Θεσσαλονίκη: Μια μούμια 2.000 χρόνων με καστανή πλεξούδα κι ένα σπάνιο πορφυρό ύφασμα με χρυσοκλωστές

Ένα ταφικό σύνολο του 4ου μ.Χ. αιώνα και ένα μεταξωτό, πορφυρό ύφασμα. Η ιστορία ενός μοναδικού και σπάνιου ταφικού συνόλου της αρχαίας Μακεδονίας.

Ήταν μια ώριμη γυναίκα 50-60 χρόνων, με ύψος γύρω στο 1.60μ που κατείχε υψηλή κοινωνική θέση και έζησε στη Θεσσαλονίκη τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Η υγεία της ήταν σε καλή κατάσταση, η διατροφή της πλήρης και προφανώς δεν δούλευε, όπως δείχνει η μυοσκελετική καταπόνηση και η απουσία τραυμάτων στον σκελετό της. Στη διατροφή της είχε καρπούς, πρωτεΐνες, τροφές πλούσιες σε φυτικές ίνες και απολάμβανε μια καλή και άνετη καθημερινότητα.

Κι όταν έφυγε από τη ζωή, οι δικοί της την έθαψαν με δόξα και τιμή και ταρίχευσαν το σώμα της με μια ειδική τεχνική μουμιοποίησης που άφησε αναλλοίωτα κάποια από τα χαρακτηριστικά της. Ο σκελετός και μαλακοί ιστοί διατηρήθηκαν μουμιοποιημένοι σε εξαιρετική κατάσταση, ενώ τα καστανά μαλλιά της ήταν πλεγμένα σε πλεξούδα και η σορός καλύπτονταν από ένα πολύτιμο χρυσοκέντητο ύφασμα.

Θεσσαλονίκη: Μια μούμια 2.000 χρόνων με καστανή πλεξούδα κι ένα σπάνιο πορφυρό ύφασμα με χρυσοκλωστές

Η ανασκαφή - Το εύρημα

Θεσσαλονίκη 15 Μαΐου 1962, οδός Αναπαύσεως, κοντά στο τότε Δημοτικό Νοσοκομείο (σήμερα Άγιος Δημήτριος), η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει στο φως μια μαρμάρινη σαρκοφάγο, από το  ανατολικό νεκροταφείο. Το σημείο είναι διαχρονικά τόπος ταφής, άλλωστε εκεί ήταν και το πρώτο οργανωμένο νεκροταφείο της ορθόδοξης κοινότητας από το 1875, αυτό της Ευαγγελίστριας. Δύο μέρες μετά, στις 17 Μαΐου 1962, ανοίγεται η σαρκοφάγος κι αποκαλύπτεται το σπουδαίο ταφικό σύνολο: το μολύβδινο φέρετρο και ο σκελετός σκεπασμένος με το βαρύτιμο ύφασμα.

«Στο εσωτερικό μιας εισαγμένης από την Προκόννησο (σ.σ. νησί στη θάλασσα του Μαρμαρά), μαρμάρινης σαρκοφάγου, είχε τοποθετηθεί φέρετρο-θήκη από φύλλα μόλυβδου που περιείχε ένα από τα πιο σπάνια ταφικά ευρήματα του ελληνικού χώρου: μια γυναικεία ταφή στην οποία, εκτός του σκελετού, είχαν διατηρηθεί μεταθανάτια καιμουμιοποιημένοι μαλακοί ιστοί (μύες, δέρμα). Τα φρύδια διατηρούνταν σε άριστη κατάσταση, ενώ τα καστανά μαλλιά πλεγμένα σε πλεξούδα είχαν αποκολληθεί από το κρανίο», λέει στη Voria η Αγγελική Κουκουβού, αρχαιολόγος, προϊσταμένη του Τμήματος Εκθέσεων, Επικοινωνίας και Εκπαίδευσης στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, όπου εκτίθεται το μοναδικό αυτό εύρημα.

Θεσσαλονίκη: Μια μούμια 2.000 χρόνων με καστανή πλεξούδα κι ένα σπάνιο πορφυρό ύφασμα με χρυσοκλωστές

Το δεύτερο συγκλονιστικό στοιχείο της ταφής, το οποίο και την  καθιστά μοναδική είναι το υφαντό με χρυσοκλωστές μεταξωτό ύφασμα που κάλυπτε τη νεκρή, εξαιρετικό δείγμα υφαντοποικιλτικής (tapisserie) της αρχαιότητας και από τα ελάχιστα σωζόμενα αρχαία υφάσματα στον ελληνικό χώρο.

Για τη συνέχεια εδώ:

http://anaskafi.blogspot.com/2024/08/2000.html