Οι βλάκες και οι έξυπνοι

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Δεν έχουν δίκιο όσοι λένε, πως η βλακεία είναι αήττητη! Η βλακεία, ως ατομική ιδιότητα, ηττάται και πεθαίνει μαζί με τον βλάκα!
Όμως, η βλακεία, ως μια φυσική σταθερά της κατώτερης κλίμακας της νοημοσύνης, αναγεννιέται διαρκώς, ως απαραίτητ

ο συμπλήρωμα της ποικιλίας και σαν αντίβαρο της εξυπνάδας. Αυτό δίνει την εντύπωση, πως η βλακεία δεν πεθαίνει ποτέ, όταν γίνεται αντιληπτή μόνο ως έννοια, γιατί αυτές δεν πεθαίνουν μαζί με τους φορείς τους.

Το ίδιο, αλλά με την αντίστροφη φορά, συμβαίνει και με την εξυπνάδα, όπου και εδώ, τίποτα δεν είναι απόλυτο όσον αφορά την νίκη, αφού τα όρια ανάμεσα σε αυτήν και την βλακεία, εύκολα ταυτίζονται, όπως ωραία μας λέει η πολύ γνωστή παροιμία "το έξυπνο πουλί, από τη μύτη πιάνεται" κλπ.

Μάλιστα, οι αληθινά βλάκες και οι αληθινά έξυπνοι, είναι εξαιρετικά σπάνιοι! Οι περισσότεροι από εμάς τους υπόλοιπους, κινούμαστε με αυξομειωτικές τάσεις, στις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις, που δεν είναι άπειρες, αλλά είναι ακριβώς 6.5 δις περιπτώσεις.

Το καλό και το κακό του έξυπνου, είναι, πως μπορεί είτε να ωφελήσει, είτε να βλάψει, ανάλογα με την προαίρεση του. Ο βλάκας,, όμως, δεν κάνει τίποτα καλό, αφού βλάπτει τόσο τον εαυτό του, όσο και τους άλλους.

Άρα, υπό μια ιδανική έννοια, χριστιανική σχεδόν, ο έξυπνος υπάρχει για να υπηρετεί και να προστατεύει τον βλάκα από τις βλακείες του, καθώς και ο βλάκας υπάρχει, για να δοκιμάζεται ο έξυπνος, για να οξύνει την εξυπνάδα του και μαζί με αυτόν να ωφελείται και το σύνολο. Σε αυτή την περίπτωση η εξυπνάδα είναι ακριβό τάλαντο.

Σε μια άλλη περίπτωση, πιο πραγματιστική, ο έξυπνος που έχει γίνει πλέον πονηρός, υπάρχει απλώς για να τρώει τον βλάκα και ο βλάκας για να τρώγεται από τον έξυπνο! Σε αυτή την περίπτωση η εξυπνάδα είναι εωσφορική κατάρα!.Αυτή, είναι και η πραγματικότητα της νεοφιλελεύθερης, νεοκαπιταλιστικής, τραπεζιτικής ζούγκλας.

Φανταστείτε τώρα, αυτοί οι βλάκες, ή αυτού του είδους οι πονηροί, να έχουν καταλάβει σημαντικά πολιτικά αξιώματα και να παίρνουν αποφάσεις ζωής και θανάτου για έναν λαό, που ο ίδιος δε γνωρίζει αν είναι βλάκας ή έξυπνος, που τους ψήφισε και που τους ανέχεται;