12 διαμάντια στην έκθεση «Από τον Μονέ στον Γουόρχολ» και η ιστορία τους

Από τα 84 έργα που φιλοξενεί η έκθεση, επιλέξαμε αυτά στα οποία αξίζει να σταθούμε, καθώς περιηγούμαστε στην ιστορία, στον πλούτο και στην περιπλοκότητα των κινημάτων της τέχνης τα τελευταία 130 χρόνια.

Αργυρώ Μποζώνη

Ένας ταλαντούχος ζωγράφος και μουσικός χάνεται σε ένα ναυάγιο και διασώζονται ελάχιστα έργα του, η πιο ακριβή οξυγραφία στον χώρο της αγοράς της τέχνης σήμερα, η παθιασμένη ερωτική ιστορία του Μοντιλιάνι με μια φεμινίστρια δημοσιογράφο, ο απόλυτος μετρ του παστέλ, μια σκηνή θεάτρου που κρύβει ένα δάσος, είναι μερικές μυθιστορηματικές ιστορίες πίσω από τα έργα της έκθεσης «Από τον Μονέ στον Γουόρχολ» στο μουσείο Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή.

Η έκθεση φιλοξενεί 84 έργα προερχόμενα από μια ιδιωτική συλλογή Ευρωπαίων συλλεκτών που εδώ και τρεις γενιές, με γνώση, απαράμιλλο γούστο και διορατικότητα έχουν συγκεντρώσει μεγάλα έργα όπως αυτά των Μονέ, Πικάσο, Σινιάκ, Ντεγκά, Σαγκάλ, Ματίς και Γουόρχολ ανάμεσα σε άλλα, καθώς και μικρά έργα ιδιαίτερης αξίας, σχέδια σε χαρτί, γκραβούρες και οξυγραφίες που συμπληρώνουν το πορτρέτο της συλλογής και των ιδιοκτητών της και περιγράφουν την ιστορία, τον πλούτο και την περιπλοκότητα των κινημάτων που διαμόρφωσαν την εξέλιξη της τέχνης από τον ιμπρεσιονισμό στον μεταϊμπρεσιονισμό και στη συνέχεια στην τέχνη του 20ού αιώνα.

Η επιμελήτρια της έκθεσης Μαρία Κουτσομάλλη-Moreau μας φιλοδωρεί με άγνωστες και ωραίες ιστορίες για δώδεκα έργα της έκθεσης στα οποία αξίζει να στρέψουμε την προσοχή μας και να συγκροτήσουμε τη δική μας ανάγνωση και το προσωπικό μας αφήγημα σε αυτή την εξερεύνηση των κινημάτων όπως ξετυλίγονται τα τελευταία 130 χρόνια, μαζί με έργα και καλλιτέχνες που βλέπουμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. 

Μπερτ Μοριζό | Η κοπέλα με τη γάτα | Καλοκαίρι 1892

Η Μπερτ Μοριζό την περίοδο που δημιουργεί αυτό το έργο προχωρά από την ιμπρεσιονιστική αναπαράσταση της σύγχρονης ζωής προς μια ερμηνεία εμπνευσμένη από τη γαλλική ζωγραφική του 18ου αιώνα. Σε αυτό το συγκινητικό έργο η Μοριζό ζωγραφίζει το μοντέλο της Ζαν Φουρμανουάρ με γλύκα και χάρη, αναδεικνύει τη σιλουέτα και το λαμπερό, φωτεινό πρόσωπό της και κάνει, κατά κάποιο τρόπο, μια πρώτη αφηρημένη τέχνη, γιατί όλο το φόντο είναι σβησμένο σαν να είναι σκηνικό θέατρου. Η Μοριζό πέθανε πολύ νέα, σε ηλικία 54 ετών, και αυτό το έργο είχε μείνει στο ατελιέ της. Πέρασε στην κόρη της, Ζιλί Μανέ, που το λάτρευε και το είχε στο υπνοδωμάτιό της, πάνω από το κρεβάτι της, μέχρι τον θάνατό της, το 1966. Στη συνέχεια το έργο πέρασε στην οικογένεια για δεκαετίες, μέχρι να βρεθεί σε αυτήν τη συλλογή.

Ζορζ Σερά | Η μητέρα του καλλιτέχνη | 1882 περίπου

Η συλλογή της οποίας έργα φιλοξενούμε σε αυτή την έκθεση είναι η μεγαλύτερη συλλογή νεοϊμπρεσιονισμού που υπάρχει. Αυτό το έργο του Ζορζ Σερά είναι η αρχή του νεοϊμπρεσιονισμού ή πουαντιγισμού, όπως τον αποκαλούμε. Καταλαβαίνεις την αφετηρία αυτής της περιπέτειας, που παραδόξως ξεκινά από το ασπρόμαυρο, ξεκινά από το μολύβι. Ο Σερά από πολύ νέος καταλαβαίνει ότι θέλει να φέρει μια επανάσταση στην τέχνη κάνοντας το χρώμα να φανεί ακόμα πιο εντυπωσιακό· καταλαβαίνει ταυτόχρονα ότι για να το πετύχει αυτό, πρέπει πρώτα να δαμάσει το φως. Και γι’ αυτό, εντελώς συνειδητά, για τρία χρόνια διακόπτει κάθε επαφή με τη ζωγραφική και πιάνει το μολύβι, αφοσιώνεται στην τεχνική του κιαροσκούρο και κάνει αυτά τα απίθανα σχέδια, που αν τα κοιτάξει κάποιος προσεκτικά, αναρωτιέται πώς αναδύεται αυτή η μορφή από το πουθενά. Ο Σερά πέθανε στα 31 του χρόνια και δεν έχει αφήσει πολλά έργα. Τα περισσότερα βρίσκονται σε μουσεία, αυτά που υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές είναι ελάχιστα και είναι συναρπαστικό το ότι μπορούμε να φέρουμε έναν Σερά στην Ελλάδα.

Μαξιμιλιάν Λους | Quai de l'École, Παρίσι, βράδυ | 1889

Ο Λους είναι ένας νεοϊμπρεσιονιστής άγνωστος σχετικά στην Ελλάδα, ένας καλλιτέχνης απρόσμενος, μια ωραία φιγούρα που, σε αντίθεση με το γκρουπ των νεοϊμπρεσιονιστών, δεν είναι από πλούσια οικογένεια, δεν μπορεί να ζήσει παρά μόνο με τη δουλειά του και τη ζωγραφική του και τον ενδιαφέρει πολύ να βάλει την καθημερινότητα στα έργα του, είτε με αστικά τοπία είτε με τη ζωή των απλών ανθρώπων. Εδώ, του αρέσει η νυχτερινή ατμόσφαιρα, μπορεί να παίξει με τα φώτα, και μας παραδίδει μια απίθανη θέα του Παρισιού, με πολύ κόσμο να περπατά στην Pont Neuf, δίνοντας την αίσθηση μιας πόλης που ζει πραγματικά. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι το αστικό τοπίο που βλέπουμε εδώ δεν υπάρχει πια, γιατί στη θέση αυτών των κτιρίων στη μέση του πίνακα είναι σήμερα το εμπορικό κέντρο της Σαμαριτέν. Και αυτό που έχει επίσης πολύ ενδιαφέρον είναι ότι ο πρώτος ιδιοκτήτης του έργου ήταν ο αρχιτέκτονας του Σαμαριτέν, Φραντς Ζουρντέν, ο οποίος αγόρασε αυτό το έργο προφανώς γιατί ήξερε ότι αυτό το τοπίο θα εξαφανιζόταν.

Για τη συνέχεια εδώ:

https://www.lifo.gr/culture/eikastika/12-diamantia-apo-tin-ekthesi-apo-ton-mone-ston-pikaso-kai-i-istoria-toys