Η αθώα, ανόθευτη, παιδική ματιά στο έργο του Μπάμπη Ρετζεπόπουλου, (1940-2002)

 Πιάτο και καρποί (1974) Ξυλογραφία

Αργυρώ Μποζώνη

Η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων τιμά με μία αναδρομική έκθεση τον, γνωστό και ως Babis R., ζωγράφο και χαράκτη, έναν ανένταχτο καλλιτέχνη που, πέρα από το πολύτιμο εικαστικό του έργο, μάς άφησε παρακαταθήκη την ακεραιότητά του και την απροκατάληπτη στάση του απέναντι στην τέχνη.

Zωγράφος, χαράκτης και γραφίστας, o Μπάμπης Ρετζεπόπουλος (1940-2002) τιμάται με μια αναδρομική έκθεση που διοργανώνει ο ΟΠΑΝΔΑ στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, σε επιμέλεια του ιστορικού τέχνης Χριστόφορου Μαρίνου, έως τις 25 Μαΐου 2025. Η έκθεση, με τίτλο «Ιδέες και περιστατικά», περιλαμβάνει έργα της περιόδου 1957-1994. Στο πλαίσιο της αναδρομικής παρουσιάζονται και δεκατρία έργα του χαράκτη Α. Τάσσου, ο οποίος ήταν δάσκαλος του Ρετζεπόπουλου στη Σχολή Δοξιάδη.

Γνωστός και ως Μπάμπης R, γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1940 στην Αθήνα. Σπούδασε σχέδιο και χρώμα στο Εργαστήριο του Πάνου Σαραφιανού και του Βρασίδα Βλαχόπουλου στην Αθήνα (1957-60) και Γραφικές Τέχνες στη Σχολή Διακοσμητικής Τέχνης του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ινστιτούτου (1960-63), με δάσκαλο τον Α. Τάσσο. Συνέχισε για ανώτερες σπουδές εικαστικών και τεχνικών χάραξης (Cours supérieurs d’arts et de techniques graphiques) στην École Estienne στο Παρίσι (1967-68). Στα πρώτα του επαγγελματικά βήματα (1960-67) ήταν υπεύθυνος για τη διακόσμηση κεντρικών καταστημάτων της Αθήνας (μεταξύ άλλων, «Μαγγιώρος», «Τσαντίλης» και «Bettina»).

Ο Μπάμπης Ρετζεπόπουλος δεν λειτούργησε ούτε συμμορφώθηκε με τους κανόνες της αγοράς και της καριέρας. Έκανε τέχνη καθαρά από ανάγκη· δημιουργούσε μόνο όταν θεωρούσε πως είχε κάτι ουσιαστικό να πει. Το αξιακό του σύστημα και το καλλιτεχνικό του όραμα ήταν ασύμβατα με τις κυρίαρχες τάσεις και τις επιταγές της εποχής του.

Την ίδια περίοδο εργάστηκε ως βοηθός καλλιτεχνικού διευθυντή στη διαφημιστική εταιρεία ΑΔΕΛ και ως καλλιτεχνικός συνεργάτης στη δισκογραφική εταιρεία «Λύρα». Κατά τη διαμονή του στο Παρίσι (1967-73) συνεργάστηκε ως γραφίστας για εξώφυλλα βιβλίων, δίσκων και εικονογράφηση με τη δισκογραφική εταιρεία Pathé-Marconi και τους εκδοτικούς οίκους Les éditions sociales, Grasset & Fasquelle και Éditeurs français réunis, μεταξύ άλλων. Σχεδίασε επίσης τοιχογραφίες για το αρχιτεκτονικό συγκρότημα La résidence Univers 21 και διάφορα οπτικοακουστικά προγράμματα για τη Studiotechnic.

Ίος (1974) Λάδι σε καμβά

Τιμήθηκε με έπαινο για την αφίσα της 30ής Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης το 1965, με το πρώτο βραβείο ζωγραφικής στην Έκθεση Οκτωβρίου της Galerie Τέχνης (Αθήνα, 1961), με το χάλκινο μετάλλιο ζωγραφικής στη 12η Διεθνή Έκθεση του Paris-Sud (1971) και με το πρώτο βραβείο αφηρημένης σύνθεσης στο Σαλόνι Τέχνης της Αλενσόν (Γαλλία, 1972).

Αίθριο (1975-78) Ξυλογραφία

 «Ο Ρετζεπόπουλος ζωγράφιζε παιδιόθεν. Αγαπημένα του θέματα ήταν οι νεκρές φύσεις και η ελληνική φύση», λέει ο επιμελητής της έκθεσης Χριστόφορος Μαρίνος. «Χρησιμοποιώντας χρωματιστά μολύβια και νερομπογιές, σχεδίαζε φρούτα, λουλούδια, κανάτια, σπίτια, ξωκλήσια, καράβια, ζωάκια, αγαλματίδια, τοπία και τριήρεις, και μάλιστα υπέγραφε τις δημιουργίες του άλλοτε ως Χαράλαμπος Ρετζεπόπουλος και άλλοτε ως Renz ή Rän, το οποίο δηλώνει υψηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Στο Γυμνάσιο παρακολουθεί μαθήματα σκιαγραφίας και ελεύθερης σύνθεσης· σχεδιάζει εκ του φυσικού το ποτιστηράκι του και την παραθαλάσσια κωμόπολη του Γαλατά, όπως αυτή φαίνεται από τον Πόρο. Την ίδια περίοδο, στο σχολικό εγχειρίδιο “Νεοελληνικά Αναγνώσματα” διαβάζει δημοτικά τραγούδια, λυρικά ποιήματα –όπως εκείνο του Λάμπρου Πορφύρα που μιλάει για μια ελιά, η οποία συνεχίζει πεισματικά να ανθίζει μέσα στα συντρίμμια– και αποσπάσματα από μεταφρασμένα αρχαία δράματα του Αισχύλου και του Ευριπίδη. Εκεί διαβάζει για τη Νίκη του Παιωνίου (“ένα από τα θαυμασιότερα αρχαία αγάλματα”) και πρωτακούει τα ονόματα Απελλής και Ελ Γκρέκο. Και το κυριότερο: τότε έρχεται –πιθανότατα για πρώτη φορά– σε επαφή με τη χαρακτική, μέσα από την πλούσια εικονογράφηση του ζωγράφου Κώστα Θετταλού (1905-1992).

Αναφιώτικα (1962-67) Ξυλογραφία

Όταν πια ενηλικιώθηκε και άρχισε να εκθέτει τη δουλειά του, ο Ρετζεπόπουλος βάλθηκε να διατηρήσει την αθώα, ανόθευτη ματιά των παιδιών. “Ξέρει να βλέπει”, γράφει για εκείνον ο Γιώργος Φωκάς στην “Αυγή” με αφορμή την παρθενική του εμφάνιση, σε μια ομαδική έκθεση 11 νέων ζωγράφων στην Galerie Τέχνης τον Οκτώβριο του 1960.

Για τη συνέχεια εδώ:

https://www.lifo.gr/culture/eikastika/i-athoa-anotheyti-paidiki-matia-sto-ergo-toy-mpampi-retzepopoyloy