Οι γενιές αλλάζουν… Μια απάντηση!

Ήρα Παπαποστόλου

Ιστορικός και κριτικός τέχνης

 Η Ήρα Παπαποστόλου γράφει με αφορμή το άρθρο του Χάρη Καμπουρίδη

«Είναι εικαστικές εκθέσεις αυτές στο διαδίκτυο;»

Η αλήθεια είναι ότι ο χώρος των εικαστικών εκδηλώσεων βρέθηκε σε αμηχανία την περίοδο του κορονοϊου αφού όλες οι γκαλερί και τα μουσεία παρέμειναν κλειστά για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Τώρα σιγά -σιγά ανοίγουν. Ξαναγίνονται εγκαίνια και ποικίλες εκδηλώσεις που θα φέρουν τους φιλότεχνους απέναντι στα έργα τέχνης. Και, ναι, η οικονομική κρίση συνεχίζεται, όμως έχει αποδειχτεί ότι λεφτά υπάρχουν και κυκλοφορούν στο χώρο όλα αυτά τα χρόνια. Επίσης, συμφωνώ ότι η απαράδεκτη κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων υποβαθμίζει τα εικαστικά. Είναι κάτι, όμως, που δεν νομίζω ότι θα συνεχιστεί για πολύ, αλλά και αν συνεχιστεί, υπάρχει τόση πληθώρα ερεθισμάτων που ο άνθρωπος δεν θα αποκλείσει από τη ζωή του την τέχνη μετά το σχολείο. Γιατί υπάρχει ζωή και μετά τις εξεταστικές.

Όσο για τη γενιά του 60, δεν είναι η μόνη που έβαλε την τέχνη στο επίκεντρο. Οι σημερινοί σαραντάρηδες δεν ζουν χωρίς βιβλία, μουσική, ζωγραφική κτλ. Άσχετο αν η γενιά των γονιών τους αρνείται να το δει.   Ίσως να μην τους συμφέρει από πολλές απόψεις.

Η καταφυγή στο διαδίκτυο είναι γεγονός και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Στο εξωτερικό συμβαίνει εδώ και καιρό και συνεχώς αναπτύσσεται. Κάθε καλλιτέχνης πρέπει να έχει προσωπική – επαγγελματική σελίδα στο διαδίκτυο ώστε να βλέπουν σε όλες τις χώρες τι ωραία πράγματα γίνονται εδώ στην Ελλάδα και, μάλιστα, αντάξια ή και καλύτερα. Και – γιατί όχι;- να πουλιούνται ελληνικά έργα και στο εξωτερικό με ένα κλικ.

 

Βιβή Παπαδημητρίου

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο αρχικός τρόπος παραγωγής, επικοινωνιακής λειτουργίας και διάθεσης των έργων τέχνης θα αλλάξει, απλά θα διευρυνθεί. Ακριβώς γιατί ζούμε σε ένα παγκόσμιο χωριό, καιρό τώρα. Οι αγοραστές είναι ίσως λίγοι στην Ελλάδα, αλλά εδώ μιλάμε πια για ολόκληρο τον κόσμο.

Τα ΜΜΕ που προβάλλουν τις εγχώριες εκθέσεις δεν είναι λίγα, απλά έχουν γίνει κυρίως ιντερνετικά. Αυτό που λείπει είναι η σωστή αξιοποίηση των σύγχρονων κριτικών, ιστορικών τέχνης, μουσειολόγων αλλά και κοσμικογράφων οι οποίοι πρέπει να αμείβονται από τα ΜΜΕ και να μην φοβούνται – όπως πολλοί παλιότεροι συνάδελφοι τους- να εκφράζουν την ειλικρινή γνώμη τους για τα πράγματα, αντί μόνο να «γλείφουν» και να εκθειάζουν εικαστικούς και συλλέκτες που δεν το αξίζουν.

Όσο για τον «ηρωικό καλλιτέχνη» και την καινοτομία, δεν ξέρω αν ενδιαφέρει πια. Όλα έχουν γίνει. Το θέμα είναι πόσο καλός είναι ο καθένας και πόσο είναι «ο εαυτός του» σε ο, τι κάνει. Νομίζω ότι η αυθεντικότητα και ο εκλεκτικισμός είναι σημαντικότερες έννοιες αυτή την εποχή, μέσα στην πληθώρα της πληροφορίας.

Δεν πιστεύω ούτε ότι το «προϊόν» είναι υπό αλλαγή ούτε ο «τόπος». Όσο για την προώθηση, εξακολουθεί να γίνεται με τους ίδιους αλλά και με νέους τρόπους. Το ότι οι τιμές έχουν πέσει, για πολλούς θα έπρεπε να θεωρείται ευκαιρία, αν και πιστεύω ότι θα έπρεπε να επανέλθουν ώστε να επανεκτιμηθεί η αξία της Τέχνης, που είναι παγκόσμια και δεν απευθύνεται μόνο στους Έλληνες και το βαλάντιο τους.

Ούτε εγώ βλέπω ιδιαίτερα τις εκθέσεις στο διαδίκτυο. Βαριέμαι, και, εξάλλου, μ’ αρέσει να μιλάω από κοντά και με τους καλλιτέχνες που φιλοτεχνούν τα έργα. Αλλά σε άλλους αρέσει, και δεν είναι λίγοι.

Δεν πιστεύω ότι τίθεται ερώτημα «τέχνη από κοντά ή σε αναπαράσταση». Και τα δύο είναι ευπρόσδεκτα στην εποχή μας. Όσο για τις κατηγορίες των εικαστικών τεχνών εξακολουθούν και θα εξακολουθούν να ισχύουν.

Δεν θεωρώ ότι ζούμε σε μία κρίσιμη μεταβατική εποχή. Πιστεύω ότι απλά εξελισσόμαστε απολύτως φυσιολογικά. Και κορονοϊός δεν θα υπάρχει για πάντα.

∗Αρχική εικόνα: Έργο του Βασίλη Πέρρου

https://www.art22.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%b9%ce%ad%cf%82-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b6%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b7/