Η ιστορία επαναλαμβάνεται, όμως οι Λαοί διδάσκονται;

(το έστειλε ένας φίλος αναγνώστης του ιστολογίου)

Κάποια στιγμή ο Χρύσανθος - Μέντης Μποσταντζόγλου (Μποστ) (1918-1995) σχεδίασε και γραμματόσημα.

Σε ένα από αυτά ζωγράφισε τον κυβερνήτη του ιστιοφόρου «Ζάλονγκον» πρωθυπουργό της Ελλάδας να ταξιδεύει στη Γερμανία για να ζητήσει δάνειο.

Στο περιθώριο του γραμματοσήμου αναγράφεται τραγουδάκι, του οποίου οι στίχοι έχουν ως εξής (με την ορθογραφία του Μποστ):

«Πάμε στο άγνωστο για μάρκα με ελπίδα

- να ζητιανέψουμε σε τόπους μακρυνούς

- να ορθοποδήσουμε πριν έρθη καταιγίδα

- και αμνηστέβουμαι κε άλλους Γερμανούς

-Σκίσον πλοίον τας θαλάσας

- εις την Μπον να είμε φτάσας

- Σκίσον τα νερά προπέλαι

- Αραχνιάσαν αι μασέλε».

Συμπληρώνονται 20 χρόνια από τον θάνατο του μοναδικού αυτού καλλιτέχνη που συντρόφεψε μια γενιά ελλήνων με τον «Πειναλέοντα» και την «Ανεργίτσα», δύο αλησμόνητους αντι-ήρωες, παιδιά της μετεμφυλιακής και φτωχής ψωροκώσταινας.

Σε μια εποχή που η χώρα είναι ξανά «πανί με πανί», στα ταμεία δεν υπάρχει σάλιο, ο Πειναλέον και η Ανεργίτσα ζουν πάλι ανάμεσά μας και ένας λαός κοιτά με αγωνία προς Γερμανία, ο Μποστ εμφανίζεται επίκαιρος όσο ποτέ.

Εκτυφλωτικά ανορθόγραφος μέσα σε μια γενικευμένη κοινωνική και οικονομική ανορθογραφία με μια  γλώσσα που «κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει», καυτηριάζει όχι μόνο την κοινωνία της εποχής του αλλά και τη σημερινή.

Την δική μας Ελλάδα.

Περιμένω να δούμε… πότε θα βάλουμε μυαλό…