Η Νέα Τάξη και τα ανθρώπινα πάθη

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Για να είμαστε ειλικρινείς, όλα τα ανθρώπινα πάθη υπήρχαν από πάντα. Όσο αρχαίος είναι ο άνθρωπος, τόσο αρχαία είναι κι αυτά. Τα πάθη είναι φυσικές εκφράσεις, αλλά μόνο από την άποψη ότι αποτελούν διαστροφή της φύσης, μια εκφυλιστική αποτύπωσή της επί των φυσικών καταστάσεων και φαινομένων. Το γεγονός αυτό, τους προσδίδει έτσι όλα τα χαρακτηριστικά και την επίφαση μιας φυσικότητας, έστω και ασυνήθιστης, ως προς τον κανόνα της φύσης.

Παρόλα αυτά, όμως, στην ουσία τους παραμένουν αφύσικα, όπως είναι κάθε παραμορφωτικό είδωλο, που μεταφέρει στρεβλά την εικόνα της φυσικής τάξης. Ως φυσική τάξη εδώ, ας εννοηθεί η πλήρης εναρμόνιση του ανθρώπου με την φύση, με γνώμονα το νομοτελειακό σκοπό του, που διατρέχει για εκατομμύρια χρόνια τα κύτταρα του και δεν είναι άλλος από την επιβίωση του είδους. Αν ερευνήσει κανείς βαθύτερα το ζήτημα αυτό, θα διαπιστώσει, πως το πρωταρχικό και κοινό γνώρισμα όλων των παθών, μικρών ή μεγάλων, είναι κατά βάση η αντικοινωνικότητα τους. Κανένα από αυτά, προεκτεινόμενο στο μέλλον της ζωής του εμπαθή, δεν καταλήγει ποτέ σε κάτι καλό γι’ αυτόν και για τους άλλους. Το εναντίον. Ο χαρτοπαίκτης, ο μέθυσος, ο φιλάργυρος, ο κίναιδος, ο παιδεραστής, ο αιμομίκτης κλπ, όσο διαφορετικοί κι αν φαίνονται εκ πρώτης όψεως, όμως με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, βλάπτουν όλοι είτε τον εαυτό τους, είτε το κοινωνικό σύνολο.

Τα πάθη δεν διαλύουν μόνο τον άνθρωπο, αλλά καταστρέφουν και τις κοινωνίες. Η απελευθέρωση των παθών αποδομεί την έλλογη πολιτεία και μεταβάλλει τους πολίτες σε εμπαθείς ατομικές μονάδες, που το πάθος της μιας στρέφεται κατά το πάθος της άλλης. Τίποτα δεν στέκεται όρθιο έτσι. Γι’ αυτό τον καθαρά κοινωνικό και πρακτικό λόγο, οι κοινωνίες καταδίκασαν τα πάθη ως επιβλαβή και διαβρωτικά για την ύπαρξη της. Εκείνα, τουλάχιστον, που αφορούν τον δημόσιο βίο και θέσπισαν νόμους για να τα περιορίζουν και θρησκευτικούς και ηθικούς κανόνες για να αποθαρρύνουν τους επιρρεπείς προς αυτά. Εδώ, ο Θεός που είναι το απόλυτο καλό, ταυτίζεται με την ίδια την φύση και τους σκοπούς της, καθώς καταδικάζει τα πάθη ως αφύσικα και τα απορρίπτει ως ακατάλληλα να αποτελούν μέρος της έλλογης φυσικής τάξης.  Διότι και η φύση διέπεται από το πνεύμα του Λόγου σε όλες τις εκφράσεις της λειτουργίας της. Εννοείται πως τα πάθη διαχωρίζονται κι αυτά μεταξύ τους. Καταρχήν ως προς το είδος, αν είναι ψυχικά ή σαρκικά, αν αφορούν αποκλειστικά το άτομο, ή αν επηρεάζουν και τον περίγυρο του και επίσης τον βαθμό της κοινωνικής φθοράς που επιτελούν.

Εκείνο, όμως, που ποικίλει σε κάθε εποχή, είναι η ένταση της εκδήλωσης τους, που εξαρτάται αποκλειστικά από τις επικρατούσες συνθήκες, όπως είναι το πολιτισμικό πλαίσιο, η αξιακή και ευρύτερα θρησκευτική αντίληψη, το νομικό και πολιτικό σύστημα, τέλος από την ανοχή της ίδιας της κοινωνίας απέναντι τους. Κάθε εποχή, λοιπόν, δίνει τις δικές της απαντήσεις. Σήμερα, μπορεί να επιτρέπεται αυτό, που χθες απαγορεύονταν και το ανάπαλι. Η ηθική είναι σαν ένα λάστιχο, που τραβιέται πότε απ' εδώ και πότε απ εκεί, ανάλογα με το πνεύμα της εποχής. Στις εποχές των πνευματικών πολιτισμών, τα πάθη τιθασεύονται και περιορίζονται, η αδικία και το έγκλημα τιμωρούνται, διότι πρυτανεύει το πνεύμα του Δήμου και της Κοινότητας και το συμφέρον των πολλών. Στις εποχές των υλιστικών πολιτισμών, αντίθετα, τα πάντα επιτρέπονται και ενθαρρύνονται από τους λίγους και ισχυρούς, διότι είναι προς όφελος της εξουσίας τους ο εκφυλισμός των κοινωνιών, η διάσπασή τους και η αδρανοποίηση τους μέσω των απελευθερωμένων παθών, που παρουσιάζεται ως μια δήθεν ελευθερία. Ενώ, είναι ακριβώς το αντίθετο.

Θα έχετε παρατηρήσει φαντάζομαι, πως τα τελευταία χρόνια, πέρα από τα θορυβώδη παγκόσμια κινήματα ομοφυλοφιλίας και τα συναφή που ξεφύτρωσαν, παρουσιάζεται και μια έξαρση της παιδεραστίας. Σχεδόν κάθε ημέρα και μια νέα περίπτωση! Μην σας κάνει έκπληξη όμως! Όπως τα σαλιγκάρια εμφανίζονται σιγά-σιγά, έπειτα από την βροχή, έτσι και οι παιδεραστές μαζί με όλους τους άλλους ανταποκρίνονται στο κάλεσμα της νέας τάξης, που έχοντας σκοπό να καταστρέψει την παλαιά τάξη, άνοιξε την καταπακτή της ανθρώπινης αβύσσου και απελευθέρωσε τους δαίμονες και τα πάθη της. Ήταν αναμενόμενο πως αρχής γενομένης από ενός κακού, θα έπονταν και μύρια άλλα. Θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο και μάλιστα με αξιώσεις αναγνώρισης της ιδιαιτερότητας τους.

Σύντομα, έπειτα από την ομοφυλοφιλία και τα σύμφωνα συμβίωσης, θα θεσμοθετηθούν στο όνομα των «δικαιωμάτων» ακόμα περισσότερες από αυτές τις ιδιαιτερότητες, που ο μιμητισμός και η προπαγάνδα θα τις νομιμοποιήσουν. Ίσως να απαγορευτεί κάποτε και το θεωρούμενο ως φυσιολογικό. Αναμένω πάντως ραγδαία αποχαλίνωση και αποσύνθεση. Η νέα τάξη, είναι ο πρόσφορος χώρος για όλα αυτά, όπως είναι κι ένας δαιμονικός κήπος για τ’ άνθη του κακού. Ίσως επειδή κι’ αυτή, είναι ένα διεστραμμένο είδωλο μιας εξουσίας, που μισεί την φύση και εχθρεύεται τον ίδιο τον άνθρωπο.