή, καί βρίσκεται σιδηροδέσμιος στόν Καύκασο καί νά κατεβαίνη κάθε τόσο ο αετός καί νά τού τρώη τά συκώτια. Έτσι λένε…
΄Επειδή, λοιπόν, ο άνθρωπος έλαβε Μοίρες Ειμαρμένη – (Κλωθώ, Λάχεσις, Άτροπος) από τήν Θεϊκή φύση, πρώτα - πρώτα, εξαιτίας τής συγγένειάς του μέ τόν Θεό, μόνον αυτός από τά ζώα πίστεψε σέ Θεούς, καί καταπιάστηκε νά τούς αφιερώνη βωμούς καί αγάλματα καί νά τελή Θυσίες, Σπονδές, Χοές… Ύστερα χάρη στήν τέχνη του προχώρησε στήν άρθρωση τής γλώσσας καί τών λέξεων, καί ανακάλυψε τήν κατοικία τήν ένδυση τήν υπόδηση καί τίς τροφές από τήν Γή. Αφού πιά οργανώθηκαν έτσι οι άνθρωποι, κατοικούσαν στήν αρχή σκόρπιοι, ενώ οι Πολιτείες δέν υπήρχαν. Τούς εξολόθρευαν όμως τά θηρία, επειδή απέναντι τους υστερούσαν σέ όλα. Καί η κατασκευαστική τους τέχνη πού έφτανε νά τούς θρέφη, δέν έφτανε νά τούς προστατεύη από τά θηρία. Γιατί δέ κατείχαν ακόμη τήν Πολιτική τέχνη, πού η πολεμική είναι μέρος της. Γιά νά σωθούν, άρχισαν τότε νά αθροίζονται καί νά χτίζουν Πολιτείες. Κάθε φορά όμως πού αθροίζονταν, αδικούσαν ο ένας τόν άλλο, μέ αποτέλεσμα νά σκορπίζονται ξανά καί ξανά.. καί νά χάνονται.>>>>>>>>>>>>>>
>>>>>>> Ό Δίας τότε, από φόβο γιά τό γένος μας μήπως ξεκληριστεί, στέλνει τόν Έρμή στούς ανθρώπους καί τούς φέρνει τήν Αίδοσύνη (ΑΙΔΩΣ) καί τόν Νόμο. (ΝΟΜΙΜΟΝ) {παράκληση νά διαβάσετε τήν λέξη καί αντίστροφα}. Τότε επικράτησε στίς Πολιτείες η τάξη καί τής εμπιστοσύνης οι συνεκτικοί δεσμοί. Ρωτά, λοιπόν, ό Έρμης τόν Δία, πώς νά δώση στούς ανθρώπους τήν αίδοσύνη (ΑΙΔΩΣ) καί τόν Νόμο. Θά τά δώσω μέ τόν τρόπο πού τούς δόθηκαν καί οι τέχνες; Δήλα δή, εκείνος πού έλαβε τήν τέχνη τού γιατρού είναι αρκετός γιά ένα σωρό πολίτες τό ίδιο γίνεται καί μέ τούς κατόχους τών άλλων επαγγελμάτων. Μέ παρόμοιο τρόπο θά εγκαταστήσω τήν Αίδοσύνη καί τόν Νόμο, ή θά τά μοιράσω σέ όλους; Σέ όλους, αποκρίθηκε ο Δίας, καί όλοι νά μετέχουν σ' αυτές. Γιατί δέν στεριώνουν οι Πολιτείες, όταν εδώ μετέχουν λίγοι, όπως γίνεται μέ τίς άλλες τέχνες. Καί νά συστήσης Νόμο από μένα πώς, όποιος δέν μπορεί νά μετέχη στήν Αίδοσύνη (ΑΙΔΩΣ) καί στόν Νόμο νά τόν σκοτώνουν. Σά νά’ταν κάθαρμα τής Πολιτείας.-
ΑπάντησηΔιαγραφήυ.γ. αφιερωμένο εξαιρετικά σέ όλα τά Ελληνόπουλα - καί τών Παννελαδικών εξετάσεων - μά πιό πολύ στούς «φιλολόγους» πού επιμένουν ότι η Αρχαία Ελληνική μας γλώσσα είναι Νεκρή! και πώς μεταφράζεται. Αιξεραιτηκα ώμος τώ αφηερόνο στην κηροία ραιπούσει του σηνοστησμού, την αρηστερ;aντζα τίς πλαίρηας δημοκρατηκειάς δημωκρατήας τοις.