Η έκρηξη βίας στο μουσουλμανικό κόσμο

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Τα τρέχοντα γεγονότα και η έκρηξη βίας που λαμβάνουν χώρα στο μουσουλμανικό κόσμο εξαιτίας της προσβολής του θρησκευτικού συναισθήματος των μουσουλμάνων, με προβληματίζει, όπως φαντάζομαι και πολλούς από εσάς. Πρώτα από όλα με προβληματίζει η χρονική συγκυρία, καθώς ολόκληρη η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε ένα κυκεώνα πολιτικών αλλαγών και εμφύλιων συγκρούσεων και οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» κερδίζουν συνεχώς έδαφος. Δηλαδή μια ζηλωτική θρησκευτική αδελφότητα μετατρέπεται ταχύτατα σε μια πολιτική δύναμη, που εξαπλώνεται σε πολλές ισλαμικές χώρες διεκδικώντας την εξουσία!

Αυτό, φαίνεται πως δεν ανησυχεί καθόλου τους υπέρμαχους του προοδευτισμού, αν και αυτό δε σημαίνει ότι θα δέχονταν το ίδιο εύκολα το πέρασμα της εξουσίας σε ένα ανάλογο ελληνικό πολιτικό κίνημα του στυλ, «Αδελφοί Χριστιανοί», ή «Αδελφοί Ορθόδοξοι».

Στην πρώτη περίπτωση, μιλούν για άσκηση ανθρώπινων και δημοκρατικών δικαιωμάτων, ενώ στη δεύτερη θα μιλούσαν για απόπειρα εγκαθίδρυσης θεοκρατίας! Ας είναι, η υποκρισία περισσεύει, αλλά δεν είναι σήμερα αυτή το θέμα μας. Το ζήτημα είναι η έκρηξη βίας, που εν πρώτοις φαίνεται πως οφείλεται σε αιτία θρησκευτική, αλλά νομίζω, πως οι αιτίες είναι βαθύτερες και πολύ περισσότερες. Η ταχύτατη εξάπλωση της αντίδρασης σε διαφορετικές χώρες, που το μόνο τους κοινό σημείο είναι η θρησκεία και που στην πλειονότητα τους ανήκουν στην  περιφερειακή και τριτοκοσμική ανατολή, δείχνει κατά αρχάς δύο πράγματα.

Πρώτον, ότι το Ισλάμ ως θρησκεία έχει εγκαθιδρύσει ένα πολύ δυνατό πνευματικό δεσμό ανάμεσα στους πιστούς διαφορετικών εθνικοτήτων, με το όραμα της παγκόσμιας επικράτησης του. Τίποτα διαφορετικό, δηλαδή, από αυτό που επιχείρησε και ο Χριστιανισμός ως θρησκεία, πριν στις ημέρες μας ατονήσει στο δυτικό κόσμο. Η διαφορά είναι, ότι ο μουσουλμανισμός τώρα νοιώθει πια τόσο δυνατός, ώστε να απειλεί ότι θα πραγματοποιήσει αυτό το όραμα, έναντι ενός απονευρωμένου πλέον χριστιανισμού και μιας δύσης που μετά από αιώνες Φωταδισμού, δεν έχει πλέον να αντιτάξει τη δική της θρησκευτική ιδεολογία, απέναντι σε εκείνη του Ισλάμ, με την ίδια θέρμη που κινεί εκεί εκατομμύρια σφιγμένα χέρια και πρόθυμους «μάρτυρες». Στην ουσία η αμήχανη δύση προσκαλείται σε ένα πεδίο θρησκευτικής αντιπαράθεσης, αφού ως τέτοιο το βλέπει ο μουσουλμανικός κόσμος, χρησιμοποιώντας ακατάλληλα συμβατικά όπλα, δίχως καμμία ιδεολογία πέραν της απληστίας, όπως φαίνεται και από τα ανεπιτυχή αποτελέσματα σε Αφγανιστάν και σε Ιράκ.

Δεύτερον και εξίσου σημαντικό, είναι το πολιτισμικό χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στους δύο κόσμους και το οποίο παραμένει αγεφύρωτο, ακόμη και σε ευρωπαϊκές χώρες, όπου υπάρχουν σοβαρές πολιτικές μετανάστευσης. Είναι αναπόφευκτο, για κάποιον πιστό μουσουλμάνο, να νιώθει σαν ξένο σώμα στο πολιτισμικό περιβάλλον της δύσης. Οι αξίες, τα ήθη και τα έθιμα, η αισθητική, οι τέχνες, ο τρόπος ζωής των γυναικών και η αντίληψη περί ατομικής ελευθερίας του ελληνικού-ευρωπαϊκού πολιτισμού, είναι κάθετα αντίθετες προς το πνεύμα του ισλαμισμού. Οι εσωτερικές αντιθέσεις έχουν τέτοια ένταση, ώστε να καταλήγουν συχνά σε κοινωνικά και νομικής φύσεως προβλήματα, όπως λχ, η μαντήλα στη Γαλλία. Έτσι, η περιχαράκωση στην κοινότητα και στη θρησκεία του, είναι ο μόνος δρόμος για ένα μουσουλμάνο και αυτό τον οδηγεί στην αποξένωση από τον τρόπο ζωής της υπόλοιπης κοινωνίας. Έναν τρόπο εν πολλοίς υλοκρατικό και διεφθαρμένο τόσο, ώστε στο πρόσωπο του άθεου δυτικού πολιτισμού να βλέπει τον ίδιο τον διάβολο και τα έργα του.

Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται μεγάλο κομμάτι του μουσουλμανικού κόσμου τη Δύση και ιδιαίτερα τους αμερικανούς. Οι ΗΠΑ στη συνείδηση όλων, είναι η ηγέτιδα δύναμη του ιμπεριαλιστικού χριστιανικού κόσμου της Δύσης. Το Ιράν θα επιθυμούσε επίσης για τον εαυτό του μια ανάλογη αναγνώριση στο κόσμο του Ισλάμ, ως η χώρα που αντιστέκεται χάριν του Προφήτη εναντίον των άπιστων, ώστε να συσπειρώσει γύρω του τους πανμουσουλμάνους. Για αυτό έγραψα παραπάνω, ότι δεν έχει σημασία το πως θα ορίσει ο ένας από τους δύο, τον χαρακτήρα μιας αντιπαράθεσης, αλλά πως θα τον εννοήσει και ο άλλος. Το «χαρτί» της θρησκείας, είναι δεδομένο πως θα παιχτεί πρώτο και ήδη παίζεται εδώ και χρόνια. Μια πανμουσουλμανική αντίδραση εναντίον αμερικανικών στόχων, μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε μια αντιχριστιανική υστερία. Όπως ακριβώς και κάθε αμερικανικό χτύπημα σε ισλαμική χώρα εκλαμβάνεται από πολλούς ως μια επίθεση των λευκών χριστιανών. Δεν είναι ζήτημα καλής ή κακής διατύπωσης μιας υπόθεσης, είναι απλώς μια πραγματική κατάσταση, που πρέπει να κατανοηθεί.

Είναι σαφές, πως πέρα και από το ζήτημα της θρησκείας και το πολιτισμικό χάσμα, την όλη βία τροφοδοτεί και ένα μακροχρόνιο απωθημένο μίσος, εν μέρει δικαιολογημένο για τις αιτίες του. Επί δεκαετίες οι φυσικοί πόροι των μουσουλμανικών χωρών καταληστεύονται από τους δυτικούς και από τις τοπικές οικογένειες και φυλαρχίες. Αν σε αυτό προσθέσει κανείς τους πολέμους και τις εξωτερικές πολιτικές παρεμβάσεις, οι αιτίες φωτίζονται ακόμη περισσότερο. Το μουσουλμανικό «προλεταριάτο» σε Αίγυπτο, Λιβύη και αλλού, αισθάνεται αδικημένο και περιφρονημένο από τη Δύση. Μια ηλίθια ταινία ήταν αρκετός λόγος, για να απελευθερώσει όλη αυτή την υποβόσκουσα ένταση στη μορφή μιας βίαιας διαμαρτυρίας. Η θρησκεία, όπως είναι φυσικό, είναι το πιο ισχυρό προπύργιο σε έκτακτες καταστάσεις .

Ξεκαθαρίζω, ότι είμαι εναντίον οποιασδήποτε προσβολής της θρησκευτικής πίστης και καταδικάζω το ύποπτο ως προς τα κίνητρα του αίτιο. Προφανώς, είχε ως σκοπό να πολώσει την κατάσταση ανάμεσα στη Δύση και το μουσουλμανικό κόσμο, ίσως ενόψει της έναρξης ενός πολέμου του Ισραήλ με το Ιράν, και έτσι να αναγκάσει τη Δύση εξαιτίας του αντιχριστιανικού ισλαμικού μένους, να συνταχθεί στο πλευρό του.

Όμως οι αντιδράσεις αυτές των μουσουλμάνων, είναι έτσι και αλλιώς υπερβολικές και θα πρέπει να γίνουν άκρως διδακτικές για τους ντόπιους αλάστορες και ένθερμους προστάτες των ισλαμικών δικαιωμάτων. Φανερώνουν τον έντονο ψυχισμό και τον ευερέθιστο ζηλωτισμό των μουσουλμάνων που ξεπερνά τα όρια της λογικής συμπεριφοράς. Στο χριστιανικό κόσμο, τέτοιες εικόνες είναι άγνωστα πράγματα. Σήμερα, το πολύ-πολύ, μια χιλιάδα ζηλωτών Χριστιανών να διαμαρτυρηθεί με Σταυρούς σε μια πλατεία, για τις συνεχείς προσβολές που υφίστανται ο Ιησούς Χριστός και τα θεία. Αυτό δείχνει τόσο την θρησκευτική χαλάρωση και την πληθυσμιακή γήρανση του δυτικού χριστιανικού κόσμου, όσο και την άλκη και το δημογραφικό σφρίγος του ισλαμισμού, που διεκδικεί πλέον φανερά την παγκόσμια επικράτηση. 

Αυτό, όμως, που θα πρέπει να μας προβληματίζει είναι, τι θα μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα, αν εξαιτίας μιας προβοκάτσιας, όπως το «Κοράνι» πέρισυ, ο κάθε Χασάν, καλοκάγαθος ως άνθρωπος βέβαια, αλλά ζηλωτής μουσουλμάνος ως προς το φρόνημα, θεωρήσει ότι προσβλήθηκε ο Μωάμεθ; Δε θέλω, ούτε να το φαντάζομαι, αν σκεφτώ, ότι οι εν Ελλάδι μουσουλμάνοι είναι κοντά στα 2 εκατομμύρια. Και αν από αυτούς είναι ζηλωτές, όχι όλοι, αλλά επιεικώς, το 20 ή το 30%, μιλάμε για 200 ή και για 300.000 άτομα! Γιατί, όπως και να το κάνουμε, ζηλωτές Χασάν θα βρει κανείς σε αφθονία, ενώ ζηλωτές Γιάννηδες ελάχιστους. Έτσι, υπό κάποιες αστάθμητες προϋποθέσεις, οι διασκορπισμένες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη μεγάλες μουσουλμανικές κοινότητες, μοιάζουν με καύσιμη ύλη, που απλά αναμένει την ανάφλεξη.

Η ουσία είναι, ότι κάποιοι χρησιμοποιούν για μια ακόμη φορά την Ελλάδα, ως κυματοθραύστη απέναντι στα κύματα της ανατολής, εξαιτίας της γεωπολιτικής της θέσης. Και είναι διατεθειμένοι να τη θυσιάσουν σε περίπτωση που το απαιτήσει το συμφέρον τους Όταν ο Χάντιγκτον έγραψε το βιβλίο του για τη σύγκρουση των πολιτισμών, πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ως υπερβολικές και απίθανες τις θεωρίες του. Μάλιστα η Ελλάδα χωροθετήθηκε στην άλλη πλευρά της πολιτισμικής σύγκρουσης στην ανατολή. Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Χάντιγκτον ήξερε πολύ καλά τι έγραφε, αφού ήταν και αυτός γνώστης του σχεδίου. Το ζήτημα είναι, τι θα κάνουμε εμείς τελικά, για να μη διολισθήσει η Ελλάδα στο χάος του σκοταδισμού και της οπισθοδρόμησης ;