Ἡ ἑλληνική νεολαία ἔχει στό αἷμα της τήν παράδοση

Γράφει ο Δημήτρης Καπράνος

Γιά πᾶμε νά δοῦμε τί λέει, τί σκέπτεται, τί γράφει καί τί τραγουδᾶ ἡ σημερινή νεολαία, ἡ νεολαία τήν ὁποία συνθλίψαμε στίς συμπληγάδες τῶν μνημονίων, ἡ νεολαία στήν ὁποία φωνάξαμε «φύγετε γιά νά σωθεῖτε», ἡ νεολαία στήν ὁποία ὑποσχόμαστε μισθό 1.500 εὐρώ τό …2030!

«Εἴχαμε στό μυαλό μας ἀνέκαθεν νά φτιάξουμε ἕνα κομμάτι, μέ τό ὁποῖο νά μπορῶ νά ταυτιστῶ ἐγώ, τό ὁποῖο θά μέ συνδέει μέ κάποιον τρόπο καί κάπως ἔτσι ἦλθε ἡ ἔμπνευση. Τό τραγούδι μιλάει γιά ξερριζωμό καί προσφυγιά. Ἡ χώρα μας εἶναι μιά χώρα πού ἔχει βιώσει αὐτά τά συναισθήματα. Ἀπό τήν ἱστορία τῶν παππούδων μας, καί τό βλέπουμε καί σήμερα, σέ αὐτούς πού ἔρχονται στή χώρα μας γιά μιά καλύτερη ζωή.

Ἐμένα ἡ οἰκογένειά μου εἶναι ποντιακῆς καταγωγῆς, εἶναι πρόσφυγες καί ἔτσι συνδέομαι μέ τό κομμάτι. Ἡ γιαγιά μου, ἡ γιαγιά Κλαυδία, μοῦ ἔχει πεῖ ἱστορίες, μοῦ ἔχει πεῖ γιά τήν οἰκογένειά της, πῶς ἔφυγαν τότε μέ τόν ξερριζωμό καί πῆγαν στή Σοβιετική Ἕνωση, οἱ γονεῖς μου γεννήθηκαν ἐκεῖ, μεγάλωσαν ἐκεῖ μέχρι μιά ἡλικία καί ἐπέστρεψαν στήν Ἑλλάδα τό ’91 καί ξεκίνησαν ἐδῶ μιά καινούργια ζωή.»

Αὐτά εἶπε στήν ΕΡΤ ἡ Κλαυδία, τό κορίτσι τό ὁποῖο θά ἐκπροσωπήσει τήν χώρα μας στόν διαγωνισμό τῆς «Eurovision», ὁ ὁποῖος θά διεξαχθεῖ στήν Ἑλβετία.

Ἕνα τραγούδι μέ ἑλληνικό στίχο, μέ ἤχους οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν στήν μουσική τῶν Ποντίων, μέ ἑρμηνεία ἀπό ἕνα κορίτσι πού ἔχει διδαχθεῖ, προφανῶς, τήν τεχνική τῶν λαρυγγισμῶν, χαρακτηριστικό τῶν Ποντίων ἑρμηνευτῶν (θυμηθεῖτε τόν ὑπέροχο Χρύσανθο). Κλαυδία ὀνομάζεται ἡ γιαγιά της, ἡ ὁποία, σέ ἀντίθεση μέ τούς γονεῖς της τῶν χαμηλῶν τόνων, «πηγαίνει στήν ἐκκλησία καί βγάζει ἀνακοίνωση.»

Δέν εἶναι, λοιπόν, ἡ νεολαία ταυτισμένη μέ τήν «τράπ» καί κάποια ἄλλα εἴδη (μή) μουσικῆς. Πάντα ὑπάρχει στό αἷμα τῶν παιδιῶν τῆς Ἑλλάδος ἡ παράδοση. Πηγαίνετε τό καλοκαίρι σέ ἕνα νησιώτικο πανηγύρι. Θά δεῖτε πῶς χορεύει ἡ νεολαία καί πῶς γνωρίζει καλά τούς ἑλληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Τό δέ μουσικό σύνολο στό ὁποῖο ἔχει ἐνταχθεῖ ἡ Κλαυδία, ἕνα σύνολο τό ὁποῖο ὑφαίνει τραγούδια, ὀνομάζεται «Arcade».

Ὅλα, δηλαδή ἑλληνικά, ἑλληνόφωνα, ἑλληνοκεντρικά, ἑλληνοπρεπῆ.

Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι πάντα ἡ ἑλληνική πόπ-ρόκ σκηνή προσέφευγε στήν παράδοση. Ἄς θυμηθοῦμε, δειγματοληπτικά, τούς Φόρμινξ, τοῦ Βαγγέλη Παπαθανασίου, πού εἶχαν διασκευάσει τό δημῶδες «Βασιλικός θά γίνω», τούς Socrates μέ τούς ἤχους ἀπό τήν Ἤπειρο, τόν Λάκη Παπαδόπουλο, μέ τό «Ἐσύ ἄν δέν ἐμφανιστεῖς».

Νά θυμηθοῦμε ἐπίσης τίς περίφημες «Ὠδές» τοῦ Βαγγέλη Παπαθανασίου, πού ἔχει ἑρμηνεύσει μοναδικά ἡ ἀλησμόνητη ἱέρεια Εἰρήνη Παπᾶ. Ἐκεῖ, ἀκοῦμε τά «Σαράντα παλληκάρια», τόν «Μενούση», τό «Ὦ, γλυκύ μου Ἔαρ». Φυσικά, ὁ Διονύσης Σαββόπουλος, ἡ Μαρίζα Κώχ, ὁ Θανάσης Γκαϋφίλιας, τά «Ἀνάκαρα», ἦταν κορυφαία πόπ-ρόκ ὀνόματα, τά ὁποῖα στήριξαν τήν μουσική τους στούς δρόμους τῆς παραδοσιακῆς μας μουσικῆς.

Δέν εἶναι, λοιπόν, γιά πέταμα ἡ σημερινή, καταταλαιπωρημένη καί προδομένη, ἑλληνική νεολαία. Τῆς βγάζουμε τό καπέλΛο καί τήν εὐχαριστοῦμε.

Πηγή

https://ellas2.wordpress.com/2025/02/04/%e1%bc%a1-%e1%bc%91%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%bd%ce%b5%ce%bf%ce%bb%ce%b1%ce%af%ce%b1-%e1%bc%94%cf%87%ce%b5%ce%b9-%cf%83%cf%84%cf%8c-%ce%b1%e1%bc%b7%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82/