Καθηγουμένου
της Ι. Μονής Δοχειαρίου
Όραση δεν έχω. Ακοή δόξα τω Θεώ ισχυρή. Από καλούς αδελφούς ακροάσθηκα
αναρτήσεις εφημερίδος. Βρε, καταλάβετε ότι η στάμνα έσπασε, προτού φτάση στην
βρύση. Όσο και να προσπαθήτε, εάν δεν συντριβή να γίνη χώμα, δεν μπορεί να
αναπλαστή. Μόνον ο Θεός αναπλάθει χωρίς να συντρίβη· τόσο ισχυροί δεν είστε.
Θαυμάζω πόσο σας αρέσουν οι μεσοβέζικες κουβέντες.
Το καθάριο ψωμί δεν μπορείτε πια να το αναχαράξετε στο στόμα σας. Πως
αυτός που πολεμά τον Σταυρό μπορεί να έρθη στο Όρος την ημέρα που αυτό σύσσωμο
πανηγυρίζει την παγκόσμιο Ύψωση του Σταυρού; Ποιός σας είπε ότι οι γεγηρακότες
και άρρωστοι ηγούμενοι δεν θα θυσίαζαν τα πάντα, για να βρεθούνε στην υποδοχή
ενός χριστιανού αρχηγού του κράτους; Είτε πεζή είτε με άμαξες, είτε βροχή και
καταιγίδα έπληττε το Όρος, αυτοί πρώτοι δαφνηφορούντες θα έτρεχαν, θα έσπευδαν
με ταχείς ρυθμούς να υποδεχθούν αυτόν που δεν αρνείται τον Χριστό και την
Παναγία.
Απορώ καλή ήταν η χρονιά εφέτος, εσείς που τα βρίσκετε τα κούφια καρύδια
και τα μαζεύετε; Όταν το καρύδι είναι βαρύ, είναι γεμάτο, όταν είναι ελαφρύ,
είναι κούφιο. Αυτοί οι ηγούμενοι, οι γέροι και άρρωστοι, είναι Έλληνες και
σέβονται και εκτιμούνε και τιμούνε τον άρχοντα του τόπου τους. Δεν μπορεί να
είναι χριστιανός άρχοντας αυτός που αφήνει κάθε τσιράκι του να βωμολοχή εναντίον
του Έθνους και της Εκκλησίας.
Είπα δεν βλέπω, αλλά ακούω το αίμα που τρέχει από τις καρδιές των
ανθρώπων.
– Τι έχεις; Γιατί ζης παραμερισμένος; Γιατί δεν γελάς; Τι ψαχουλεύεις
στις τσέπες σου; Τι ψάχνεις; Τι ζητάς;
– Ψάχνω στην Εκκλησία τον Ιησού τον εσταυρωμένο. Και στην πολιτεία
οίκτο, να μη μου ζητά τόσους φόρους, τόσα δοσίματα. Πληρώνω, άνθρωπέ μου, και
το σπίτι που κατοικώ. Το κλειδί μου έμεινε στα χέρια· σε λίγο θα το χάσω κι
αυτό.
Στην Ανατολική Γερμανία για πολλά χρόνια είχε χαθή το γέλιο. Είχαν
ανακαλύψει έναν ειδικό μηχανισμό, που, όταν έβλεπαν γελαστό πρόσωπο, και από
φυσικού του ακόμη, του τοποθετούσαν τον μηχανισμό αυτόν στην κάτω σιαγόνα, να
την λοξεύσουνε, να μη σημειώνεται στο πρόσωπο του ανθρώπου το γέλιο, αλλά η
λύπη, η μελαγχολία, η στραβομουτσουνιά. Έτσι γίνεται τώρα στην Ελλάδα. Ο
Γερμανός τοποθετεί κι ο Έλληνας σφίγγει τις βίδες του μηχανισμού.
Πως μπορώ εγώ ο καλόγερος, ο Έλληνας και χριστιανός, να μένω απαθής,
ανενέργητος και αμέτοχος σε όλον αυτόν τον χαμό του κόσμου; Πότε οι μοναχοί
έζησαν αραγμένη ζωή σ᾽ αυτόν τον τόπο («δεν βαριέσαι, άξια ων έπραξαν
απολαμβάνουν») και δεν κατέβηκαν στην μάχη και δεν πρωτοστάτησαν στον αγώνα;
Αλλοίμονο στον μοναχό που τρυφά στα θεωτικά του και αφήνει τον συνάνθρωπό του
στον πόνο και στον καημό του.
Δεν τον δεχόμαστε τον Τσίπρα στο Άγιον Όρος, αν δεν επιδείξη έμπρακτη
μετάνοια και αν δεν μαζέψη τα πούπουλα – που μόνο πούπουλα δεν είναι – της
απιστίας, της αποστασίας και της διαστροφής από το κράτος το ελληνικό. Αν
δεχόμασταν τον Τσίπρα με εκκλησιαστικές τιμές, αυτός ο πονεμένος λαός πόσο
δάκρυ θα έχυνε την ημέρα εκείνη του Σταυρού;
Λέτε να εβαρύνθησαν οι καρδιές μας στην κραιπάλη και στην μέθη, και να
χάσαμε τις ευαισθησίες μας και να ασπαζώμαστε τα χέρια των ενταφιαστών της
Εκκλησίας και του Γένους; Είμαστε μοναχοί, είμαστε και Έλληνες. Να σπάσουνε τα
χέρια μας, αν χειροκροτήσουμε τέτοιους κρατούντες, και να κομματιαστούν οι
παλάμες μας, αν καμπάνες χαρμόσυνες χτυπήσουμε στην υποδοχή τους.
Εσύ που γράφεις για την παιδαγωγία του αγίου Μακαρίου, όλα αυτά τα
χρόνια που είσαι; Ποιόν ανώρθωσες και ποιόν βοήθησες να επιστρέψη εν τη οδώ; Τι
ωραίες που είναι οι ευσεβείς κουβέντες, τι ωραία που είναι τα χειροκροτήματα
από τις κερκίδες! Κατέβα στην αρένα κι έλα να τα κουβεντιάσουμε κάτω από τις
μαύρες σημαίες. Κι εγώ, αμέσως άσπρες θα τις αναρτήσω, αλλά με σταυρό
χρυσαφένιο. Σε περιμένω.
Από Orthodox Lif
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου