Της Karine Bechet-Golovko
[Θα περίμενε κανείς ο ΟΗΕ
να ασχοληθεί με τα βαθύτερα αίτια της μαζικής μετανάστευσης που πλήττει την
Ευρώπη: τους πολέμους, την άγρια εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων από
τις πολυεθνικές, τη διαφθορά των τοπικών κυβερνήσεων κ.ά. Προωθώντας ένα κείμενο
για τη Μετανάστευση καταργεί τη βούληση του λαού, δηλ. την πεμπτουσία της
Δημοκρατίας, συρρικνώνει τα εθνικά κράτη και δημιουργεί ευνοϊκό κλίμα για τα
ακροδεξιά κόμματα.
Ο Νικολά Σαρκοζύ, πριν
ακόμα εκλεγεί Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας (στο βιβλίο του Κατάθεση,
Μαλλιάρης Παιδεία, 2007) και πρόσφατα επανέλαβε σε συνέντευξή την εκπόνηση ενός
ευρωπαϊκού ‘’Σχεδίου Μάρσαλ’’ για την Αφρική, σε μια προσπάθεια ανάσχεσης του
φαινομένου. Αλλά πέρα από ευχολόγια ουδέν έτερον…Ε.Δ.Ν.]
Τον Ιούλιο, ο ΟΗΕ κατέληξε
στο οριστικό σχέδιο του Παγκόσμιου Συμφώνου για τη Μετανάστευση, του οποίου το
περιεχόμενο είναι τόσο διακριτικό στις συγκεκριμένες του λεπτομέρειες, όπως
ακριβώς υποδηλώνει και ο τίτλος: «Για τη Μετανάστευση». Όχι για τη ρύθμιση της
μετανάστευσης, αλλά … για την υποστήριξη της μετανάστευσης; Ενώ οι ευρωπαϊκοί
λαοί καταρρέουν κάτω από ένα μεταναστευτικό κύμα που απορρίπτουν όλο και πιο
βίαια, ειδικά κατά τις εκλογές, ενώ τα κράτη δεν μπορούν πλέον να αφομοιώσουν,
να επωμιστούν το βάρος και να διαχειριστούν αυτές τις κινούμενες και αρκετά
καλά πλαισιωμένες μάζες από ενισχυόμενες ΜΚΟ, ο ΟΗΕ ετοιμάζεται να ξεκινήσει τη
δική του εκστρατεία ομαλοποίησης και νομιμοποίησης του νέου κόσμου: αυτού που
θα καθιερώνει την κυριαρχία του ατόμου – βασιλιά σε βάρος των λαών και των
κρατών, χάρη σε αυτούς τους «μετανάστες» που εξαπολύθηκαν κατά των κρατικών και
κοινωνικών αντιστάσεων. Αν όλο και περισσότερα Κράτη απομακρύνονται από αυτή τη
συλλογική αυτοκτονία, η Γαλλία του Mακρόν έχει δεσμευτεί.
Στο πλαίσιο των Ηνωμένων
Εθνών, ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις μετά τα μεγάλα κύματα μετανάστευσης προς την
Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Για παράδειγμα, η Διακήρυξη της Νέας Υόρκης
(εγκρίθηκε το 2016), με την οποία τα κράτη δεσμεύονται να βοηθήσουν όσους
αναγκάζονται να φύγουν. Ας είμαστε σαφείς, η συζήτηση δεν έχει στόχο να
περιορίσει αυτές τις ροές που έχουν καταστεί ανεξέλεγκτες και έχουν απορριφθεί
από τους τοπικούς πληθυσμούς, όπως φαίνεται από τα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά
αντίθετα να τις νομιμοποιήσει. Επειδή όλη η ιδεολογική διάσταση βρίσκεται στην
ερμηνεία αυτής της ανάγκης φυγής. Υπενθυμίζουμε ότι οι πρόσφυγες, που όντως
πραγματικά αναγκάστηκαν να εκπατριστούν, προστατεύονται ήδη. Αλλά ελάχιστοι από
αυτούς τους νέους μετανάστες υπάγονται τελικά σ’ αυτή την κατηγορία. Πρέπει λοιπόν
να καταργήσουμε την κατηγορία των προσφύγων για να φέρουμε στην κατηγορία των
προστατευόμενων αυτές τις κινούμενες μάζες και να δημιουργήσουμε υποχρεώσεις
για το κράτος. Αν χθες ο αγώνας ήταν τιμή, σήμερα η φυγή είναι της μόδας. Είναι
μια βίαιη ιδεολογική τροπή, η οποία επικυρώνει ένα όραμα εξατομικισμού της
κοινωνίας και τη λατρεία του ατόμου.
Στη διακήρυξη του ΟΗΕ
τον Ιούλιο του 2018, οι στόχοι του Παγκόσμιου Συμφώνου για τη Μετανάστευση, που
πρόκειται να υπογραφούν στο Μαρόκο τον Δεκέμβριο, δηλώνονται σαφώς:
“Η συμφωνία αποτελεί
τώρα μια βάση για τη βελτίωση της διαχείρισης και της διεθνούς κατανόησης της
μετανάστευσης, την αντιμετώπιση των προκλήσεων που συνδέονται σήμερα με τη
μετανάστευση και την ενίσχυση της συμβολής των μεταναστών και της μετανάστευσης
στην αειφόρο ανάπτυξη. ”
Έτσι, παρά τα κοινωνικά
προβλήματα τα οποία ο Τύπος επαυξάνει, παρά τον πολιτικό αποκλεισμό που
επιβάλλεται στο ζήτημα, επιστρέφουμε στην αυταπάτη της μετανάστευσης – ευκαιρία
για όλους. Με αυτή την έννοια θα πρέπει να δημοσιοποιείται ο όρος.
Στο ψήφισμα του ΟΗΕ της
24ης Δεκεμβρίου 2017, το οποίο δεν δημοσιοποιήθηκε ιδιαίτερα, έχει ήδη τεθεί η
αρχή της υιοθέτησης αυτής της ιδεολογικής θέσης. Βλέπε, ειδικότερα, σελ. 3 του
ψηφίσματος, σχετικά με την οργάνωση της υιοθέτησης αυτού του συμφώνου:
“Διάλογος 2:”
Συνεργασίες και καινοτόμες πρωτοβουλίες για το μέλλον ”
16. Καλεί τα κράτη –
μέλη και τους ενδιαφερόμενους φορείς να εξετάσουν, κατά τη διάρκεια των
διαλόγων, να ανταλλάξουν απόψεις σχετικά με όλες τις πτυχές της διεθνούς
μετανάστευσης, συμπεριλαμβανομένης της προώθησης και προστασίας των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων όλων των μεταναστών, τη συμβολή των μεταναστών στην αειφόρο
ανάπτυξη, την κατανομή ευθυνών και ευκαιριών, τη συνεργασία στον τομέα της
συλλογής και ανάλυσης των δεδομένων και της διαχείρισης.”
Αυτό το σύμφωνο, του
οποίου το περιεχόμενο δεν έχει δημοσιοποιηθεί αρκετά στις λεπτομέρειές του,
είναι αντίθετα ήδη αντικείμενο μιας ξεκάθαρης αποδέσμευσης ορισμένων χωρών. Οι
Ηνωμένες Πολιτείες αποχώρησαν από τις διαπραγματεύσεις. Η Ουγγαρία, το Ισραήλ,
η Αυστρία και η Βουλγαρία δεν θα υπογράψουν. Η Ελβετία είναι διχασμένη μεταξύ
του αντιτιθέμενου κοινοβουλίου και της κυβέρνησης, η οποία τελικά θα το
στηρίξει [σ.τ.μ. σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες δεν θα υπογράψει το
σύμφωνο]. Η Πολωνία διστάζει [σ.τ.μ. το απέρριψε αυτή την εβδομάδα, όπως και η
Αυστραλία]. Όμως, η απαρτία που απαιτείται για την υιοθέτηση αυτού του Συμφώνου
είναι εξαιρετικά μικρή. Το άρθρο 19 του προαναφερθέντος ψηφίσματος προβλέπει
ότι αρκεί το ένα τρίτο των κρατών για να ξεκινήσουν οι συνομιλίες. Και αυτές οι
συζητήσεις έχουν αυστηρό πλαίσιο, επειδή μπορούν να μιλήσουν μόνο όσοι πήραν
προηγουμένως άδεια, ο χρόνος τους μπορεί αυθαίρετα να περιοριστεί και η
παρέμβασή τους θα πρέπει να επικεντρωθεί αποκλειστικά στο θέμα της ερώτησης
(αρθ. 20). Είναι δύσκολο να μιλήσουμε πραγματικά για συζητήσεις σε αυτή την
περίπτωση … Πρέπει να πούμε ότι θεωρητικά το τελικό έγγραφο, αυτό το Παγκόσμιο
Σύμφωνο, θα αντανακλά τη συναίνεση.
Αυτό το σύμφωνο δεν
είναι ανώδυνο, αλλά συνιστά ιδεολογική ρήξη. Δεν μιλάμε πλέον για το δικαίωμα
των λαών, δεν προβληματιζόμαστε πλέον για την κυριαρχία των κρατών,
αναγνωρίζουμε την παντοδυναμία της βούλησης ενός ατόμου, του δικαιώματός του να
επιλέξει τη χώρα που μπορεί να αποκομίσει τη μεγαλύτερη υλική άνεση. Αυτό
ακριβώς αναλαμβάνει ο ΟΗΕ, ειδικά, στην παρακάτω περίπτωση, με τις πιέσεις του
σε βάρος της Ελβετίας:
“Ο Λατίφ Αλαμπντουλάχ,
25 ετών, έφτασε πρόσφατα στην Ελβετία, θέλει να βρει τα συνήθη πράγματα που
κάθε νεοφερμένος ελπίζει να επωφεληθεί, ανεξάρτητα από τη χώρα: αξιοπρεπή
στέγαση, καλή δουλειά και την ευκαιρία να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Μετά την
άφιξή του στη Γενεύη πριν από 18 μήνες, περιμένει μια απάντηση στην αίτησή του
για άσυλο και ανησυχεί για τη μοίρα του εάν η αίτησή του απορριφθεί. Το
διαβατήριο του Λατίφ Αμπντουλάχ δεν του επιτρέπει άλλη επιλογή παρά να
επιστρέψει στη Συρία, όπου θα πρέπει να εκπληρώσει τη στρατιωτική του θητεία.”
Τελικά, είτε
αναγνωρίζουμε ότι αυτός ο νεαρός άνδρας, σε πλήρη ηλικία, δεν υφίσταται
συγκεκριμένες καταστολές που σχετίζονται με τις πεποιθήσεις του, πολιτικές,
θρησκευτικές κ.α. στη χώρα του και πρέπει τότε να υπερασπιστεί την πατρίδα του,
στην περίπτωση αυτή στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, ο οποίος τελικά είναι
υποχρέωση όλων των πολιτών στη χώρας του είτε αναγνωρίζουμε στον καθένα το
δικαίωμα να αναζητεί μια χώρα στην οποία θα έχει υλική άνεση που δύσκολα μπορεί
να απαιτήσει στη χώρα προέλευσής του, χωρίς η χώρα προορισμού να έχει τη
δυνατότητα να αποφασίσει ποιον θα δεχθεί ή όχι.
Περί αυτού ακριβώς
πρόκειται, ανεξάρτητα από τη συσκευασία των μέσων ενημέρωσης. Το άτομο κατά του
λαού. Το άτομο κατά του κράτους. Η άρνηση της ουσίας των λαών και των κρατών.
Υποβάθμιση του κράτους σε πάροχο υπηρεσιών που πρέπει να είναι «αποτελεσματικό»
χωρίς δυνατότητα πολιτικών επιλογών. Η υποβάθμιση των λαών σε απίθανα
αθροίσματα περιπλανώμενων ατομικών μονάδων.
Ακριβώς αυτός είναι ο
ελάχιστα ελκυστικός κόσμος που προετοιμάζει ο ΟΗΕ. Ο,τι ακριβώς περιλαμβάνουν
τα πολιτικά σχέδια του Mακρόν.
Μετάφραση:
Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
anixneuseis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου