Είναι ένα από τα πάμπολλα ποιηματάκια του «βαρελιού», προϊόντα επίπονης και βαθυστόχαστης …αμπελοφιλοσοφίας, που κοσμούν τους τοίχους της λέσχης των «Λεχριτών» και δηλώνουν το ανοιχτό πνεύμα, την μεγαθυμία και την «έξω καρδιά» του Λεχρίτη.
Τα μέλη του ιστορικού
συλλόγου των οινοποτών – βαρελοφρόνων, γνωστοί πια, σε όλες τις γειτονιές, τα
καπηλειά και τα γραφικά στενά και στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης για τις
καθάριες και δυνατές φωνές τους και για τις στακάτες τους νότες, είναι οι
καλύτεροι φίλοι της …ρετσίνας της «ξανθής» και του μεζέ, του αθώου πειράγματος
και της καντάδας.
Στο ταβερνάκι – λέσχη
τους, στη συμβολή των οδών Σόλωνος και Μητροπούλου προετοιμάζονται σκληρά από
την προηγούμενη μέρα για την Κυριακή του Ασώτου, τη μεγάλη γιορτή τους. Και πώς
προετοιμάζεται ένας Λεχρίτης για την πιο μεγάλη γιορτή του συλλόγου του; Μα,
όπως, για να πάει σε μάχη: «Εάν θέλεις να κερδίσεις οποιαδήποτε μάχη, ρίξε
τρία κιλά ρετσίνα μέσα σου»… Όπως κάθε Κυριακή του Ασώτου οι Λεχρίτες
καλοξυρισμένοι και γυαλισμένοι, βάζουν τα κοστούμια και τις γραβάτες τους,
παίρνουν τις κιθάρες, τα μαντολίνα και τα ακορντεόν τους και εφορμούν στο
ταβερνάκι της επιλογής τους για να «άδουν μεθ’ αφθόνου ρετσίνας…».
Την Κυριακή του Ασώτου
πίνουν και τραγουδούν από το πρωί στο κουτούκι του «Τριάντη» στη Χαριλάου και
«προπονούνται» για το μεγάλο γλέντι της Τσικνοπέμπτης, την Πέμπτη, στην ταβέρνα
«Έρως» στην περιοχή των Μετεώρων Θεσσαλονίκης, που θα γίνει και το μεγάλο
ξεφάντωμα για τα μη μέλη. Τα νόστιμα τσικνίσματα εκείνης της μέρας, για τους
Λεχρίτες είναι φυσικά αδιανόητο να μη συνοδεύονται από «ποτάμια» παγωμένης
ρετσίνας …
Παλαιότερα, κάθε Κυριακή
του Ασώτου γινόταν και η καθιερωμένη παρέλαση, με τα «άρματα» κάρα φορτωμένα με
βαρέλια ρετσίνα που έσερναν άλογα, πίσω από τα οποία είχαν δεθεί με σπάγκους
και βροντούσαν στο πλακόστρωτο χάλκινα καραφάκια της ρετσίνας. Τα τελευταία
χρόνια, όμως το έθιμο έχει εγκαταλειφθεί και σε αντιστάθμισμα παρατείνεται το
καθιερωμένο γλέντι στο καπηλειό τους.
Άλλο
λεχρίτης, άλλο Λεχρίτης…
Η λέξη λεχρίτης μπορεί
να παραπέμπει σε πρόσωπο χαμηλής υποστάθμης και ελαστικής ηθικής, σε
παλιάνθρωπο ή και βρομιάρη και έχει επικρατήσει στη νεοελληνική, ως βρισιά. Ο
σύλλογος των Λεχριτών ωστόσο χρησιμοποιεί τη λέξη με την κυριολεκτική της
έννοια, που σημαίνει το ένζυμο που προκαλεί τη βράση της ρετσίνας, ακόμη και
από το κουνουπάκι που ζει και πεθαίνει γύρω από την κάνουλα του βαρελιού. Ο
τρόπος που υιοθέτησε ο σύλλογος την ονομασία «Λεχρίτης» έχει τη δική του
ιστορία.
Για
τη συνέχεια εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου