Παλαιότερα, η καθημερινή ζωή είχε περισσότερη αβεβαιότητα και ομορφιά. Δεν γνωρίζαμε τι υπάρχει στη γωνία του δρόμου, ποιο βιβλίο θα ανακαλύψουμε τυχαία σε μια βιβλιοθήκη, πού θα μας οδηγήσει μια αυθόρμητη συζήτηση. Επιδιώκαμε “μετωπική” με το απρόβλεπτο. Η γοητεία του αγνώστου, αξία ανεκτίμητη τελικά!
.jpg)
Με αφορμή όλα αυτά που έγιναν στην Πινακοθήκη, θα ήθελα να γράψω λίγα πράγματα για την τέχνη με το δικό μου τρόπο, όπως τα νιώθω. Θα χρειαστεί, ίσως, να ενεργοποιήσετε και την έκτη σας αίσθηση για να αντιληφθείτε τα επίμαχα σημεία που θέλω να επισημάνω, καθώς είμαι οπαδός μιας μάλλον «προϊστορικής» αντίληψης για την τέχνη και της μαγικής δύναμης που διαθέτει ένα έργο επενεργώντας στον ψυχισμό των θεατών του.
Ήμουν δευτεροετής φοιτήτρια όταν ο αείμνηστος Καθηγητής Φιλοσοφίας και Αντιπρύτανης Αιμίλιος Μεταξόπουλος σε ένα από τα τελευταία του μαθήματα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μιλώντας μας για την φιλοσοφία της Τέχνης, είχε δώσει το παράδειγμα της περίφημης έκθεσης “Το σκατό του Καλλιτέχνη”.
Αααχ φίλοι μου! Τι ωραία που είναι, να είσαι «Βραχμάνος»! Ως καλλιτέχνης, έτσι νιώθω αυτές τις μέρες, έπειτα από την ομόθυμη και αποφασιστική υπεράσπιση της ελευθερίας της τέχνης, που σύσσωμα τα ιερατεία της πολυποίκιλης καθεστωτικής αφρόκρεμας της χώρας, διακήρυξαν πως δεν πρέπει να έχει όρια. Η ελευθερία της λένε είναι απεριόριστη και οι λειτουργοί της, οι καλλιτέχνες, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν.
Σήμερα άκουσα τόσες φορές στην τηλεόραση το χιλιοειπωμένο κλισέ «η τέχνη δεν έχει όρια», που ένιωσα να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι! Τι γνωρίζουν από τέχνη όλοι αυτοί οι παρδαλοί πανελίστες και οι κυνικοί πολιτικάντες, ώστε να επαναλαμβάνουν ως παπαγάλοι το νεοφιλελέ τσιτάτο, ότι δήθεν η τέχνη δεν έχει όρια; Βρέθηκε, μας λένε, το μοναδικό πράγμα στο σύμπαν που δεν έχει όρια και αυτό είναι η τέχνη! Ως καλλιτέχνης ανατρίχιασα!
Προφανώς, ο βουλευτής της «Νίκης» κ. Ν. Παπαδόπουλος δεν έδωσε τη σημασία που έπρεπε στον τίτλο της ρεκλάμας «Η σαγήνη του Αλλόκοτου», που είχε η έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης, όταν εισέβαλλε μαινόμενος για να αποκαθηλώσει τα μη αρεστά και βέβηλα για εκείνον έργα ενός καλλιτέχνη, εν πολλοίς άγνωστου μέχρι σήμερα στο ευρύ κοινό.
«Ειδήσεις.
Νέος βιασμός. Παιδί δολοφονήθηκε. Πόλεμος κάπου. Χιλιάδες θέσεις εργασίας πάνε.
Αλλά αυτά δεν μας νοιάζουν, ο βασιλιάς γιορτάζει τα γενέθλια του».
Σάρα Κέην – Η αγάπη της Φαίδρας
Το κτίριο των Παλαιών Φούρνων ανοίγει τις πόρτες του σε έργα που συνδέουν το παρελθόν με το παρόν, αναδεικνύοντας τη διαχρονική σχέση μεταξύ τέχνης, χρηστικότητας και βιομηχανικής κληρονομιάς
