Τα θύματα της ανθρώπινης ανοησίας

Του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Πώς να περιγράψει κανείς τη σκληρή εικόνα του θανάτου, είτε αφορά σε έναν άνθρωπο, είτε πρόκειται για ένα ζώο; Η ζωή δεν είναι συγκρίσιμο μέγεθος, ώστε να αποτιμάται με διαφορετικά μέτρα. Ένα ον, δε ζει δίχως λόγο. Όσοι επισκέπτονται ένα δάσος, πρέπει πάντα να θυμούνται πως δεν είναι μόνοι. Πως το δάσος δεν είναι μόνο δέντρα και πως τριγύρω υπάρχουν χιλιάδες θεατές και αθέατες υπάρξεις, που συνθέτουν όλες μαζί τον καμβά της ζωής ενός δάσους. Ένας μικρόκοσμος που κινείται και ανασαίνει δίπλα στις αφιλόξενες πόλεις μας.

Ευτυχώς, και αυτή τη φορά, κάηκαν μόνο γύρω στα 200 τετραγωνικά μέτρα, ενός δάσους της Αττικής στην Πετρούπολη, πριν η φωτιά κατασβεσθεί εγκαίρως από τους αγρυπνούντες φύλακες του τελευταίου πράσινου. Λίγα πεύκα καψαλίστηκαν και κάηκε μια αργοκίνητη χελώνα, που βρέθηκε η άτυχη στο λάθος σημείο, σε λάθος χρόνο. Οι αιτίες των περισσότερων πυρκαγιών είναι ανθρωπογενείς, αμελείς ή εγκληματικές. Οι συνέπειες τους, είναι ανυπολόγιστες για το σύνολο της κοινωνίας. Οι εμπρηστές θα πρέπει να θεωρούνται εχθροί της κοινωνίας, της φύσης και της ζωής.

Η φωτογραφία της καμμένης χελώνας, αποτελεί μια μικρή μόνο λεπτομέρεια των συνεπειών της επαπειλούμενης καταστροφής, που μεταφέρει στις αποσκευές της η ανθρώπινη ανοησία!