Ο Αγέννητος Χρόνος του Αεί... (μέρος Α΄)

Γ. Γερολυμάτος: Διακοσμητικό ν. 9.

                      

                                   Α΄                              του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Χαίρει ο μυστικός κι ανείπωτος Λόγος

στον γνόφο της ιερής του πεμπτουσίας.

Το αείζωο σπέρμα που αναγεννά ο πόθος   

στην έκρηξη μιας αθάνατης δημιουργίας.

Ποταμούς σχηματίζει ο αρχέγονος σφυγμός,

που διατρέχουν σαν αίμα τις μαρμάρινες φλέβες    

και το μειδίαμα της Κόρης, σαν γλυκοχάραμα.

Άσπιλη σύλληψη στον κόλπο της νύχτας

Η άχραντη σκέψη που γέννησε το Φως!

Στην χερσόνησο των τριών θαλασσών,

Στην καμπύλη του μαρμάρινου στήθους,

Στην ευθεία των δωρικών κιόνων,

Στην τεθλασμένη των μαιάνδρων της σκέψης,

Στην σφαίρα τρούλου βυζαντινού.

                          Β΄

Χαίρει ο Αρχάγγελος της οργής

στ΄ αναπάντεχα του καιρού γυρίσματα.

Η Αρχή και το τέλος πύρινο φίδι,

που την άκρη της ουράς του δαγκώνει.

Χαράζονται οι νέες τροχιές των πλανητών,

και οι αμετάκλητες εντολές του ουρανού.

Δάκτυλο που γράφει με φωτιά στην πέτρα

τον  χορό των θεϊκών γραμμάτων ενώνει,

την αεικίνητη σκέψη πάνσοφου νου.

Στο Άλφα  η αρχή του παντός

Στο Έψιλον η εντροπία της έλξης

Στο Ρω ο ουράνιος και θείος έρωτας,

Στο Ωμέγα  ο κάθε προορισμός,

Στο Σίγμα  ο σκοπός που εκπληρώθει.

                            Γ΄

Χαίρει η Κόρη των κρίνων και των λωτών

με την απύθμενη και αφρόεσσα θάλασσα.

Στη βαθυστόχαστη κι΄ άγρια γη,

ο ύμνος ο πελαγινός κι΄ αναστάσιμος

θερμή πανήγυρης των πέτρινων λουλουδιών.

Η γέννηση της ημέρας της πρώτης

Γ. Γερολυμάτος: Μοναστηράκι και Θησείο, 1998

που με φωτιά σμιλεύει τον κόσμο.

Στα νησιά του αρχιπελάγους που αναδύονται

από τους πύρινους βυθούς ηφαιστείων.

Στου  Άθω τη θεϊκή σιωπή,

Στης Θράκης τ΄ Ορφικό μυστήριο,

Στης Θεσσαλίας το γόνιμο κάμπο,

Στων Μετεώρων τις χελιδονοφωλιές

Στων Μυκηνών την πύλη των λεόντων

                        Δ΄

Χαίρει ο αγέννητος χρόνος του αεί

στη μήτρα της αχωρήτου θεογονίας,

στη γη των θαυμάτων που αφυπνίζεται

στο λυκαυγές μυρίπνοου χαράματος.

Η ευωδιά του νοτισμένου θυμαριού

και τ΄ άφθορο του αμάραντου στεφάνι.

Τα πρώτα πουλιά του όρθρου ξυπνούν

σαν άγγελοι που θυμιατίζουν λιβάνι

στους ιερούς τόπους των μυστηρίων.

Στου Αγίου Όρους τ΄ άγρια δάση,

Στης Δήλου τις έρημες ακρογιαλιές,

Στους Δελφούς και της Ελευσίνας τα άλση,

Στης Ολυμπίας το ιερό αθλητήριο,

Στης Πάτμου το σπήλιο δέος.

                       

                        Ε΄

Xαίρει ο ποιητής στο βαθύ πόνο,

στων πρωτολείων στίχων το στεναγμό.

Αναγεννά τη μνήμη των οραμάτων

με δάκρυ, με αίμα και με φωτιά.

Τις γραμμές χαράζει των γραμμάτων,

αρχαίων χρησμών, λησμονημένων θεών.

Σαν παιδί π΄ αγγίζει τον άγνωστο κόσμο,

με τον οίστρο της αθάνατης νιότης,

στην πανδαισία της χαράς των αισθήσεων.

Στην όραση οι μαρμαρυγές των άστρων

Στην ακοή το πελαγίσιο κοχύλι,

Στη γεύση η αλμύρα των κυμάτων,

Στην αφή το στήθος της κόρης,

Στην όσφρηση οι ανασαιμοί των ρόδων.

(Πέντε ποιήματα, από την ομώνυμη συλλογή μου, Ο Αγέννητος Χρόνος του Αεί, γραμμένα το 2007)

(...συνεχίζεται...)