Τα ποδοβολητά των αλόγων
έσκιζαν τη σιγαλιά της νύχτας στον λασπωμένο χωματόδρομο. Κατάκοποι οι
αγωγιάτες χτυπούσαν με δύναμη το καμτσίκι για να προλάβουν να φτάσουν πριν
κλείσει η μεγάλη, βαριά πόρτα. Ο χανιτζής (ιδιοκτήτης σε χάνι) ή ένας έμπιστος
υπάλληλος περίμενε δίπλα στην είσοδο. Τακτοποιούσε τα ζώα (τις καμήλες πάντα
δίπλα στη στέρνα) και τους επισκέπτες κι έδινε πληροφορίες για τον Γιάννη, τον
Γιώργο, τον Γιουσούφ, τους ξακουστούς σαμαράδες, τον Βασίλη τον ξυλουργό κι
έναν -άγνωστο το όνομά του- εξισλαμισμένο ιδιοκτήτη μικρού λουτρού παραδίπλα.
Στα μικρά δωμάτια οι ταξιδιώτες άνοιγαν τον μποχτσά (μπόγος) κι έβγαζαν μια
κουβέρτα για τη βάση κι ένα πάπλωμα για σκέπασμα. Για μαξιλάρι και κρεβάτι ούτε
λόγος. Η νύχτα περνούσε δύσκολα στο δωμάτιο που είχε ως μόνη παροχή ένα τζάκι
κι ένα παράθυρο στην εσωτερική αυλή για να βλέπουν τα ζώα.
Θεσσαλονίκη κάπου στα
1500. Σε μια πόλη υπό οθωμανική κατοχή ένα μεγάλο χάνι κοσμεί το κέντρο της και
αποτελεί μνημείο και σημείο αναφοράς για όλη τη Βαλκανική. Το Μεγάλο Καραβάν
Σεράι δεν υπάρχει πια και αυτή είναι η ιστορία του....
Chan,
Khan, στα περσικά σημαίνει σπίτι - Η φιλόξενη Θεσσαλονίκη
Η έρευνα του αναπληρωτή
καθηγητή Βυζαντινής και Ισλαμικής Αρχαιολογίας και Τέχνης στο Α.Π.Θ., Πασχάλη
Ανδρούδη, ο οποίος και μας προσφέρει αυτή την ωραία ιστορία, έδειξε πως...
Για
τη συνέχεια εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου