Η Μάνα στην Ελληνική Τέχνη

 Έργα κορυφαίων δημιουργών που υμνούν την Ελληνίδα Μάνα…

Η μητέρα κατέχει το μεγαλύτερο ίσως χώρο της θεματογραφίας στην εικαστική δημιουργία. Για αιώνες η μητρότητα εξιδανικεύτηκε. Η δυαδική ταυτότητα της Γυναίκας και της Γυναίκας Μητέρας παραμένει μια συνεχής έμπνευση για τους καλλιτέχνες.

Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας παρουσιάζουμε δέκα έργα κορυφαίων Ελλήνων ζωγράφων που υμνούν τη μητρότητα. Έργα που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα της σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας . Ξεκινώντας από τη μάνα του ’21, τη μάνα της ελληνικής ηθογραφίας, της βουκολικής ζωής και φθάνοντας στην αστή μάνα του τέλους 20ου αιώνα. Παρουσιάζονται έργα των Θεόδωρου Βρυζάκη, Νικολάου Γύζη, Θεόφιλου, Γιώργου Ιακωβίδη, Επαμεινώνδα Θωμόπουλου, Δήμου Μπραέσα, Διαμαντή Διαμαντόπουλου, Δημήτρη Γαλάνη, Βάσως Κατράκη, Γιάννη Μόραλη.

 

Θεόδωρος Βρυζάκης – «Παραμυθία»

 Θεόδωρος Βρυζάκης (1814 – 1878), «Παραμυθία», 1847

Ο πατριάρχης της ελληνικής ζωγραφικής. Ο καλλιτέχνης που αποτύπωσε την επανάσταση του ’21. Εδώ το πολύ γνωστό του έργο «Παραμυθία». Η μάνα παρηγορεί την κόρη που για τον αποχωρισμό με τον αγαπημένο της ή για κάποιο άσχημο νέο που έφθασε ή φοβάται ότι πιθανόν να έρθει; «Η Παραμυθία» θεωρείται συνέχεια του έργου «Ο αποχωρισμός του νέου». Στο βάθος η Ακρόπολη που δεσπόζει στο σκληρό αττικό τοπίο. Δεξιά ο τσομπάνης στηριγμένος στο ραβδί φαίνεται να αγναντεύει προς την Ακρόπολη. Το κοπάδι δεν φαίνεται πουθενά. Μοιάζει κάτι να περιμένει. Ίσως κάποιο ευχάριστο μαντάτο για να το μεταφέρει στη θλιμμένη γυναίκα.

 

Γύζης Νικόλαος, «Ψυχομάνα – Καλομάνα»

 Νικόλαος Γύζης (1842 – 1901), «Η ψυχομάνα – Καλομάνα», 1882

Κάτω από το εικόνισμα της βρεφοκρατούσας Παναγίας, η γυναίκα θηλάζει το ορφανό παιδί. Το κόκκινο πανωφόρι της συνδέει την ψυχομάνα με την Παναγία.  Άλλωστε αυτό ο θεατής το «εισπράττει» και από το ήπιο, τρυφερό πρόσωπό της. Τα φωτισμένα ποδαράκια του παιδιού δείχνουν την ευτυχία του καθώς έχει αφεθεί στο μητρικό γάλα. Απέναντι ακριβώς η δυστυχία. Η ορφανή αδερφή του παιδιού κοιτά με πόνο, αλλά και ευγνωμοσύνη προς την αγκαλιά της γυναίκας. Η ελπίδα της ζωής είναι εκεί.

 

Θεόφιλος, «Η μάνα με το παιδί»

 Θεόφιλος (1870 – 1934), «Η μάνα με το παιδί»

Το παιδί γυμνό μπροστά στο παρόν και το μέλλον του. Ο σταυρός που κρατά στο χέρι εργαλείο ζωής, σταυρός μαρτυρίου για το Γολγοθά που καλείται να ανέβει, αλλά και σύμβολο πίστης. Μην ξεχνάμε ότι είναι ζωγραφισμένο σε περίοδο τουρκοκρατίας. Το ζεστό κόκκινο σε συνδυασμό με το ανοιχτό καφέ, πορτοκαλί αγιογραφίας παραπέμπουν σε αγιογραφία, γαλήνη αλλά και μια κατάσταση ταπεινότητας. Ο κοινός στόχος στο βλέμμα του παιδιού και της μάνας ίσως μια ενατένιση στο μέλλον αλλά και αναμονή.

 

Γεώργιος Ιακωβίδης «Η μητρική στοργή»

 Γιώργος Ιακωβίδης (1853 – 1932), «Η στοργή της μάνας», 1889

Έργο ζωγραφισμένο στο Μόναχο μετά τη γέννηση του μοναχογιού του. Δεν τον απασχολεί η απεικόνιση του παιδιού. Αναδεικνύει το μεγαλείο και την ομορφιά της μητρότητας. Φωτίζει όμως τόσο αριστοτεχνικά τη μάνα και το παιδί που τονίζει την αλληλεξάρτηση σ’ αυτές της πρώτες μέρες ζωής του παιδιού. Το λιτό φόντο αναδεικνύει αποκλειστικά το κεντρικό θέμα του έργου. «Η στοργή της μάνας» είναι από τα πλέον δημοφιλή έργα για τη μητρότητα διεθνώς και έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλές εκδόσεις και καμπάνιες.

Για τη συνέχεια εδώ:

https://www.art22.gr/%ce%b7-%ce%bc%ce%ac%ce%bd%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%84%ce%ad%cf%87%ce%bd%ce%b7/