ΠΡΟΣΩΠΑ

ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΤΥΜΒΟΥ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΓΕΡ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ ΑΡΘΡΑ-ΔΟΚΙΜΙΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΧΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ. ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 12ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ-ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 13ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ-ΜΕΛΕΤΗ- Γ. Γ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΛΟΓΟΤΡΟΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ-ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΜΥΘΟΙ & ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ Ο ΚΥΝΙΚΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟ 1821 ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΠΟΙΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΗΡΩΙΚΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΟΥ 1821 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΕΧΝΕΣ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗς ΑΦΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΗ-ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΕΧΝΗ-ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΤΕΧΝΗ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΦΩΤΟΘΗΚΗ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ-ΚΕΡΑΜΙΚΗ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ-ΤΕΧΝΙΚΕΣ

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

O θεατρικός συγγραφέας Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (1564-1616)

Ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (αγγλικά: William Shakespeare, ήταν ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς. Θεωρείται μια από τις κορυφαίες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου, ενώ τα θεατρικά του παίζονται έως σήμερα, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον. Ο Σαίξπηρ κατάφερε να χειριστεί με απόλυτη δεξιοτεχνία τόσο την κωμωδία όσο και το δράμα και την τραγωδία. Τα έργα του διαπνέονται από μία βαθειά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και παραμένουν επίκαιρα. Η επίδραση του, ειδικότερα στην αγγλική λογοτεχνία, θεωρείται τεράστια.


Βιογραφία

Το σπίτι που γεννήθηκε ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στο Στράτφορντ (αμφισβητείται ωστόσο αν ο Σαίξπηρ του Statford συνδέεται πράγματι με το θεωρούμενο σήμερα ως σαιξπηρικό έργο). Πολλοί ιστορικοί συμφωνούν πως ο ηθοποιός, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Ουίλλιαμ Σαίξπηρ αποτελεί πράγματι ένα και μοναδικό πρόσωπο, όπως πιστοποιούν σημαντικά ιστορικά ευρήματα.

Ο Σαίξπηρ γεννήθηκε στην πόλη Stratford-upon-Avon (ή απλά Stratford) τον Απρίλιο του 1564. Πατέρας του ήταν ο John Shakespeare, πετυχημένος έμπορος και μητέρα του η Mary Arden, κόρη εύπορης οικογένειας. Ο πατέρας του Σαίξπηρ, συμμετείχε για ένα διάστημα στις δημόσιες υποθέσεις, ασκώντας καθήκοντα δημοτικού συμβούλου περίπου στα 1560, θέση που αργότερα έχασε καθώς κατηγορήθηκε για παράνομο εμπόριο. Έχει επικρατήσει να θεωρείται ως ημερομηνία γέννησης του Σαίξπηρ η 23η Απριλίου. Η ακριβής όμως ημερομηνία παραμένει έως σήμερα άγνωστη. Η μόνη γνωστή πληροφορία που υπάρχει σχετικά, είναι πως η βάφτισή του έγινε στις 26 Απριλίου, όπως καταγράφεται στα μητρώα εκκλησίας του Στράτφορντ. Επιπλέον είναι γνωστό πως την εποχή εκείνη, η τελετή της βάφτισης γινόταν λίγες μόνο ημέρες μετά τη γέννηση.

Για την παιδική ηλικία του Σαίξπηρ ελάχιστα είναι γνωστά. Θεωρείται πιθανό πως έλαβε την εκπαίδευσή του στο σχολείο του Στράτφορντ, όπου πρέπει να ήρθε σε επαφή με την κλασική λογοτεχνία και τα λατινικά. Έχοντας μελετηρό χαρακτήρα, ο Σαίξπηρ διάβαζε πολύ στα νεανικά του χρόνια, αν και δεν έγραφε πολύ. Κανένα στοιχείο δεν μπορεί να πιστοποιήσει κατά πόσον η εκπαίδευσή του συνεχίστηκε αργότερα.

Στις 28 Νοεμβρίου του 1582 ο Σαίξπηρ παντρεύτηκε την Anne Hathaway, οκτώ χρόνια μεγαλύτερή του και ήδη τριών μηνών έγκυο όταν παντρεύτηκαν. Ο γάμος τους έγινε στο ναό Grafton κοντά στην πόλη του Statford. Μαζί απέκτησαν τρία παιδιά. Στις 26 Μαΐου του 1583 βαπτίστηκε η κόρη τους Susanna ενώ στις 2 Φεβρουαρίου του 1585 καταγράφεται η βάπτιση των δύο δίδυμων παιδιών τους, του Χάμνετ και της Ιουδήθ.

Ο Σαίξπηρ κατά καιρούς υπέφερε πολύ από φτώχεια. Μολοταύτα είχε τις φιλοδοξίες του και ήλπιζε. Το 1587 πήγε στο Λονδίνο για να προσπαθήσει να καλυτερέψει την οικονομική του κατάσταση. Διαφορετικές εκτιμήσεις κάνουν λόγο για φυγή του από το Statford με την κατηγορία κλοπής ή για συνεχείς μετακινήσεις του στη χώρα με την ιδιότητα του δασκάλου. Η υπογραφή του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (από τη διαθήκη του).

Στο Λονδίνο, ο Σαίξπηρ έδειξε ενδιαφέρον για το θέατρο. Επειδή δεν είχε τα μέσα να πληρώνει για τα εισιτήρια, προσπαθούσε να κερδίζει χρήματα κρατώντας τα άλογα των θεατών του θεάτρου. Αργότερα έγινε ηθοποιός, και αφού απέκτησε αρκετή πείρα, άρχισε να βοηθά θεατρικούς συγγραφείς στο γράψιμο των χειρογράφων. Με το ανέβασμα του πρώτου του έργου "Αγάπης Αγώνας Άγονος", περί τα 1590, άρχισε τη σταδιοδρομία του.

Το 1594 ο Σαίξπηρ εμφανίζεται να συμμετέχει στη θεατρική ομάδα Lord Chamberlain's Men, η οποία χρηματοδοτείται από τον λόρδο Chamberlain. Ο θίασος αυτός θεωρείται πως είχε σημαντική αναγνώριση καθώς το 1603 ο νέος μονάρχης, James I, συνέχισε να τον συντηρεί οικονομικά αφού μετονομάστηκε σε King's Men. Ο Σαίξπηρ συμμετείχε ως ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας. Αρκετά νομικά έγγραφα της εποχής που διασώζονται πιστοποιούν πως στη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Σαίξπηρ κέρδισε αρκετά χρήματα. Αναφέρονται χαρακτηριστικά η απόκτηση του σπιτιού του (New Place) στο Στράτφορντ, το 1597, το οποίο ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο σπίτι στην περιοχή καθώς και η αγορά έκτασης στο Blackfriars του Λονδίνου. Παράλληλα φέρεται ως συνιδιοκτήτης του θεάτρου Globe στο Λονδίνο. Την ίδια περίοδο θεωρείται πως είναι γραμμένα μερικά από τα πιο γνωστά του έργα, μεταξύ των οποίων οι τραγωδίες Αντώνιος και Κλεοπάτρα, Ιούλιος Καίσαρ, Άμλετ, Βασιλιάς Ληρ, Μακβεθ και Οθέλλος.

Τα πρώτα σονέτα του Σαίξπηρ δημοσιεύτηκαν το 1609, αν και γράφτηκαν λίγα χρόνια νωρίτερα και αποτελούσαν ως επί το πλείστον ερωτικά ποιήματα. Τα τελευταία οκτώ χρόνια της ζωής του καταγράφονται μόλις τέσσερα θεατρικά του έργα εκ των οποίων το τελευταίο είναι ο Ερρίκος ο Η' , του 1613. Μετά το 1613, ο Σαίξπηρ διέκοψε τη συγγραφή και αποσύρθηκε σε ένα ωραίο καινούργιο σπίτι του Stratford. Όμως πρόλαβε να αφήσει πίσω του ένα εντυπωσιακό αριθμό έργων. Πέθανε στις 23 Απριλίου του 1616 και ο τάφος του βρίσκεται στο ιερό της εκκλησίας της Αγίας Τριάδας του Statford. Ο ενταφιασμός του στο ιερό ήταν μια ιδιαίτερη τιμή που του έγινε όμως όχι λόγω της συγγραφικής του ιδιότητας, αλλά διότι είχε εξαγοράσει ένα μερίδιο της εκκλησίας έναντι 440 λιρών, ποσού σημαντικό για την εποχή.

Στον τάφο του Σαίξπηρ τοποθετήθηκε έπειτα από δική του επιθυμία η παρακάτω επιγραφή:

Good friend, for Jesus' sake forbear,
To dig the dust enclosed here
Blest be the man that spares these stones,
But cursed be he that moves my bones.

και σε ελεύθερη μετάφραση:

Καλέ φίλε, στο όνομα του Θεού συγκρατήσου,
Στο να σκάψεις τη σκόνη που εσωκλείεται εδώ.
Ευλογημένος όποιος ήσυχες αφήσει αυτές τις πέτρες,
Καταραμένος όμως όποιος ανακινήσει τα κόκκαλα μου.

Σχετικά με την επιγραφή αυτή, καλλιεργήθηκε ένας μύθος σύμφωνα με τον οποίο, αδημοσίευτα έργα του Σαίξπηρ πιθανόν να βρίσκονται εντός του τάφου. Μέχρι σήμερα δεν έχει αποπειραθεί να διαπιστωθεί η αλήθεια αυτής της υπόθεσης.

Το πρόβλημα της ταυτότητας του Σαίξπηρ

Τα τελευταία χρόνια, συγγραφείς όπως ο Ουώλτ Ουίτμαν, ο Μαρκ Τουέην ή ο Χένρυ Τζέημς, αλλά και προσωπικότητες όπως ο Σίγκμουντ Φρόυντ εξέφρασαν τη δυσπιστία τους σχετικά με την υπόθεση πως ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ του Statford ταυτίζεται με τον συγγραφέα που έδωσε τα σαιξπηρικά έργα. Ο σκεπτικισμός αυτός στηρίζεται σε διάφορες ενδείξεις μεταξύ των οποίων η απουσία κάποιου βιβλίου ή χειρόγραφου έργου στην - κατά τα άλλα λεπτομερή - διαθήκη του.

Πολλοί αποδίδουν αυτήν την διαφωνία στην γενική έλλειψη και ασάφεια γύρω από πολλά ιστορικά στοιχεία της περιόδου κατά την οποία έζησε ο Σαίξπηρ. Ακόμη και το πορτραίτο του στην εθνική πινακοθήκη (National Portrait Gallery) του Λονδίνου αμφισβητείται έντονα πως απεικονίζει πράγματι τον Σαίξπηρ ενώ και ένα δεύτερο διάσημο πορτραίτο του αποδείχθηκε με την βοήθεια χημικής ανάλυσης ότι στην πραγματικότητα δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα. Ορισμένοι μελετητές του έργου που αποδίδεται στον Σαίξπηρ, θεωρούν πως ένα μέρος του πιθανά ανήκει σε άλλους συγγραφείς, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται συχνά ο Φράνσις Μπέηκον, ο Κρίστοφερ Μάρλοου καθώς και ο 6ος κόμης του Derby William Stanely. Ο Edward de Vere, 17ος κόμης της Οξφόρδης, θεωρείται επίσης ένας από τους πιθανούς συγγραφείς κάποοιων έργων που αποδίδονται στον Σαίξπηρ. Ιστορικά στοιχεία γύρω από την ύπαρξη του κόμη de Vere έγιναν γνωστά περίπου το 1920 και αρκετοί πιστεύουν πως τα γεγονότα της ζωής του εμφανίζουν ομοιότητες με καταστάσεις που αποτυπώνονται και στο έργο του Σαίξπηρ.

Η πλειοψηφία των ακαδημαϊκών μελετητών δεν δέχεται τις παραπάνω εκτιμήσεις, ωστόσο θεωρεί πιθανό το ενδεχόμενο ο Σαίξπηρ να μην αποτελεί και τον μοναδικό συγγραφέα των έργων του, δεδομένου ότι την εποχή εκείνη πολλοί δραματουργοί και θεατρικοί συγγραφείς συνεργάζονταν στενά μεταξύ τους.

Έργο

Η γνώση της ανθρώπινης φύσης, το πλούσιο λεξιλόγιό του και η βαθειά αντίληψη της δραματικής τέχνης, έδωσαν την ικανότητα στον Σαίξπηρ να γράψει θεατρικά έργα που είναι εξίσου επίκαιρα και συγκινητικά όπως και στην εποχή που γράφτηκαν. Τα ιστορικά του δράματα δίνουν μια διαυγή εικόνα της Αγγλικής ιστορίας. Οι κωμωδίες του εκτείνονται από τη γελωτοποιία του Πακ στο Όνειρο Θερινής Νυκτός, ως το πιο λεπτό χιούμορ των έργων του που περιγράφουν τα ήθη της εποχής. Χρησιμοποίησε τη βαθειά του δραματική αντίληψη στις μεγάλες του τραγωδίες, όπως ο "Άμλετ", ο "Οθέλος", "Μάκβεθ" και "Βασιλιάς Ληρ".

Τα έργα του Σαίξπηρ έχουν παιχτεί και παίζονται στα θέατρα όλου του κόσμου συνεχώς από την πρώτη τους παράσταση, ενώ πολλά εξ αυτών έχουν μεταφερθεί και στη μικρή και μεγάλη οθόνη. Η πρώτη έκδοση του πλήρους έργου του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ χρονολογείται στα 1623 και διατηρείται σήμερα στην βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Τα έργα του κατά παράδοση διακρίνονται σε τραγωδίες, κωμωδίες και ιστορικά. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλές από τις ακριβείς χρονολογίες των έργων του Σαίξπηρ δεν είναι μέχρι σήμερα γνωστές.

Κωμωδίες

* Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων, (έτος συγγραφής, περίπου 1592-1593)
* Το Ημέρωμα της Στρίγγλας, (έτος συγγραφής, περίπου 1593-1594)
* Οι Δύο Άρχοντες της Βερόνας, (έτος συγγραφής, περίπου 1593-1594)
* Αγάπης Αγώνας Άγονος, (έτος συγγραφής, περίπου 1594-1595)
* Όνειρο Θερινής Νυκτός, (έτος συγγραφής, περίπου 1595-1596)
* Ο Έμπορος της Βενετίας, (έτος συγγραφής, περίπου 1596-1597)
* Πολύ κακό για το τίποτα, (έτος συγγραφής, περίπου 1598-1599)
* Όπως σας αρέσει, (έτος συγγραφής, περίπου 1599-1600)
* Δωδέκατη νύχτα, (έτος συγγραφής, περίπου 1599-1600)
* Οι Εύθυμες Κυράδες του Ουίντσορ, (έτος συγγραφής, περίπου 1600-1601)
* Τέλος καλό, όλα καλά, (έτος συγγραφής, περίπου 1602-1603)
* Με το ίδιο μέτρο, (έτος συγγραφής, περίπου 1604-1605)
* Περικλής, (έτος συγγραφής, περίπου 1608-1609)
* Το χειμωνιάτικο παραμύθι, (έτος συγγραφής, περίπου 1610-1611)
* Η Τρικυμία (έτος συγγραφής, περίπου 1611-1612).

* Η παραπάνω σειρά χρονικής περιόδου συγγραφής κάθε έργου είναι αυτή που δημοσιεύθηκε στο ομώνυμο βιβλίο Σαίξπηρ του Ε.Κ. Chambers (1930) και που αναδημοσίευσε σε εδική έκδοση "Απαντα Σαίξπηρ" η ελληνική εφημερίδα "Το Βήμα" (2009)

Ιστορικά έργα

* Βασιλιάς Ιωάννης
* Ριχάρδος ο Β'
* Ερρίκος ο Δ' (πρώτο μέρος)
* Ερρίκος ο Δ' (δυέτερο μέρος)
* Ερρίκος ο Ε'
* Ερρίκος ο Στ' (πρώτο μέρος)
* Ερρίκος ο Στ' (δεύτερο μέρος)
* Ερρίκος ο Στ' (τρίτο μέρος)
* Ριχάρδος ο Γ'
* Ερρίκος ο Η'

Τραγωδίες

* Τρωίλος και Χρυσηίδα
* Κοριολανός
* Τίτος Ανδρόνικος
* Ρωμαίος και Ιουλιέτα
* Τίμων ο Αθηναίος
* Ιούλιος Καίσαρας
* Μάκβεθ
* Άμλετ
* Βασιλιάς Ληρ
* Οθέλλος
* Αντώνιος και Κλεοπάτρα
* Κυμβελίνος (λογίζεται σήμερα ως κωμωδία)

Ποιήματα

Στο λογοτεχνικό έργο του Σαίξπηρ περιλαμβάνονται ακόμα:
* Σονέτα
* Μεγαλύτερης έκτασης ποιήματα:
o Αφροδίτη και Άδωνις
o Ο βιασμός της Λουκρητίας
o Ο περιπαθής προσκυνητής
o Ο φοίνικας και η τρυγόνα
o Το παράπονο ενός εραστή

Ελληνικές μεταφράσεις

Από τον Άμλετ
* τρικυμία: Δρμα Ουϊλιέλμου Σαίξπηρ, μετάφρασις . Πολυλ, (Ιάκωβος Πολυλάς), Κέρκυρα, 1855.
* μλέτος, βασιλόπαις τς Δανίας: Τραγωδία το γγλου Σαιξπήρου, νστίχως μεταφρασθεσα πό ωάννου . Περβάνογλου (Ιωάννης Περβάνογλου) Αθήνα: Τυπ. Νικολαΐδου Χ. Φιλαδελφέως 1858.
* Σαικσπείρου, Βασιλεύς Λήρ -- μελέτη Σ. Ν. Βασιλειάδη, (Σπυρίδων Βασιλειάδης), Αθήνα: Τυπ. Περρ & Βάμπα, 1870.
* τρικυμία: Δρμα Σαιξπήρου ες πράξεις πέντε, κ το γγλικο κειμένου μετάφρασις πό Παντολέοντος Καβάφη; (Παντολέων Καβάφης), Κωνσταντινούπολη: Τυπ. Βουτυρ 1874.
* Ριχάρδος Γ' : Δράμα ες πράξεις πέντε, μεταφράσθη πό Κλεάνθους Ν. Τριανταφύλλου : Κωνσταντινούπολη, Βουτυρ, 1874.
* μπορος τς Βενετίας : Δρμα ες πράξεις πέντε, κδίδεται πό Ι. Δ. Μανώλη, Κωνσταντινούπολη: Τυπ. Βουτυρ, 1874.
* Σακσπείρου, Ρωμαος καί ουλιέτα; ; θέλλος καί Βασιλεύς Λήρ, τραγωδίαι κ το γγλικο μεταφρασθεσαι πό Δημ. Βικέλα, Δημήτριος Βικέλας, Αθήνα, Τυπ. Περρ 1876.
* δωδεκάτη νύχτα: Δρμα ες πράξεις πέντε, Παντολέων Καβάφης, Κωνσταντινούπολη: Τυπ. Βουτυρ, 1881.
* ντώνιος καί Κλεοπάτρα: Δρμα ες πράξεις πέντε, μεταφρασθέν κ τς γγλικς πό Μ. Ν. Δαμιράλη, Μιχάλης Δαμιράλης, Αθήνα: 1882.
* Σαικσπείρου, μπορος τς Βενετίας: ποσπάσματα ξ νεκδότου, μετάφραση Δημήτριος Βικέλας, Αθήνα, 1883.
* θέλλος, τοι Μαρος τς νετίας, τραγδία το γγλου Σαιξπήρου, κδίδοται πό Δ. ντωνοπούλου, Αθήνα, 1883.
* Κοριολανός: Δρμα ες πράξεις πέντε, Μιχάλης Δαμιράλης, Αθήνα, Παρνασσός, 1883.
* θέλλος: Τραγωδία, Δημήτριος Βικέλας, Αθήνα: Τυπ. Κορομηλ, 1885.
* ούλιος Κασαρ: Τραγδία ες πράξεις 5, μεταφρασθεσα κ τς γγλικς πό Μ. Ν. Δαμιράλη, Αθήνα: Τυπ. Παπαλεξανδρ, 1886.
* μλέτος: Τραγδία Σαικσπείρου, μμετρος μετάφρασις μέ προλεγόμενα καί σημειώσεις ακ. Πολυλά (Ιάκωβος Πολυλάς, Αθήνα, 1889.
* μλετ: Τραγδία ες πράξεις πέντε, μεταφρασθεσα κ το γγλικο πό Μιχ. Ν. Δαμηράλη, (Μιχάλης Ν. Δαμιράλης), Αθήνα, 1890.
* Σαικσπείρου: Τραγωδίαι Δημήτριος Βικέλας. Περιεχόμενα: τ.Α'. Ρωμαίος και Ιουλιέτα - τ.Δ'. Μάκβεθ - τ.Ε'. Αμλέτος - τ.ΣΤ'. Ο έμπορος της Βενετίας, Αθήνα, 1882-1890.
* περίφημη στορία το μπόρου τς Βενετίας...καί τό κέρδισμα τς πεντάμορφης νύφης Πορσίας μέ την κλογή τν τριν κουτιν, γραμμένη πό τόν γγλο ποιητή Γουΐλλιαμ Σαιξπρο, μεταφρασμένη πιστά καί ρυθμικά πό τόν λέξ. Πάλλη, Αλέξανδρος Πάλλης, στία, 1894.
* Σαικσπείρου, δράματα: Μάκβεθ, μμέτρως μεταφρασθέντα κ το γγλικο πό Δημητρίου Βικέλα, Δημήτριος Βικέλας, Αθήνα, Τυπ. Κασδόνη, 1896.
* Χάμλετ: Τραγδία ες πράξεις πέντε, μεταφρασθεσα κ το γγλικο πό Μ. Ν. Δαμιράλη μετά μελέτης περί το ποιητο, Μιχάλης Δαμιράλης, Αθήνα, 1900.
* Κυμβελνος: Τραγδία ες πέντε πράξεις, μεταφρασθεσα κ τς γγλικς πό Μιχ. Ν. Δαμιράλη, Μιχάλης Δαμιράλης, Αθήνα, 1903.
* Σαικσπείρου, ριστουργήματα, κατ' μμετρον μετάφρασιν γγ. Βλάχου, Άγγελος Βλάχος, Αθήνα, 1905.
* Ριχάρδος Γ' : Τραγδία ες πράξεις πέντε, μεταφρασθεσα κ τς γγλικς πό Μιχαήλ Ν. Δαμιράλη, Μιχάλης Δαμιράλης, Αθήνα, 1909.
* θέλλος, Μαρος τς Βενετίας, τραγδία το Γουΐλιαμ Σαίξπηρ, μεταφρασμένη πό τόν Κωνσταντνο Θεοτόκη, Κωνσταντίνος Θεοτόκης, Αθήνα : Βασιλείου, 1915.
* Βασιλεύς Λήρ: Τραγωδία ες πράξεις πέντε, μετάφραση Μ. Αγέρη, Μάρκος Αυγέρης, Φέξης, 1916.
* τρικυμία: Τραγδία το Γουλιέλμου Σαίξπηρ = The tempest, μεταφρασμένα πό τόν Κωνσταντνο Θεοτόκη, Κωνσταντίνος Θεοτόκης, λεξάντρεια, Γραμμάτης, 1916.
* μπορος τς Βενετίας: Δρμα ες πράξεις πέντεμ μετάφραση Μ. Αγέρη, Μάρκος Αυγέρης, Αθήνα: Φέξης 1916.
* Μάκβεθ: Τραγωδία, Κωνσταντίνος Θεοτόκης, Αθήνα, λευθερουδάκης, 1923.
* νειρο καλοκαιρινς νυχτις, μετάφραση Βασίλης Ρώτας, Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα, 1928.
* Χειμωνιάτικο παραμθι, μετάφραση Σ. Κέντ, Ιωάννης Οκονομίδη, Αθήνα, Τυπ. Ζηκάκη, 1928.
* ούλιος Καίσαρας, μετάφραση Κώστας Καρθαίος, Τυπ. Δημητράκου, 1932.
* μπορος τς Βενετίας: Δρμα ες πράξεις πέντε, μετάφραση Μάρκος Αυγέρης, Αθήνα, Βασιλείου, 1932.
* Βασιλέας Λήρ, μετάφραση Βασίλης Ρώτας, Αθήνα, Μουσικά Χρονικά, 1933.
* Ο κυράδες το Ουΐνζωρ: Κωμωδία, μετάφραση Νικόλαος Ποριώτης, Αθήνα, Γκοβόστης, 1938.
* μπορος τς Βενετίας: Κωμωδία, μετάφραση Αλέξανδρος Πάλλης, Αθήνα, Σαλίβερος, 1938.
* Πολύ κακό γιά τίποτε: Κωμωδία, μετάφραση Νικόλαος Ποριώτης, Αθήνα, Γκοβόστης, 1938.
* Βασιλις Ριχάρδος Γ', μετάφραση Κώστας Καρθαίος, Αθήνα, Γραφεο Πνευματικν πηρεσιν, 1939.
* πως σς ρέσει: Κωμδία, στή γλσσα μας πό τόν Μ. Γ. Σκουλούδη (Μανώλης Σκουλούδης, Αθήνα, Πυρσός, 1940.

Πηγές
Δικτυακοί τόποι
Διάφορες παλις λληνικς μεταφράσεις (Βικέλα, Πολυλ κλπ.) βρισκονται δ μ ναζήτηση μ τν ρο "Σαίξπηρ", δωρεν σ μορφ pdf.
Open Source Shakespeare - Περιέχει όλα τα έργα του Σαίξπηρ.
Βρετανική βιβλιοθήκη - Περιέχει 93 πρωτότυπα κείμενα
Πηγές για τη διδασκαλία του Σαίξπηρ
Online θεατρικά έργα του Σαίξπηρ
Βιογραφία του Σαίξπηρ

Τα έργα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
Τραγικά έργα
Ρωμαίος και Ιουλιέτα  · Μάκβεθ  · Βασιλιάς Ληρ  · Άμλετ  · Οθέλος  · Τίτος Ανδρόνικος  · Ιούλιος Καίσαρ  · Αντώνιος και Κλεοπάτρα  · Κοριολανός  · Τρωίλος και Χρυσηίδα  · Τίμων ο Αθηναίος
Κωμωδίες    
Όνειρο Θερινής Νυκτός  · Τέλος καλό, όλα καλά  · Όπως αγαπάτε  · Κυμβελίνος  · Αγάπης Αγώνας Άγονος  · Με το ίδιο μέτρο  · Ο Έμπορος της Βενετίας  · Οι εύθυμες κυράδες του Γουίνδσορ  · Πολύ κακό για το τίποτα  · Περικλής, ο πρίγκιπας της Τύρου  · Το ημέρωμα της στρίγκλας  · Η κωμωδία των παρεξηγήσεων  · Η Τρικυμία  · Δωδέκατη νύχτα  · Δυο άρχοντες από τη Βερόνα  · Οι δυο συγγενείς άρχοντες  · Χειμωνιάτικο παραμύθι

Ιστορικά έργα           
Βασιλιάς Ιωάννης  · Ριχάρδος ο Β'  · Ερρίκος ο Δ', μέρος 1  · Ερρίκος ο Δ', μέρος 2  · Ερρίκος ο Ε'  · Ερρίκος ο ΣΤ', μέρος 1  · Ερρίκος ο ΣΤ', μέρος 2  · Ερρίκος ο ΣΤ', μέρος 3  · Ριχάρδος ο Γ'  · Ερρίκος ο Η'

Ποιήματα και σονέτα           
Σονέτα του Σαίξπηρ  · Αφροδίτη και Άδωνις  · Η αρπαγή της Λουκρητίας  · Ο περιπαθής προσκυνητής · O Φοίνικας και η Χελώνα · Tο παράπονο ενός εραστή


Πηγή: http://www.hellenica.de/Theater/WilliamShakespeare.html

10 σχόλια:

  1. Προς τον Edward de Vere κλείνεις Γεράσιμε; ή μήπως Francis Bacon;
    Και για να επαναφέρω το θέμα: Η απόκρυψη του ονόματος του συγγραφέα λες να έχει να κάνει με τις βαθύτερες προεκτάσεις του ζητήματος "απόσχιση της Εκκλησίας από την Ρώμη" που κυριάρχησε ως θέμα στους Henry VIII και στις δυο κόρες του (η πρώτη με την Ρώμη, η δεύτερη με την ιδιάζουσα μεταρρύθμιση). Με την δεύτερη κόρη επάνω συνέπεσε και ο σέικ σπίαρς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε Καραβάκι,

      Πραγματικά δεν γνωρίζω προς τα που να κλίνω. Είναι όντως περίεργη η αμφισβήτηση των έργων του Σαίξπηρ, αν σκεφτεί κανείς ότι έχουν περάσει μόνο 400 χρόνια και σίγουρα πολλά στοιχεία έχουν διασωθεί στα βρετανικά αρχεία. Είναι φαίνεται η μοίρα των μεγάλων, να βρίσκονται πάντα κάποιοι διεκδικητές του έργου τους. Μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί και όχι. Τελικά όμως δεν έχει καμία σημασία, αφού η ιστορία έχει αποδώσει τα έργα σε εκείνον.
      Πάντως η ιστορία με τον Χένρυ δεν θα έμοιαζε απίθανο να έχει συμβεί έτσι. Ήταν γενικά "άτακτος"! Πράγμα που οδήγησε και στην απόσχιση της Αγγλικής Εκκλησίας από την Ρώμη.

      Διαγραφή
  2. Να διευκρινίσω, αν χρειάζεται, ότι το ερώτημα ήταν ρητορικό και μεταξύ σοβαρού και αστείου, γιατί είναι έργο επίπονο και εξειδικευμένο το να αποφανθεί κάποιος για τον πραγματικό συγγραφέα των έργων. Από την ιστορία της αμφισβήτησης που είναι παλιά, μου φαίνεται λογικά αδύνατο να έχει γράψει ο Shakespeare τα έργα που γνωρίζουμε, ακόμα και σε γενικές γραμμές.

    Εφόσον η ατακτοσύνη του Χένρυ ήταν πραγματική, γιατί να μην ήταν και πολιτικά εκμεταλλεύσιμη; (η Μπολέιν μάλλον είχε και ενεργητικό ρόλο). Άλλωστε σε όλους τους μονάρχες μετά απ' αυτόν έπαιζε συνεχώς το ζήτημα "θρησκεία", όχι μόνον στο δογματικό επίπεδο, αλλά και ως σχέση Εκκλησίας-Κράτους (σημερινά πράγματα!). Άρα το πρώτο χονδρικό συμπέρασμα είναι: κάποιοι περνούσαν μέσω του άγνωστου Shakespeare τα μηνύματα που ήθελαν (και δεν μπορούσαν ως επώνυμοι) στο κοινό του Λονδίνου, αλλά και εκτός Αγγλίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μήπως ένας από τους λόγους για τους οποιούς δεν υπάρχουν και πολλά στοιχεία για τον Σαιξσπήρ είναι η πιθάνοτήτα να ήταν κρύπτοκαθολικός (βλέπε Σαίμων Σάσμα "A History of Britain" τομος 1 σελ. 395) άρα σε αυτή την περίπτωση ο Σαικσπήρ δεν θα ηθέλε να τραβήξει και πολύ την προσοχή πάνω του καθώς υπήρχαν αυστηρά πρόστιμα για τους ρωμαιοκαθολικούς (και θανατική ποινή για τους Ιησουίητες που συλαμβάνονταν επί Αγγλικού εδάφούς); Εξάλλου μιλάμε για μια περιόδο που οι ηθοποιοί/θεατρικοί συγγραφείς δεν θεωρούνται και το πιο "αξιοπρεπές" επάγγελμα (λιγο μέτα τον Σαισπήρ ο Μολιέρος θα χρείαζονταν ειδική άδεια από τον Λουδοβίκο ΙΔ! για να τύχει μιας απλής έστω χριστιανικής ταφής καθώς οι διατάξεις του Θεοδοσιανού/Ιουστινιανιού Δικαίου "περι Θυμελιακών"/ ηθοποιών είχαν μεταφερθεί στην Γάλλία και ήταν ακόμα σε ισχυή)άρα ως "αναξιοπρέπες" επάγγελμα δεν χρειάζονταν και τόση "χαρτούρα" έτσι και αλλιώς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τείνω να πιστεύω ότι τα θέματα είναι βαθύτερα. Η βαθειά ρήξη καθολικών-προτεσταντών στην Αγγλία που εμφανιζόταν και ως σύγκρουση Σκωτίας-Αγγλίας, συνοδευόταν από την προσπάθεια πολιτικής ενοποίησης Σκωτίας-Αγγλίας, κάτι που θα πραγματοποιηθεί από τον διάδοχο της Ελισάβετ, κάτι που θα σημάνει την θεμελίωση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ο χριστιανικός διχασμός θα συνεχιστεί, αλλά περιέργως(;) θα επισκιαστεί από τον εμφύλιο και την επανάσταση του Όλιβερ Κρόμγουελ, στην οποία ο χριστιανισμός θα παίξει έναν ιδιότυπο ρόλο, εμφανώς αντιφατικό με την κατεύθυνση του Βρετανικού βασιλείου.

    Όλα αυτά ο Σάιμον Σάμα, τείνει να τα εξηγεί σε πρώτο επίπεδο (τουλάχιστον από όσα θυμάμαι στο οπτικοποιημένο ντοκιματέρ A History Of Britain), συνεπώς και η εξήγηση για τον Σαίξπηρ, ακόμα κι αν ισχύει, δεν με καλύπτει, αφού τα έργα του καταφανώς παραπέμπουν σε ζητήματα πλατύτερα των του αγγλικού σχίσματος και των εμφύλιων συγκρούσεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 'Εχουν τεθεί μια σειρα από πολύ ενδιαφέροντα θέματα καιθα προσπαθήσω να τα απαντήσω αν και θα πρέπει να παραδεχθώ ότι ούτε η ιστορία της τένης ή η θεολογία είναι τα ισχύρα σημεία μου...
      Α)Όντως ο Ερρίκος ο Η! ήταν "ατακτούλης" αν και δεν ήταν μόνο για προσωπικούς λόγους πάρα το γέγονος ότι στα νιάτα πρέπει να ήταν από τους ωραιοτέρους άνδρες στην Ευρώπη (βλέπε πορταίτα του Χολμπείν) κάθως ανήκε σε μια δυνάστεια η όποια είχε αποκτήσει το θρόνο της Αγγλίας σχετικα΄προσφάτα και όλη (η ομολογουμένως επιδέξια) προπαγάνδα της (βλέπε π.χ. την χρήση της "προφητείας του Μερλίν" για την νίκη του κόκκινου δράκου των Ουαλών καθώς,ο οικος των Τυδώρ (Τιουντόρ) ήταν Ουαλλικής προέλευσης εναντίον του λεύκου δράκου των Αγγλοσάξωνων) δεν μπόρουσε να κρύψει το γεγόνος ότι τα δικαιώματα της στο θρόνο ήταν καθέ άλλο παρα αδιαμφισβήτα ( η ηγέσια της παράταξης του "κόκκινου ρόδου" -Λάνκαστερ ελείωψη άλλου υποψηφίου και η νική της στην μάχη του Μποσγουόρθ το 1485), κατάσταση η οποιά δημιούργούσε έναν ψυχολογικό καταναγασμό στον Ερρίκο να αποκτήσει πάση θύσία έστω ένα αρσενικό παιδί -κληρόνομο και διάδοχο...Αν και ΔΕΝ είναι η θέση μου να κάνω υποθέσεις κατα πάσα πιθανοτήτα αν είχε κανεί ενα εστώ αγόρι με την Αικατερίνη της Αραγωνίας αντί για την Μαιρή (μετέπειατα γνώστη ως¨"Μαίρη η Αιμοβαθής") κατά πάσα πιθανοτήτα δεν θα ξενοκοίταζε και η Αγγλία θα ήταν Ρωμαιοικαθολική πάνω κάτω σαν την Γαλλία...Ο Σαίξσπήρ σαφώς και συμετείχε στην "προπαγανδιστίκη μηχάνη" των Τυδώρ (βλέπε "Ερρίκο ΣΤ" μέρη Α-Γ και τον "Ριχάρδο Γ!") όπως και του Ιάκωβου Α! Στιούαρτ βασιλία της Αγγλίας(και ΣΤ! της Σκώτιας)στα τελευταίατου χρόνια (και υπάρχει πιθανοτήτα να ήταν αναμεμειγμένος στην "Επαναστάση του βαρώνου του ΄Έσσεξ") αν και θα ήταν μεγάλη υπεραπλούστευση να τον θεωρήσουμε ως ένα απλό προπαγανδιστή.Από την άλλη όμως όμως δεν πρέπει να θεωρηθεί και πιο πιο σημάντικος "αγωγός διαχύσης προπαγάνδας" κάθως για τους συγχρόνους του δεν ήταν ο "πρώτος τη τάξει" ποιητής αλλά ο τρίτος (πρώτος ήταν ο Μαρλοουή) και μόλις τον 18ο αιώνα (υπο την επίδραση Γερμανών "Σαιξσπηριστών"βλέπε σχεικά Γουιλ Ντύραντ Παγκόσμια Ιστορία των Πολιτισμών, μετάφραση στα Ελληνικά 1955) πήρε την θέση που γνωρίζουμε.Εξάλλου η ανερχομένη "Πουριτάνική μερίδα" ήταν απροκάλυπτα εχθρική στο θέατρο εν γένει αρα και στον Σαίσπηρ πράγμα το οποοίο αποκλέει το ενδεχομένο χρήσης του από αυτήν. Χαρακτηριστικά (ο κάποτε θαυμαστης του Σαιξπήρ)Τζών Μιλτόν καταλόγιζε ανάμεσα στα ελλατώματα του Καρόλου Α! της Αγγλίας την συμπάθεια του για τον Σαιξπηρ,Επιπλέον η Αγγλία την περίοδο του Σαιξπήρ δεν "παρήγαγε" θεόλογια αλλά την "εισήγαγε" από την Ευρώπη (ο αγγλικάνισμος είναι κατά μείζωνα λογο επηρέασμένος από τον Λουθηρανισμό ενώ ο Πουριτανισμός από τον Καλβίνσμο και επιπλέον μεταξύ του πρόδρομου της Μεταρυθμίσης Γουίκλιφ και του εισηγήτη του Μεθοδισμού Γουέσλευ δεν υπάρχει "μείζων" Άγγλος θεολόγος με πρωτότύπη σκέψη) άρα ο Σαισπήρ δεν θα είχε και πολλά "θεολογικά μυνημάτα" να μετάφερει/διαδώσει ακόμαι και αν υποτεθεί χάρην συζήτησης ότι "κάποιοι" θα τον θεωρούσαν αρκέτα αξιόλογο για αύτο το ρόλο...Ας σημειωθεί επίσης ότι η απόδοση των έργων του στον De Vere δεν πηγάζει τόσο από τύχον ομοιώτητα των έργων αλλα από την υπόθεση ενός καθηγήτη της Οξφόεδης γύρω στα 1900 ότι ο Σαισπήρ παραήταν ταπείνης καταγωγής για να κατέχει τις γνώσεις κλασσικής φιλολογίας που αναφετονται στο έργο του Σαιξπήρ..Παρόμοια είναι και η στήριξη της υποψηφιότητας Μπαίκον...Αρα τοδικό μου συμπέρασμα είνσι ότι ο Σαιξπήρ ήταν όντως ο συγγραφέας των έργων καθώς τότε δεν τον θεώρειτο τόσο σημαντικός ώστε να τον χρήσιμοποιήσουν είτε ως μάσκα είτε ως αγωγό προπαγάνδς σε μείζωνα βαθμό.... (συνεχίζεται)

      Διαγραφή
  5. Συνέχεια...
    Β)Οτι υπάρχει συγκρούση Αγγλίας και Σκωτιάς (η οποιά πρωτοεκδηλώθηκε ως συγκρούση Νορθούμβριας και Πικτών περίπου χίλια χρόνια πρίν τον Σαιξπήρ και η οποιά δεν έχει σιγήσει ούτε τώρα) αύτο είναι σίγουρο, αλλά από την άλλη αυτή η αντιπαράθεση δεν έχει να κάνει με την ρήξη καθολικών και προτεσταντών καθώς στην περιόδο του Σαιξπήρ η Σκώτια γινόνταν και αυτή προτεσταντική χώρα (αν και αντιθέτα με ότι συνέβαινε στην Αγγλία η διαδικάσια ήταν απο κάτω δηλάδη από τον λαό στους ευγενείς χάρη στον Νόξ και τους ακολούθους του).Μετα τον θάνατο του Σαιξπήρ βέβαια θα φαίνονταν ότι ο Προτεσταντισμός στην Σκωτία δεν ήταν το ίδιο "ον" με τον αντίστοιχο της Αγγλίας και οι επακόλουθη συγκρούση (δύο "Πόλεμοι των Επισκόπων" στα τέλη της δεκαετίας του 1630) θα έβαζε το "προσάναμα" για τους μετέπειτα "Αγγλικους" Εμφυλιούς της περιόδου 1642-1651 αν και αυτό δεν θα μπορούσε να προβλεφθεί στην περιόδο του Σαιξπήρ.Σ΄αυτούς τους πολέμους ο "χριστιάνικος διχασμός" όχι μόνο δεν θα επισκιάσκει αλλά μαζί με το "συνταγματικό" ζήτημα (απολύτη μόναρχία ύπο τον Κάρολο τον Α! Αγγλίας και Σκωτίας χωρίς κοινοβούλιο ή όχι;)θα αποτέλεσουν τις αιτίες τους.Επιπλέον αυτή η θελογική σύγκρουση θα αποτελέση και το βασικό στοιχείο της νομιμότητας του Κρομγούελ ως ηγέτη- "Λόρδου -Προστάτη" και προς τα τέλη της ζωής του ουσιαστικά βασιλια χώρις στέμμα της Αγγλίας Σκωτίας και Ιρλανδίας.Για αυτό εξαλλού και παρούσιαζονταν στην δική του προπαγάνδα ως "Νεός Μωησής" και η Αγγλία ως "Νέο Ισράηλ" (συμπτωματικά ο Κρομγούελ ήταν αύτος που επέτρεψε την επισήμη επανεγκατάσταση των Εβραίων στην Αγγλία)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητοί φίλοι Καραβάκι και Χρήστος Βούλγαρης

    Διάβασα προσεκτικά τα σχόλια σας. Τελικά, όσο στοιχεία και αν επικαλεστεί κανείς, και ομολογουμένως όλα όσα παρουσιάσατε, είναι εύλογα και ανοίγουν νέες οπτικές περί του ζητήματος του Σαίξπηρ, δυστυχώς ανήκουν όλα στη σφαίρα της πιθανολογίας (αν και με πολύ σοβαρές πιθανότητες να ισχύουν).
    Συμφωνώ με το ΚΑΡΑΒΆΚΙ ότι το ζήτημα είναι περίπλοκο και ξεπερνάει κατά πολύ την ατακτοσύνη του Χένρυ. Είναι πολύ πιθανό,να χρησιμοποιήθηκε το όνομα του Σαίξπηρ για να γραφτούν πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα εξέθεταν τους συγγραφείς τους.
    Από την άλλη, οι ιστορικές γνώσεις του Χρήστου φωτίζουν το γενικότερο ιστορικό τοπίο της Μ. Βρετανίας της εποχής του Σαίξπηρ, χωρίς φυσικά να έχει και αυτός μια κάποια απόδειξη, ή μη μόνο μια προσωπική εκτίμηση.
    Τελικά, φαίνεται, πως ο Σαίξπηρ, ή έστω ένα μέρος της δημιουργίας του έργου του, θα παραμείνει στη σφαίρα του μύθου, όπως συνήθως γίνεται με τους μεγάλους του παρελθόντος..

    Να είστε καλά φίλοι μου,
    αν και αργοπορημένα πολύ παρακολούθησα την εξέλιξη του διαλόγου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...