Όπως γράφει ο αείμνηστος
αρχαιολόγος Σπύρος Μαρινάτος: “Όλοι οι πολιτισμένοι λαοί της αρχαιότητος είχον
καλλιεργήσει κύνας. Οι Αιγύπτιοι συχνά μας τους παρουσιάζουν εις τα μνημεία
των, εκ της κοιλάδος δε του Νείλου φαίνεται ότι κατάγονται ορισμένα είδη
ευρωπαϊκών κυνών”. Συγγενείς του κυνός στην μεγάλη οικογένεια των κυνιδών είναι
οι αλεπούδες, οι λύκοι και τα τσακάλια…
Από την ελληνική μυθολογία βλέπουμε ότι πολλά
τέρατα είχαν την μορφή σκύλου: η Σκύλλα και η Χάρυβδις, ο Κέρβερος κ.ά. Αυτό
ίσως να οφείλεται στο ότι την παλαιότατη εκείνη εποχή ο σκύλος, όντας άγριο και
μη εξημερωμένο ζώο, συμπεριφέρονταν ανταγωνιστικά απέναντι στον άνθρωπο…
Με την πάροδο του χρόνου
ο σκύλος εξημερώθηκε και απέκτησε ένα διαφορετικό πρόσωπο, αυτό του πιστού
φύλακα, συντρόφου και φίλου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Άργος, ο πιστός
τετράποδος φίλος του Οδυσσέως, ο οποίος περιμένει να δει το αφεντικό του πριν
ξεψυχήσει, όπως μας διασώζει ο Όμηρος στην Οδύσσεια.
ΕΠΊΤΟΙΧΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΉ ΑΠΌ
ΤΗΝ ΠΟΜΠΗΪΑ ΜΕ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΚΥΝΑΣ (ΣΚΥΛΟΣ)
Τα σκυλιά την αρχαία
εποχή είχαν τις ίδιες ασχολίες που
έχουν και σήμερα, με μόνη διαφορά ότι γενικά δεν είχε ακόμη καθοριστεί με
σαφήνεια ο προορισμός της κάθε γενεάς. Ο σκύλος και τότε, όπως και σήμερα,
χρησίμευε για τσοπανόσκυλο (ποιμενικός κύων), φύλακας (πυλωρός, πυλαυρός,
θυρωρός, οικουρός ή δέσμιος κύων όταν ο φύλακας σκύλος ήταν δεμένος),
κυνηγόσκυλο (θηρατικός, θηρευτικός, αγρευτικός κύων) δίπλα στον Έλληνα κυνηγό…
Αλλά και η ίδια η λέξις προέρχεται από την παρουσία του : Κυναγός > Κυνηγός
= ο άγων τον κύνα (…αλλά και – σε μερικές περιπτώσεις – ο αγόμενος από τον
κύνα..!).
ΕΠΊΤΟΙΧΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΉ ΑΠΌ
ΤΗΝ ΠΟΜΠΗΪΑ ΜΕ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΥΝΕΣ (ΣΚΥΛΟΥΣ)
Υπήρχαν επίσης οι
πολεμισταί κύνες, οι άθλοι των οποίων αναφέρονται σε περιγραφές μαχών όπως του
Μαραθώνα, της Μαντινείας κ.α. Ο ζωγράφος Μίκων, τίμησε τον κύνα που συνόδευε
τον Αθηναίο κύριό του στην μάχη του Μαραθώνα, απεικονίζοντάς τον μεταξύ των
καλύτερων Ελλήνων πολεμιστών… (Αιλιανός ΖΙ 7.38).Υπήρχαν ακόμη οι μαχηταί
κύνες, οι οποίοι πάλευαν με τα θηρία στον στίβο, παρέχοντας θέαμα, ιδιαίτερα
στους Ρωμαίους.
Υπήρχαν, τέλος,
μικρόσωμα σκυλιά, όπως αυτά της Μελίτης (Μάλτας) που συνόδευαν τις πλούσιες
κυρίες τους στον περίπατο, στο φαγητό ακόμη και στον ύπνο τους. Συνήθεια που
μεταδόθηκε από τους Έλληνες και στους Ρωμαίους. Οι τιμές της αγοράς σκύλων στην
Αρχαία Ελλάδα διαμορφώνονταν ανάλογα.
ΕΠΊΤΟΙΧΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΉ ΑΠΌ
ΤΗΝ ΠΟΜΠΗΪΑ ΜΕ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΚΥΝΑΣ (ΣΚΥΛΟΣ)
Ο Αλκιβιάδης είχε
αγοράσει τον περίφημο σκύλο του, που του είχε μάλιστα ακρωτηριάσει την ουρά,
στην τιμή των “ἑβδομήκοντα μνῶν”, ποσό
σημαντικό για την εποχή εκείνη (Πλούταρχος “Αλκιβιάδης” 9.1). “Ἔχων δὲ κύνα
πάγκαλον ἐωνημένον ἑπτακισχιλίων
δραχμῶν ἀπέκοψεν αὐτοῦ τὴν οὐράν”
διαβάζουμε στα Αποφθέγματα (186 D) για το ίδιο γεγονός… 70 μνες αντιστοιχούσαν
στο ποσό των 7.000 δραχμών, την στιγμή που ένα τάλαντο είχε αξία 6.000 δραχμών
(60 μνων).
Διδώ και Αινείας παρέα με
έναν σκύλο ....Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ποιητή Βιργίλιο, ο Αινείας που είχε λάβει
μέρος στον Τρωϊκό πόλεμο, στο πλευρό των Τρώων και μάλιστα υπήρξε ο
γενναιότερος σύμμαχός τους μετά τον Έκτορα, φεύγει μετά την πτώση της Τροίας
και αρχίζει την αναζήτηση της Ρώμης. Όταν ο Αινείας βρήκε προσωρινά καταφύγιο
στην Καρχηδόνα, η θέα Αφροδίτη και μητέρα του, ανάγκασε την βασίλισσα να τον
ερωτευτεί. Μαγεμένη από τον γοητευτικό ξένο, η Διδώ του παρείχε την προστασία
που αναζητούσε. Μία μέρα που είχαν βγει οι δυο τους για κυνήγι ξέσπασε μια
καταιγίδα και αναγκάστηκαν να μπουν σε μια σπηλιά, όπου και ολοκλήρωσαν τον
έρωτά τους. Η Διδώ εξέλαβε το γεγονός αυτό ως υπόσχεση γάμου. “Ομως ο Αινείας
δεν σκόπευε να αλλάξει τα σχέδιά του. Όταν ο Δίας του έδωσε εντολή να φύγει για
να ιδρύσει πόλη στην Ιταλία, ο Αινείας άρχισε τις προετοιμασίες κρυφά. Η Διδώ
κατάλαβε τις προθέσεις του Αινεία και ράγισε η καρδιά της Τον καταράστηκε και
υποσχέθηκε ότι ακόμα και οι απόγονοί τους θα συνεχίσουν τη βεντέτα προκαλώντας
πολέμους μεταξύ Ρώμης και Καρχηδόνας. Έγιναν τον 3ο και 2ο αιώνα π. Χ . Και ενώ
ζητά να κάψουν στην πυρά τα πράγματα του Αινεία, το ξίφος και ό,τι άλλο της
θύμιζε την απιστία, πέφτει και η ίδια στη φωτιά προκαλώντας έκπληξη στους
υπηκόους της....
ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΠΟΝΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου