Γιατί οι Έλληνες ανέχονται αυτή την κατάντια;

Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς

Γιατί ακόμα δεν έχουν ξεσηκωθεί οι Έλληνες; Γιατί ανέχονται να τους πατάνε οι τροϊκανοί και οι εγχώριοι εντολοδόχοι τους; Γιατί αποδέχονται τη μεγαλύτερη συρρίκνωση του βιοτικού τους επιπέδου μετά την Κατοχή; Γιατί σιωπούν μπρος τον απόλυτο εξευτελισμό στον οποίο μας υποβάλλουν οι απόγονοι των ναζί και ταυτόχρονα κάνουν τεμενάδες στους Τούρκους πασάδες και τους σιωνιστές;

Διότι ανέχτηκαν πάρα πολλά για τουλάχιστον τριανταπέντε χρόνια.

Διότι συναίνεσαν αδιαμαρτύρητα σε μια δημοκρατία που είχε ως αντίτιμο την Kατοχή της Κύπρου.

Διότι ανέχτηκαν άθλιους δημαγωγούς, ψευδολόγους και πλιατσικολόγους να τους κυβερνούν και να τους χειραγωγούνε.

Διότι παρακολούθησαν αδιαμαρτύρητα τη συρρίκνωση κάθε παραγωγικής δραστηριότητας της χώρας τους και έμαθαν από τους κυβερνώντες να ζουν με δανεικά

Διότι δέχτηκαν την αντικατάσταση των Ελλήνων εργαζομένων με φτηνούς μετανάστες και έχασαν έτσι σε μεγάλο βαθμό κάθε επαφή με την παραγωγή και διέλυσαν την κοινωνική και εθνική τους συνοχή.

Διότι ενώ προσχώρησαν στην ΕΟΚ και την Ευρωπαϊκή Ένωση δήθεν για να αντιμετωπίσουν την τουρκική επιθετικότητα κατάφεραν και να παρασιτοποιηθούν οικονομικά έναντι της Ευρώπης και της ευρωζώνης και να μην τολμούν να αντιμετωπίσουν τον νεο-οθωμανισμό.

Διότι ανέχτηκαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας που είχε ως συνέπεια όχι μόνο την ανάδυση της σκοπιανής ύβρεως, αλλά και την υποβάθμιση των Βαλκανίων, της μόνης πιθανής μας ανάσας.

Διότι διέλυσαν έναν πολιτισμό τριών χιλιάδων χρόνων μέσα από την αντιπαροχή και την καταστροφή των πόλεων και των χωριών μας.

Διότι έγιναν υπέρβαροι, χαπακωμένοι, σκυλάδες και χούλιγκαν.

Διότι ανέχτηκαν να τους χειραγωγεί και τους αποχαυνώνει η πιο άθλια τηλεόραση.

Διότι συναίνεσαν στη διάλυση της γλώσσας και της εκπαίδευσής μας, στη λοβοτομή της ιστορικής μας μνήμης.

Διότι παρακολούθησαν απαθείς τη μεταβολή των μητροπολιτών της Κρήτης σε Τούρκους υπηκόους.

Διότι δέχτηκαν να θεωρείται προοδευτικός ο εθνομηδενισμός και η συμπόρευση με τους ποικιλώνυμους Σόρος και την παγκοσμιοποίηση.

Διότι καθημερινά παρακολουθούν αποχαυνωμένοι τα τουρκικά σήριαλ στις τηλεοράσεις.

Διότι, για είκοσι χρόνια τουλάχιστον, βλέπουν αδιαμαρτύρητα να διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες που έφθασαν πάλι σε τριτοκοσμικά επίπεδα.

Διότι ανέχτηκαν να τους χειραγωγεί ένας Παπανδρέου, ένας Παναγόπουλος, μια Τρεμονικολάου, ένας Κοκαλομαρινάκης.

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα ακόμα, φθάσαμε στο τελευταίο σκαλί. Στριμωγμένοι στον τοίχο. Και τώρα «υποκριτή αδελφέ μου» δεν υπάρχει πλέον καμία υπεκφυγή, καμία υποχώρηση, «δεν έχει πλοίο, δεν έχει οδό». Βρίσκεσαι, βρισκόμαστε όλοι, μπροστά στην Ιστορία, εκείνη με το μεγάλο Ι. Και είτε θα ζήσουμε ελεύθεροι με αξιοπρέπεια, είτε θα σβήσουμε, θα αποσυρθούμε στα παρασκήνια της ιστορίας. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Η νέα περίοδος που ανοίγεται με την κατάρρευση της «παράγκας» της μεταπολίτευσης είναι μια από τις κομβικότερες της μακραίωνης ιστορίας μας. Θα κληθούμε να απαντήσουμε αν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως διακριτό πολιτισμικό και εθνικό υποκείμενο. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Οι παλιές ισορροπίες που διαμορφώθηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν ήδη καταρρεύσει. Τα κάποτε απαραβίαστα σύνορα παραβιάστηκαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση, τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ. Κάθε λαός και κάθε έθνος, ιδιαίτερα εκείνα που βρίσκονται στα σύνορα της αναδυόμενης νέας παγκόσμιας γεωπολιτικής πραγματικότητας, πρέπει να παλέψει για να κερδίσει το δικαίωμα στην ανεξαρτησία, ακόμα και την ύπαρξη. Και εμείς βρισκόμαστε στα σύνορα των κόσμων. Η εισβολή στην Κύπρο, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η ανάδυση του Ισλάμ, ο νεο-οθωμανισμός, τα Σκόπια, η μεγάλη μετανάστευση των λαών, αποτελούν τα προανακρούσματα των προκλήσεων που έρχονται αδήριτες για μας. Και όταν μάλιστα βρισκόμαστε στο χειρότερο σημείο της ιστορίας μας ως έθνους-κράτους. Και είτε θα απαντήσουμε στην πρόκληση με μια ταχύτατη-αστραπιαία ανάταξη των δυνάμεών μας, σαρώνοντας το κατεστημένο της αθλιότητας και της υποταγής, παίρνοντας δύναμη από την παράδοσή μας για να αντισταθούμε, είτε θα συρρικνωθούμε αναπόφευκτα. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Η μεγάλη δημογραφική ανατροπή που πραγματοποιήθηκε μέσα σε πενήντα χρόνια, (από 3 δισ. πληθυσμό ο πλανήτης πλησιάζει τα 7 δισ. σήμερα) και η τεράστια οικολογική κρίση που επιταχύνεται καθημερινά, αποτελούν ένα σήμα κινδύνου για μια χώρα σε δημογραφική παρακμή που θα αντιμετωπίσει μερικές από τις δραματικότερες συνέπειες του φαινομένου του θερμοκηπίου. Μεταναστευτικά κύματα εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων θα αναταράξουν την περιοχή μας. Με όποιες συνέπειες θα έχουν για μας. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Η μεγάλη οικονομική κρίση που σηματοδοτεί το τέλος της παγκόσμιας δυτικής ηγεμονίας αποτελεί κατʼ εξοχήν απειλή για τις χώρες που βρίσκονται στα σύνορα των κόσμων και μπορούν να συνθλιβούν κυριολεκτικά μέσα από τη σύγκρουση μεγάλων ενοτήτων. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Η διάλυση του παλιού κόσμου, «το τέλος του παλιού κόσμου», μοιάζει με θηλιά στο λαιμό όσων είναι ανίκανοι να παλέψουν, να αντισταθούν, να φανταστούν ένα νέο κόσμο, και έναν νέο ρόλο για τον τόπο τους. Γιατί αυτή η θανάσιμη κρίση μπορεί να αποτελέσει μια τεράστια ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να ανατρέψουμε το κυρίαρχο παρασιτικό μοντέλο, την υποταγή, την παραγωγική, πολιτισμική και ηθική αποσύνθεση, ώστε να διαμορφώσουμε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης και ζωής, προσαρμοσμένο στις οικολογικές, οικονομικές, δημογραφικές και γεωπολιτικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε.

Πρέπει να βγούμε από την κατάθλιψή μας, από την κατατονία μας, από τη νεκροζώντανη καθημερινότητά μας και να παλέψουμε για το ίδιο μας το τομάρι. Αντλώντας πίστη και δύναμη από την ιστορία μας, που θέλουν να τη γκρεμίσουν, κουράγιο από τις ανυπότακτες παραδόσεις μας, χρειαζόμαστε μια αληθινή επ-ανάσταση. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Εφημερίδα Ρήξη - Φύλλο 72

http://www.mikres-ekdoseis.gr/2011/05/blog-post_6180.html