Η τουρκολάγνα επίβουλη τηλεοψία και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής

Του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Ζωγράφου

Πριν λίγες ημέρες, επιστρέφοντας από ολιγοήμερες διακοπές στη Σέριφο, ταξίδεψα με ένα από τα πλοία της γραμμής για Πειραιά. Το θέμα, όμως, του άρθρου, δεν είναι το παμπάλαιο πλοίο, που εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια, μπορεί και περισσότερα, ταξιδεύει με κλίση αρκετών μοιρών προς τα αριστερά, σαν ένας δύσμοιρος ηλικιωμένος, που δεν τον αφήνουν να βγει στη σύνταξη, πριν τον στραγγίξουν εντελώς.

Το θέμα του άρθρου μου, είναι οι τηλεοράσεις αυτού του πλοίου, και μάλιστα της τελευταίας τεχνολογίας, καθώς όπως λένε, «Όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε!». Έτυχε να επιβιβαστώ, λοιπόν, γύρω στις 6.30 μ.μ, οπότε είχε ήδη ξεκινήσει το βραδυνό τηλεοπτικό πρόγραμμα και όλες οι τηλεοράσεις του πλοίου ήταν συντονισμένες, για να «ψυχαγωγήσουν» τους επιβάτες που είχαν ήδη ανέβει από τη Μήλο και τη Σίφνο. Θα πει κανείς, και που είναι το παράξενο;

Το εντυπωσιακό, λοιπόν, είναι, πως όλες οι τηλεοράσεις του πλοίου ήταν συντονισμένες στο ίδιο τηλεοπτικό πρόγραμμα. Στα τούρκικα σίριαλ! Όντας καπνιστής, έβγαινα από το σαλόνι στο κατάστρωμα για να καπνίσω και καθώς έπρεπε να περάσω από διάφορα άλλα σαλόνια και χώρους επιβατών, είχα τη δυνατότητα να διαπιστώσω το παραπάνω γεγονός. Όλες οι τηλεοπτικές συσκευές πρόβαλαν τα ίδια πρόσωπα και παντού ακουγόταν η ίδια γλώσσα. Μάλιστα, επειδή λόγω της περιόδου τα κανάλια καταφεύγουν σε επαναλήψεις, τα σίριαλ ήταν απανωτά, το ένα μετά το άλλο!

Όπου και να πήγαινες, όπου και να κοίταζες, επί ώρες, έβλεπες το τουρκικό, ψευδοευρωπαϊκό προσωπείο, το τραβηγμένο από τα μαλλιά της απομίμησης των Βραζιλιάνικων προτύπων του, ψευδοαστικό κίτς, με πολύ κλάμμα και απεγνωσμένους έρωτες, που θυμίζουν την Χούλια Κοτσίγιτ της δεκατίας του ’70, ή κάτι δικές μας ασπρόμαυρες μελό ταινίες, που στην είσοδο των κινηματογράφων πουλούσαν χαρτομάντηλα. Όλα αυτά, βεβαίως, σε μια σύγχρονη έκδοση, που μαζί με το δάκρυ, το πακέτο εμπεριέχει, λόγω μουσουλμανισμού, την υπόνοια ολίγου μόνο σπέρματος και άφθονο αίμα από το γκαγκστεριλίκι και το πιστολίδι, ενώ παρελαύνουν χανούμισσες, αγάδες και μπέηδες εξευρωπαϊσμένοι, που μόνο το φέσι προδίδει την ιδιότητα τους.

Γιατί, όλο αυτό; Ποιός ορίζει ότι όλοι οι επιβάτες του πλοίου, θα πρέπει να υποχρεωθούν να ανέχονται τα κριτήρια της τηλεθέασης, που κάποιοι φαντάζομαι από το πλήρωμα, ή από την εταιρεία, αποφάσισαν πως είναι τα πιο κατάλληλα, τρομάρα τους, για την «ψυχαγωγία», των επιβατών;; Κοίταξα τριγύρω μου για να δω, αν μόνο εγώ ενοχλούμαι από την παρατεταμένη «πλύση» και από τους καταιγιστικούς βαρβαρικούς ήχους. Οι περισσότεροι επιβάτες, είτε κοιμώνταν, είτε έπαιζαν χαρτιά και διάβαζαν, άλλοι στα I Pad, ενώ κάποιοι έβλεπαν αναγκαστικά και από πλήξη τις τηλεοράσεις, και λίγοι με κάποιο ενδιαφέρον και προσήλωση.

Η υπομονή μου εξαντλήθηκε μετά από δύο ώρες και ειδικά, όταν σε κάποιο διάλλειμα προβλήθηκε το τρέιλερ του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, με τον υπότιτλο ο «Μεγάλος ηγέτης», ή κάτι τέτοιο, ενώ ετοιμάζεται και ταινία για τον Μωάμεθ τον Πορθητή (Φατίχ=Κατακτητή)! Για τους Τούρκους, φυσικά, είναι ένας Μεγάλος ηγέτης ο σφαγέας των Ελλήνων, όπως και ο Ξέρξης ήταν των Περσών, και κάθε λαός έχει το δικαίωμα να έχει την ιστορία του. Αλλά για τους Έλληνες, τι ακριβώς μπορεί να συνιστά αυτό το μεγαλείο; Για τους κομπλεξικούς Τούρκους, που στερούνται όχι μόνο μεγάλης ιστορίας και πολιτισμού, αλλά κατά συνέπεια και μεγάλων ανδρών, το λιβάνισμα των ληστών και σφαγέων Μωάμεθ και Κεμάλ, είναι εξ ορισμού οι μοναδικές τους επιλογές. Ποιός είναι, όμως, ο αληθινός σκοπός όλων αυτών των «Ελλήνων», που προβάλλουν με φανφάρες το «μεγαλείο» των ηγετών ενός διαχρονικά και ιστορικά αντίπαλου έθνους; Η φιλία των λαών; Δύσκολο να το πιστέψω, διότι τότε, πάνω στην αρχή της αμοιβαιότητας, θα έπρεπε να προβάλλεται στην Τουρκία και κάποιο σίριαλ για τον Κολοκοτρώνη ή για τον Παλαιολόγο! Αλλά δεν!

Θα με ρωτήσετε, βέβαια. Μήπως αξιώθηκαν ποτέ στην Ελλάδα να γυρίσουν ένα σίριαλ για έναν εθνικό ήρωα, ώστε να γνωρίσει ο λαός μας την ιστορία του; Φυσικά και όχι! Μήπως έχουμε εμείς μεγέθη, όπως ο Τάρας Μπούλμπα, ο Τζένκις Χαν, ο Αττίλα ή ο Μωάμεθ; Εμάς ένας Αλέξανδρος μας έλαχε, ένας Λεωνίδας, ένας Περικλής και ένας Αγησίλαος και από κοντά κανένας Κομνηνός ή Βατάτζης, άντε και ένας Καραϊσκάκης ή Κολοκοτρώνης! Γιατί, εμείς, να γνωρίσουμε σε ταινία την ιστορία π,χ, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, όταν μπορούμε να διδαχθούμε από τα «ανδραγαθήματα πολιτισμού» ενός «Μεγάλου ηγέτη», όπως ο Μωάμεθ;; Να μη μάθουμε, δηλαδή, για τα παλουκώματα (σημαντική τουρκική συνεισφορά στον πολιτισμό), ή για τις αρσενοκοιτίες και για την ανώμαλη και βάρβαρη φύση του; Να χάσουμε τέτοιο κελεπούρι; Ποτέ των ποτών!

Δεν είναι η καλλιέργεια της φιλίας μεταξύ των λαών η πρόθεση τους, αλλά η ενστάλλαξη στην ψυχή του λαού μας, ενός δέους και μιας φοβισμένης, υποσυνείδητης αναγνώρισης της οθωμανικής υπεροχής, μέσω της ωραιοποίησης και της εξιδανίκευσης της μορφής του Μωάμεθ. Είναι, ακριβώς το ίδιο, σα να παρουσιάζουν σε σίριαλ τη ζωή του Ξέρξη, του Πέρση Βασιλιά, και να τον δείχνουν στις οθόνες με τη λεζάντα: «Ο Μεγάλος Βασιλιάς», καθώς αυτός σφάζει στις Θερμοπύλες με προδοσία τον Λεωνίδα (το μικρό βασιλιά) με τους 300 Σπαρτιάτες και τους 700 Θεσπιείς!! Πώς σας φαίνεται; Εξαιρετικό δεν είναι; Και όμως, θα υπάρξουν άφρονες Έλληνες που θα το δουν, και καθώς θα πέφτουν τα τείχη της Πόλης, μαζί με τον ενθουσιασμό, θα ανεβαίνουν και τα ποσοστά τηλεθέασης του Αντ1! «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν», είναι το μόνο που μπορεί να τους περιγράψει.

Τώρα ειδικά, διαρκούσης της κρίσης και της ηθικής καταρράκωσης του Ελληνικού λαού, το εγχείρημα γίνεται ευκολότερο, χρησιμοποιώντας ως Δούρειο Ίππο ενέσιμες «πολιτιστικές» δόσεις από τον χώρο του θεάματος, που είναι ανώδυνες και ελκυστικές για το κοινό, για την έγχυση του δηλητηρίου που είναι απαραίτητο για την απονέκρωση του εθνικού νευρικού μας συστήματος. Που στη σύγχρονη και μεσοπρόθεσμη μελλοντική του προοπτική, μπορεί να σημαίνει πρακτικά πράγματα. Όπως το μοίρασμα του Αιγαίου με τον «φίλο» λαό, αυτονόμιση της δυτικής Θράκης και δορυφοροποίηση της Ελλάδας από την Τουρκία. Έτσι, χάριν των ωραίων ματιών της Εζέλ και του Αλή και έχοντας συνηθίσει στο «ευρωπαϊκό» σαβουάρ βίβρ, μιας Τουρκίας, που αν δεν υπάρχει μόνο στα πλατώ, τότε ισχύει μόνο για το 2% του τουρκικού λαού, θα είμαστε έτοιμοι, πιστεύουν, να αποδεχθούμε τις αντεθνικές και προδοτικές εξελίξεις. Το έχουν μελετήσει το πράγμα και ας μην είναι κανείς τόσο αφελής, ώστε να πιστεύει, πως σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο σχεδιασμών αφήνονται τα πράγματα στην τύχη τους, ή πως κάτι μπορεί απλώς να συμβαίνει τυχαία.

Δεν πήγαινε άλλο! Σηκώθηκα από τη θέση μου αποφασισμένος να ασκήσω στην πράξη τη Δημοκρατία, και έχοντας την πεποίθηση ότι ήταν προσωπική μου υποχρέωση να το κάνω, όπως και υποχρέωση όλων των άλλων, άσχετα αν δεν το έκανε κανείς. Δεν βρισκόμουν στο σπίτι κανενός, αλλά σε ένα πλοίο, και ήταν δικαίωμα μου να διαμαρτυρηθώ, ακόμη και αν ήμουν μειοψηφία, για την κατάχρηση του τηλεχειριστηρίου. Πήγα μέχρι το μπαρ, θέτωντας ως στόχο, πως τουλάχιστον η μια από τις δύο τηλεοράσεις του συγκεκριμένου σαλονιού, η πιο κοντινή μου, θα έπρεπε οπωσδήποτε να αλλάξει πρόγραμμα. Και ήμουν διατεθειμένος να φτάσω στα άκρα για να το πετύχω. Ρώτησα να μάθω, όσο πιο ευγενικά μπορούσα, ποιός έχει την ευθύνη των τηλεχειριστηρίων και για ποιό λόγο οι τηλεοράσεις όλου του πλοίου έχουν κολλήσει στα τούρκικα σίριαλ και σε συγκεκριμένα κανάλια; Για να πάρω τη γενική απάντηση, ότι «κάποιοι από το πλήρωμα». Επέμενα να μάθω, ποιοί ήταν αυτοί, για να πάω να τους βρω, συμπληρώνοντας με νόημα, ότι αρκούσε πλέον η «φοίτηση» μας στην τουρκολογία και πως έχουμε αφομοιώσει για πάνω από δύο ώρες τις τουρκικές σαπουνόπερες, καταλήγοντας με ένα, εκ βάθους ψυχής, «’Ημαρτον πια! Νισάφι!»

Δεν γνωρίζω, αν έφταιγαν τα μάτια μου που μάλλον πέταγαν σπίθες, καθώς του μιλούσα, ή αν και ο ίδιος κατά βάθος συμφωνούσε μαζί μου, καθώς είδα ένα χαμόγελο αμηχανίας και μια συγκατάβαση στο πρόσωπο του. Μου έλεγε, ότι είναι καινούργιος στο πλοίο και άρα έκανε ότι του είχαν πει. Πάντως, το τηλεχειριστήριο βρέθηκε, ως εκ θαύματος, και άλλαξε το πρόγραμμα τουλάχιστον της τηλεόρασης απέναντι μου. Κανείς δε διαμαρτυρήθηκε, ίσως επειδή κατά βάθος κανείς δεν τα ήθελε, αλλά τους είχαν επιβληθεί έξωθεν, χάριν μιας δήθεν τηλεθέασης.

Έφτασα στον Πειραιά με καθυστέρηση μισής ώρας και αρκετά προβληματισμένος από όσα είχαν συμβεί, και με την έκταση που έχει πάρει η τηλεοπτική παρακμή, σε καιρούς όπου χρειάζονται τα ακριβώς αντίθετα, ώστε ο λαός να στηριχθεί πνευματικά και να ανανήψει ηθικά. Είναι πλέον βέβαιο, πως κάποιοι δεν το επιθυμούν αυτό...