Το βαρύ τίμημα της "Σωτηρίας"

(μια αλληγορία για την εθνική μας ιλαροτραγωδία)

Γράφει ο Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος

Ζωγράφος

Λίγο πριν από το νέο «χειρουργείο», ο ασθενής ανήσυχος κοιτάζει την ομάδα που θα τον χειρουργήσει. Η κατάσταση του είναι κρίσιμη και κανείς δε γνωρίζει, αν τελικά θα επιβιώσει της νέας εγχείρησης και κατά πόσο θα βγει ζωντανός από εκεί μέσα. Η ανησυχία του ασθενούς, που διαρκώς χειροτερεύει η υγεία του, βασίζεται στο γεγονός, ότι έχει ήδη χειρουργηθεί 3-4 φορές, χωρίς κανένα αποτέλεσμα!

Το αντίθετο, μάλιστα! Μετά από κάθε χειρουργική επέμβαση, δυστυχώς, επιδεινώνεται δραματικά η κατάσταση του. Την πρώτη φορά, όταν συνήλθε από τη νάρκωση, ανακάλυψε ότι του έλειπε το ένα νεφρό. Καθώς του είπαν, έπρεπε να αφαιρεθεί για να μην πεθάνει. Στο δεύτερο «χειρουργείο», του αφαίρεσαν και το δεύτερο νεφρό, επειδή η επιβάρυνση από την απώλεια του πρώτου, το κατέστησε σύντομα και αυτό προβληματικό.

Από νυστέρι σε νυστέρι, και από νάρκωση σε νάρκωση, ο δυστυχής ασθενής, που ήταν αναγκασμένος να υπακούει στις γνώμες των «ειδικών», μπήκε για τρίτη φορά στο «χειρουργείο». Τελικά, όπως έμαθε μετά από την «επέμβαση», του έκαναν παρά φύσει έδρα! Αναγκασμένος να ζει με «σακουλάκι» και να κάνει αιμοκάθαρση, ο δυστυχής ασθενής, άκουσε για μια ακόμη φορά τις δικαιολογίες των «σωτήρων» του και πόσο καλά του έκαναν που του έσωσαν τελικά τη ζωή. Έστω, φυσικά, και αν πρέπει στο εφεξής να ζει, χωρίς νεφρά και με παρά φύσει έδρα. «Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τη ζωή!» του είπαν. Και εκείνος κλαίγοντας το αποδέχθηκε. Γνώριζε πολύ καλά ως παθών, ότι ναι, μπορεί η ζωή να είναι το σημαντικότερο πράγμα, αλλά και από την άλλη, πως μια ζωή δίχως ποιότητα, είναι εξίσου φρικτή όπως η κόλαση.

Λίγο πριν από το τέταρτο «χειρουργείο», οι «σωτήρες» του έκαναν σύσκεψη με καθηγητάδες από την Γερμανία, περισπούδαστους και φημισμένους. Αυτοί αποφάσισαν και διέταξαν, πως πρέπει να ξαπλώσει για τέταρτη φορά στο χειρουργικό τραπέζι, αφού έκριναν σκόπιμο να εφαρμόσουν μια «νέα-πρωτοπόρα» μέθοδο, που δεν έχει εφαρμοστεί στο παρελθόν. Πάλι νάρκωση, πάλι αγωνία και ελπίδα για το αποτέλεσμα της σωτηρίας. Αφέθηκε ο δυστυχής στα χέρια των «ειδικών», που του είχαν τονίσει, καθώς διαμαρτυρόταν, πως μόνο μαζί τους έχει μια κάποια ελπίδα. Όταν ξύπνησε επιτέλους από τη νάρκωση, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του πόνου, ανακάλυψε ότι του έλειπε πλέον και το ένα πόδι!

Του είπαν ότι για όλα έφταιγε μια βουλωμένη αρτηρία, καθώς όλο το σύστημα του ήταν προβληματικό και πως αυτοί κάθε φορά κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν! Αλλά, φροντίζουν να του υπενθυμίζουν, κάθε φορά, ότι κατά βάση φταίει αυτός! Ο ασθενής μας, αδυνατεί να καταλάβει, πως από μια απλή εισαγωγή στο νοσοκομείο για κάποιες ενοχλήσεις, κατέληξε τώρα χωρίς νεφρά, με παρά φύσει έδρα και με ένα πόδι λιγότερο! Το χειρότερο είναι δε, πως σήμερα του ανήγγειλαν και πέμπτο χειρουργείο!! Οι «σωτήρες» του πιστοί στον όρκο που έχουν δώσει, θέλουν οπωσδήποτε να τον «σώσουν»! Όμως, επιτέλους, ποιοι μπορούν να τον σώσουν από τους «σωτήρες» του;

Ο ασθενής, έτοιμος πια να παραδώσει το πνεύμα, αναλογίζεται πως έχει γίνει το πειραματόζωο των «νέων μεθόδων» τους. Οι «σωτήρες» του, κάνουν πειράματα πάνω στου «κασίδη το κεφάλι», δηλαδή στο δικό του. Κοιτάζει τα πρόσωπα που έχουν μαζευτεί για μια ακόμη φορά γύρω από το κρεβάτι του και ανατριχιάζει. Είναι τα ίδια πρόσωπα, που τον εγχείρησαν τόσες φορές ανεπιτυχώς, με διαρκή επιδείνωση της υγείας του. «Χειρουργείο» με «χειρουργείο», η ζωή του μοιάζει να κατεβαίνει τα σκοτεινά σκαλοπάτια προς τον θάνατο. Τίποτα δεν προοιωνίζει, πως αυτή τουλάχιστον τη φορά, οι γνωστοί «χασάπηδες» δεν θα τον αποτελειώσουν!

Και μη φανταστεί κανείς, ότι ο ταλαίπωρος δε διαμαρτυρήθηκε αρκούντως! Φώναξε, έκλαψε, αντιστάθηκε επί ματαίω! Όσο είχε και τα δύο πόδια προσπάθησε να φύγει από το κολαστήριο των «σωτήρων» του. Δεν τα κατάφερε όμως, αφού οι εξελίξεις τον πρόλαβαν και τον καθήλωσαν στο κρεβάτι, ανήμπορο ακόμη και να κλάψει. Έπειτα, δεν ήταν τόσο απλό, αφού οι «σωτήρες» περίγραφαν την κατάσταση του με τα πιο μελανά χρώματα. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο, να τον εκβιάζουν και να τον απειλούν: «Που θα πας; Εμείς είμαστε η καλύτερη ομάδα «εμπειρογνωμόνων», μετά από εμάς μόνο το χάος! Και πρόσεξε, γιατί αν μας τσαντίσεις πολύ με τις διαμαρτυρίες σου, θα πάψουμε να ασχολούμαστε μαζί σου, οπότε θα πας σίγουρα χαμένος!». Ήταν έπειτα και οι φοβισμένοι και συγχυσμένοι συγγενείς του, που πίστευαν όλα όσα τους έλεγαν. Αυτοί, λοιπόν, υπέγραφαν όλα τα χαρτιά που τους έδιναν οι «σωτήρες», τα οποία θα τους απάλλασσαν από τυχόν ευθύνες, στην απευκταία περίπτωση, που ο άνθρωπος τους θα τίναζε τα πέταλα!

Με αυτά και με άλλα, κατάφεραν οι «σωτήρες» να τον φτάσουν μέχρι το πέμπτο χειρουργείο! Ο πρώτος-πρώτος «σωτήρας», ένα δυσλεκτικό και ζαβό ανθρωπάκι, μαζί με έναν αδίστακτο τυχοδιώκτη ως βοηθό, του έκαναν τη σκόπιμη εισαγωγή στο πρώτο χειρουργείο, όπου του εκποίησαν το ένα του νεφρό. Τώρα, λίγο πριν τη νάρκωση, βλέπει ο ασθενής πάλι τον χοντρό με την πράσινη χειρουργική μάσκα και τον αναγνωρίζει από την τεράστια σαπιοκοιλιά του. Αυτός, ήταν που του είχε «φάει» το δεύτερο νεφρό και του είχε βάλει την παρά φύσει έδρα. Τώρα, θα βοηθούσε απλώς τον ψηλό, ξερακιανό, μύωπα, που συνεργαζόμενος με εκείνον, του είχαν κόψει μαζί το πόδι. Αυτός, πλέον, θα αναλάμβανε ως νέος επικεφαλής της «χειρουργικής ομάδας» και ας μη βλέπει καθόλου καλά. Οι νοσοκόμοι, είναι οι ίδιοι, μόνο ο «αναισθησιολόγος» με το γκρίζο μουστάκι και με τη σιγανή, καταπραϋντική φωνή, που κάνει την ένεση, ήταν ο νέος «σωτήρας» στην ομάδα! Ο ασθενής ανατρίχιασε σύγκορμος, ήταν βέβαιος, πως αυτή τη φορά, δε θα τη βγάλει καθαρή!

Κάθε του προσπάθεια για να αλλάξει τη «χειρουργική ομάδα» απέτυχε. Απλά, τα ίδια άτομα άλλαξαν πάλι ρόλους. Ο «αγγειοχειρούργος» έγινε τώρα «καρδιοχειρουργός» και ο «νοσοκόμος» «αναισθησιολόγος»! Τελικά, όλοι μαζί φαίνονται, σα να είναι σε κάποιο αποκριάτικο πάρτι, και πως έχουν αγοράσει τις ποδιές και τα στηθοσκόπια από τα Jumbo! Κάποιοι άλλοι «σωτήρες», του είπαν όλη την αλήθεια, μα όταν τους ζήτησε να τον αναλάβουν εκείνοι, του είπαν με νόημα πως δε θέλουν να το κάνουν, για να μη χρεωθούν αυτοί το θάνατο του και τις κομπογιαννίτικες πρακτικές των προκατόχων τους «σωτήρων». Μάταιος κόπος, και αυτοί του φέρθηκαν σαν κομπογιαννίτες έμποροι ελπίδας.

Έκλεισε τα μάτια για να αποδράσει στα όνειρα του. Πού ήταν τώρα η χαμένη του υγεία, ακόμη και αν συνοδευόταν κάποτε από τη φτώχια; Φτωχός μεν, αλλά υγιής, με δύο γερά ποδάρια να ανεβοκατεβαίνει στα βουνά και να κολυμπάει στη θάλασσα! Ξαφνικά, έβαλαν στα χέρια του δανεικά λεφτά και πίστεψε, πως τούτο μοναχά, θα αρκούσε για τη ζωή που ονειρευόταν! Τώρα, οι «σωτήρες», μαζί με τα νεφρά, του έφαγαν και όλη την περιουσία στα «χειρουργεία» και αυτός απόμεινε φτωχός και μισερός να περιμένει το τέλος! Οσονούπω, στο πέμπτο χειρουργείο που πρόκειται να μπει, δεν αποκλείεται να του κόψουν και το κεφάλι!

Μόνη του διέξοδος, τώρα, μοιάζει ο «από μηχανής θεός», που θα τον σώσει από τους «σωτήρες». Πού, πώς; Αλίμονο! Μια τελευταία του ελπίδα, είναι να προσευχηθεί, αν όχι για την ζωή του, τουλάχιστον για την ψυχή του. Έτσι, αν και είχε πολλά χρόνια να προσευχηθεί και είχε ξεχάσει το πώς, κατάφερε στο τέλος να ψελλίσει λίγα λόγια, πριν χαθεί μέσα στη νάρκη της αναισθησίας. Λίγο πριν τον πάρουν για το μοιραίο «χειρουργείο». Τότε, του φάνηκε, σα να άνοιξε ξαφνικά η πόρτα του δωματίου, και πως οι τοίχοι του εξαφανίστηκαν μονομιάς, μέσα σε ένα λαμπρό φως! Το σκοτάδι, που τον είχε τυλίξει διαλύθηκε, και μια φωνή δυνατή και σταθερή, του φώναξε: «Έλληνα!! Εγέρθητι!!»

Εκεί που αποτυγχάνουν οι άνθρωποι, τη λύση τη δίνει πάντα ο θεός! Και πάντα με όργανα του τους ανθρώπους! Πνέει και εμφυσεί με ζωή τα πνεύματα των Αγώνων, τα οράματα και τα «θαύματα». Ανασταίνει τις νεκρές συνειδήσεις και οδηγεί τελικά τους «σωτήρες», στην άφευκτη απώλεια, κάθε ελπίδας σωτηρίας τους.

(ΥΓ: Όπως οι αρχαίοι ημών τραγωδοί, έδιναν τη λύση-κάθαρση, δια της εμφανίσεως στα δρώμενα της ιστορίας του «από μηχανής θεού», έτσι έκανα και εγώ, ο σύγχρονος, ασήμαντος «ιλαροτραγωδός». Με την πεποίθηση, ότι η ιδέα του «από μηχανής θεού», δεν είναι ένα απλό θεατρικό εύρημα που εφήυραν κάποτε οι αρχαίοι, για να δώσουν ένα μεταφυσικό βάθος στην ιστορία τους. Αλλά για μια αλήθεια της πραγματικής ζωής των ανθρώπων, που τη γνώριζαν-όπως και οι θεατές τους- και που απλά τη μετέφεραν στη σκηνή με όρους θεατρικούς)