Γλωσσάριο πολιτικής

το αληθινό «πνεύμα» ενός πολιτικού

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

ζωγράφου

Αν θέλεις να είσαι πάντα μέσα στο «πνεύμα» ενός πολιτικού, είναι απλό για να το κάνεις. Αυτός χρησιμοποιεί τη διφορούμενη και πλάγια ρητορική γλώσσα του «ήξεις-αφίξεις». Χρησιμοποίησε, λοιπόν, και εσύ, την ευθέως συμπεραίνουσα λογική της αντιστροφής του νοήματος. Έτσι, θα είσαι πάντα μέσα!

Όταν, για παράδειγμα, αυτός θα λέει: «Δεν θα συγκυβερνήσουμε ποτέ», εσύ θα καταλαβαίνεις πως θα συγκυβερνήσει. Και όταν θα λέει, ότι «Θα πατάξουμε τη μεγάλη φοροδιαφυγή», να είσαι βέβαιος, ότι εσύ, ο μικρός, θα ξαναπληρώσεις. Όταν λέει, πάλι, πως «Δεν θα υποκύψουμε ποτέ», να ξέρεις ότι έχει ήδη υποκύψει, οπότε φρόντισε για βαζελίνες!

Είναι εκπληκτικό, πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν αναγάγει την πολιτική αερολογία σε ειδική γλώσσα, που έχει και αυτή τα δικά της φανερά και κρυφά γνωρίσματα, τις δικές της αγαπημένες λέξεις, μόρια, προθέματα, και εμφάσεις. Διαθέτουν ακόμη και μια γλώσσα του σώματος, που αποκαλύπτεται μπροστά στην πλανεύτρα κάμερα και που αφήνει λίγα περιθώρια εμπιστοσύνης στους ανοιχτομάτηδες. Συνήθως τα χέρια λένε άλλα πράγματα από το στόμα και το ξύσιμο της μύτης, είναι μια υποσυνείδητη κίνηση για να διαπιστώσει κανείς, αν μεγάλωσε η μύτη του λέγοντας το ψέμα.

Οι πολιτικοί αγαπούν όλες τις λέξεις. Είναι στοιχεία του επαγγέλματος τους, δομικά συστατικά της πολιτικής γλώσσας και της επικοινωνίας. Η επιλογή των λέξεων και η χρήση τους απαιτεί εμπειρία και δεξιοτεχνία ανάλογα με την περίσταση. Υπό άλλες προυποθέσεις, θα μπορούσαν να γίνουν, και μερικοί γίνονται, πολύ καλοί συγγραφείς φανταστικών μυθιστορημάτων του στυλ, «Η Δανιμαρκία του Νότου», ή ακόμη καλύτερα «Η Πράσινη ανάπτυξη στη χώρα των ηλιθίων». Δυστυχώς, όμως, τους πρόλαβε ο Ιούλιος Βερν και τους πήρε όλη τη δόξα με το βιβλίο του «Ταξίδι στα έγκατα της γης» και φυσικά ο μέγιστος Λιακόπουλος με το φοβερό του μπεστ σέλερ «Ζουν ανάμεσά μας».  Τα πολιτικά Νεφελίμ, εννοείται.

Όπως είπα, οι πολιτικοί αγαπούν όλες τις λέξεις, αλλά έχουν και μια αδυναμία σε ορισμένες. Χωρίς το μόριο «Θα», για παράδειγμα, τι θα ήταν ένας πολιτικός που έχει όραμα για το μέλλον; Θα ρωτήσει κανείς, υπάρχει κάποιος τέτοιος; Όχι, δεν υπάρχει, αλλά το «θα» τρέφει αυτόν που το ακούει. Πώς λένε, «το φαϊ σου δεν το είδα, αλλά ο λόγος σου με χόρτασε», ένα τέτοιο πράγμα. Έπειτα, χρησιμοποιούν συχνότατα, το «πάντα», το «ποτέ», το «αταλάντευτα», το «μπροστά», το «πάμε», το «μαζί», την «επανίδρυση», την «αξιοκρατία» κα.

Το «Ναι», είναι πάντα ευχάριστο σε έναν πολιτικό, όταν αφορά μια υπόσχεση για το μέλλον, παρά για το παρόν. Το «Όχι», όμως, το αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι. Το εκστομίζει, μόνο, όταν δεν έχει άλλο τρόπο διαφυγής και πάντα προς τον λαό, ποτέ όμως προς τους νταβατζήδες και τους τοκογλύφους. Έτσι, ένα ηρωϊκό «Όχι», αντηχεί τόσο σπάνια στα αυτιά μας, που το μοναδικό «Όχι» του προηγούμενου αιώνα, το κάναμε εθνική μας επέτειο και έτσι διασώθηκε και η τιμή εκείνου, που το είπε εκ μέρους όλων μας. Τόσο δυνατό, είναι το «Όχι», λοιπόν, στο γλωσσάριο της πολιτικής, ώστε μπορεί να γράφει ιστορία. Για αυτό και δεν χρησιμοποιείται από εκείνους, που δεν επιθυμούν να έχουμε ιστορία.

Ένα άλλο γνώρισμα του ρέοντος πολιτικού λόγου, είναι η απέχθεια του προς τις μονολεκτικές απαντήσεις. Μη ζητήσεις ποτέ από πολιτικούς, ένα ναι ή ένα όχι, σε κάποια κρίσιμη ερώτηση. Το Λακωνίζειν μπορεί να ισοδυναμεί με το φιλοσοφείν, αλλά ου πολιτικόν εστί. Δε θα σου απαντήσουν. Απέχουμε πολύ από το να έχουμε φιλοσοφούντες πολιτικούς. Ακόμη, όμως, και αν σου απαντήσουν, για να μη φανεί ότι δεν έχουν επιχειρήματα, θα σε πάνε στην Κόρινθο μέσω Λαρίσσης και εσύ στο τέλος θα αναρωτιέσαι, αν έχεις καταλάβει, αν αυτό σημαίνει ναι ή όχι. Και αν τους ξαναρωτήσεις θα σου πουν, «μα σου απάντησα»! Και θα σε πάνε ακόμη ένα γύρο! Αν παρ΄ελπίδα εσύ επιμείνεις στην ενοχλητική ερώτηση, ε τότε, σίγουρα θα είσαι των «άλλων»!

Σε πολλούς διαφεύγει το γεγονός, ότι η δουλειά των πολιτικών είναι οι άνθρωποι και η διακυβέρνηση τους, Αυτοί είναι το αντικείμενο τους. Αυτό, καθιστά τους ευφυέστερους εξ αυτών, που δεν είναι γόνοι και απλοί κληρονόμοι της οικογενειακής βουλευτικής έδρας, σε «επιστήμονες» της επικοινωνίας και της ανθρώπινης ψυχολογίας. Το πολιτικό μας κουρμπέτι, διαθέτει πλειάδα τέτοιων παλαιών πολιτικών ατσίδων, που επιζούν ακόμη και που παίζουν με την λαϊκή βούληση, σαν σε παρτίδα πόκερ με κρυμμένους άσσους. Ακόμη, όμως, και αν πιαστούν με τον άσσο στο μανίκι, αυτοί είναι ικανοί να τραβήξουν μέχρι και ξένο «Μπαλαντέρ» για να γλυτώσουν!

Να μη λησμονάμε τέλος, ότι η γλώσσα του πολιτικού, πριν τις Εκλογές, προσομοιάζει, σε ό,τι αφορά τη θέρμη και το πάθος της, τα ψέματα και τις υποσχέσεις, με τον τρόπο που ο κάθε ερωτύλος χρησιμοποιεί, προκειμένου να καταφέρει να πάει μια γυναίκα στο κρεβάτι! Έπειτα όμως από τις Εκλογές, και αφού πάρει αυτό που ήθελε, που τον είδατε τον Παντελή! Κάπως έτσι το γλωσσάριο της νόθας πολιτικής, εκφράζει το περιεχόμενο των άδειων λέξεων της, σαν ακάλυπτες επιταγές, δίχως κανένα αντίκρισμα.