Το νεο-οθωμανικό ντελίριο της βαρβαρότητας

μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι...

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Άντε, να σας φτιάξω λιγάκι! Για να πω την αλήθεια, γνωρίζω για εορτασμούς και επετείους απελευθερώσεων πόλεων σε αρκετά μέρη του κόσμου. Αλλά εορτασμούς για την κατάληψη μιας ξένης πόλης, δεν έχω υπόψη μου να υπάρχει αλλού. Η τουρκική περίπτωση με την Κωνσταντινούπολη δεν έχει όμοια της στον κόσμο. Είναι μοναδική.

Περιγράφει το ρεπορτάζ: Την ώρα που ο Ελληνισμός πενθούσε για την αποφράδα ημέρα της Άλωσης της Πόλης ο Ρ. Τ. Ερντογάν προχώρησε σε ένα «σόου» χολιγουντιανών διαστάσεων με αφορμή την συμπλήρωση των 563 χρόνων από το τραγικό για την Ανθρωπότητα και τον Πολιτισμό γεγονός. Στις εκδηλώσεις έγιναν μουσικοθεατρικά δρώμενα με τους συμμετέχοντες να ξεπερνούν τα 1.200 άτομα, ενώ συμμετείχε και ένα ειδικό τμήμα του στρατού που φέρει το όνομα «Τμήμα Κατάκτησης». Το εν λόγω τμήμα αποτελούνταν από 478 άντρες οι οποίοι ήταν ντυμένοι με οθωμανικές στολές και κυρίως Γενίτσαρων. Οι Τούρκοι έχτισαν επίτηδες ψεύτικα τείχη για να εμφανιστεί συμβολικά ο Τούρκος πρόεδρος ως άλλος «Μωάμεθ εκπορθητής». Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έφτασε στην εκδήλωση με ελικόπτερο και συνοδευόμενος από τη σύζυγό του. Το ισλαμικό πλήθος των οπαδών του τον αποθέωνε.

Αυτή η νεο-οθωμανική ιδιαιτερότητα είναι προδήλως προκλητική προς τον πολιτισμένο κόσμο. Να εορτάζει ο ληστής για το έγκλημα του μπροστά στα μάτια του θύματος, που τον παρακολουθεί από την αντίπερα ακτή του Αιγαίου. Να υπερηφανεύεται ο κακούργος για την κακουργία του και να μην ντρέπεται γι' αυτήν, αλλά αντίθετα να την προβάλλει, φανερώνει την αναλγησία μιας διεστραμμένης κι αμετανόητης ψυχής. Να θριαμβολογεί για την βαρβαρότητα του παρελθόντος του, αποδεικνύει πως είναι πάντα βάρβαρος και στο παρόν. Όλα αυτά προειδοποιούν, ότι το νεο-οθωμανικό όραμα είναι ζωντανό και επικίνδυνο. Έτοιμο να διαπράξει και νέες κακουργίες στο περιβάλλον του, που ήδη υφίστανται και οι Κούρδοι.

Από μια άποψη, η συμπεριφορά με τους βλάσφημους για την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό εορτασμούς για την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, επιδέχεται ψυχολογικής ερμηνείας. Φανερώνει μια ανασφάλεια για εκείνο που αδίκως κατέχουν. Είναι μια προσπάθεια να πείσουν τους εαυτούς τους, αλλά και να δείξουν στους υπόλοιπους, ότι δεν πρόκειται να χάσουν αυτό που άρπαξαν. Αυτό που γνωρίζουν ότι δεν είναι δικό τους, αλλά ξένο και ληστεμένο. Αυτή η ανησυχία τους οδηγεί στους εορτασμούς, υποδαυλισμένη κι από ένα βαθύ συναίσθημα μειονεξίας και κατωτερότητας απέναντι σε λαούς δημιουργικούς, όπως ο ελληνικός. Αφού δε μπορούν να εορτάσουν ως θεμελιωτές και δημιουργοί της Πόλης, δεν έχουν πρόβλημα να εορτάσουν ως καταστροφείς της. Επιπλέον, η θηριώδης αλαζονεία τους αδιαφορεί παντελώς για την αλγεινή εντύπωση που δίνει στους γνώστες της ιστορίας, Έλληνες και ξένους, ο εορτασμός μιας καταστροφής. Αλλά αυτή η αλαζονεία, θα είναι δόξα τω θεώ, η αιτία της συντριβής τους.

Οι ακαμάτηδες μογγόλοι της στέπας την επομένη της άλωσης και βλέποντας την πόλη που κατέκτησαν, βρέθηκαν σ' ένα πολιτισμικό σοκ. Η απόσταση ανάμεσα στο τσαντίρι και στο μέγαρο με τα λουτρά και τα ψηφιδωτά δάπεδα, ήταν τεράστια. Δεν πρόκειται για ένα λαό δημιουργών, αλλά για ένα ανθρώπινο άθροισμα ληστών με άπληστα χέρια. Πριν από χρόνια, ένας Τούρκος δημοσιογράφος, από τους ελάχιστους που διαθέτουν ακόμα κοινό νου, επέκρινε τους εορτασμούς για την άλωση ως εκδήλωση ενός συμπλεγματικού βαρβαρισμού. Προκάλεσε μάλιστα δημόσια τους νεο-οθωμανούς, λέγοντας τους, ότι καμία από τις παλαιές και μεγάλες πόλεις της σημερινής Τουρκίας δεν χτίστηκε από εκείνους, αλλά πως όλες ήταν αποτέλεσμα κατάκτησης. Τους κατηγόρησε, ότι απλά ήταν ανίκανοι να δημιουργήσουν τις πόλεις που κατέλαβαν. Ακόμα και τα σπίτια των προσφύγων Ελλήνων της Ιωνίας, που τα βρήκαν άδεια το 1922 και τα κατοίκησαν,  ενενήντα έξι χρόνια μετά είναι ακριβώς τα ίδια. Ούτε ένα καρφί δεν κάρφωσαν στον τοίχο, ούτε ένα πορτο-παράθυρο δεν έβαψαν, τίποτα που να πρόσθεσαν εκείνοι. Υπάρχουν οι μαρτυρίες Ελλήνων που πήγαν να δουν τα πατρογονικά τους.

Είναι η επίγνωση, λοιπόν, της κακίας τους, που τους ωθεί στην επίδειξη των εορτασμών και ο φόβος απέναντι στον θείο νόμο, που αργεί μεν, αλλά πάντα λειτουργεί. Γι' αυτό και οι Τούρκοι δίνουν μεγαλύτερη σημασία στις προφητείες από εμάς. Γνωρίζουν πως στο τέλος, το καθετί επιστρέφει στον αληθινό ιδιοκτήτη του και πως δεν είναι δυνατόν να κρατήσεις για πάντα, αυτό που δεν είναι αληθινά δικό σου. Να γιατί γιορτάζουν την άλωση της πόλης, οι βάρβαροι υποψήφιοι για ένταξη στην «πολιτισμένη» Ε.Ε, που κάνει τα στραβά μάτια, αν και στην πραγματικότητα είναι αλλήθωρα. Αυτοί οι εορτασμοί του μίσους, που στρέφονται συνειδητά εναντίον της Ελλάδας και των Ελλήνων, πώς μπορούν αλήθεια να συμβιβαστούν με την κοινή ευρωπαϊκή πορεία της δήθεν «συναδέλφωσης» και της «φιλίας» των λαών – κρατών μελών; Ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, αν μαζί με την Κωνσταντινούπολη οι νεο-οθωμανοί εόρταζαν την κατάκτηση και την καταστροφή της Βιέννης.

Κι εμείς;; Αφήστε καλύτερα φίλοι μου!

Εμείς αναθρέφουμε ρεπούστηδες, λιάκους και σκουρομάλιαγκες εθνοφάγους μαλακοπίτουρες. Εμείς απαντούμε με Φίληδες και πορδές φιλίας απέναντι σε εκείνους, που μας δείχνουν τι μας έκαναν το 1453. Και που ακόμα συνεχίζουν, να μας δείχνουν τα δόντια τους.