Άνθρωποι και ανθρωπάκια....

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Έτσι αξιολογείται στη σημερινή Ελλάδα της παρακμής, το τι αποτελεί είδηση! Οι μάγκες, οι λιάγκες και οι επιτήδειοι, φαίνεται πως είναι φιγούρες πιο προβεβλημένες για τον ρόλο τους στο σεντόνι του θεάτρου μας των σκιών, απ΄ότι είναι οι άνθρωποι της διανόησης, των γραμμάτων και των τεχνών, που δεν έγιναν χατζηαβάτες του συστήματος και χάμπουργκερ των καναλικών ταχυφαγείων.

Οι μάγκες, εκτιμούνται μάλλον για τη σημαντική «προσφορά» τους, όχι στην κοινωνία, που περισσότερο την ζημιώνουν, αλλά στην καθιέρωση του αντικοινωνικού πρότυπου του επιτυχημένου καταφερτζή, όπου η παραβατικότητα θεωρείται μαγκιά, η κοινή αλητεία εκλαμβάνεται ως γνησιότητα, η κομπίνα και η απατεωνιά λογίζονται ως γενναιότητα εναντίον του συστήματος και που η διαπλοκή και η εύκολη κονόμα, χωρίς τιμωρία, είναι απόδειξη εξυπνάδας και ικανότητας. Ηθικό δίδαγμα: Αν θέλεις να είσαι τίμιος και νομοταγής, αν δεν είσαι απλώς αφελής, είσαι το λιγότερο μεγάλος μαλάκας! Και οπωσδήποτε ενδιαφέρεις λιγότερο την δημοσιότητα, αφού ο κόσμος πρέπει να εθιστεί να στρέφει το ενδιαφέρον του μόνο στις κλειδαρότρυπες, στα σκάνδαλα και στους σκανδαλοποιούς.

Έτυχε, λοιπόν, κι η Άννα Συνοδινού, να πεθάνει την ίδια ημέρα με τον άλλο, εκείνον με το πούρο, κι έτσι ο θάνατος της πέρασε σχεδόν σε δεύτερο πλάνο. Κατεβατά ολόκληρα και ρεπορτάζ για τον «αγαπούλα», σύντομες ειδήσεις για εκείνην. Ίσως πάλι, να επιθυμούσε κι εκείνη να είναι έτσι, σταθερή στη θέληση της να μείνει έξω από όλον αυτόν τον παραλογισμό, διδάσκοντας ως το τέλος με σεμνότητα το ήθος της ζωής.

Οι νεκροί λένε πως δεδικαίωνται, και η ευχή «Θεός’ σχωρέστον» απευθύνεται σε όλους, κυρίως όμως προς τον Θεό, που είναι κι ο μόνος αρμόδιος για να κρίνει την βιωτή του καθενός μας. Όμως, από τους δύο θανάτους με λύπησε μόνο ο δικός της. Διότι ήταν απ’ εκείνες τις ψυχές, που προσπάθησαν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο απ’ ότι τον βρήκαν. Με το προσωπικό παράδειγμα του ανιδιοτελούς πολιτικού και ηθικού δημόσιου βίου της, του πλούσιου καλλιτεχνικού έργου, της φυσικής αρχοντιάς στην έκφραση και στη συμπεριφορά, τέλος με την φωτεινή παρουσία της στο σκότος του πολιτιστικού μας καθημαγμού, που τώρα γίνεται ακόμα βαθύτερο.

Καλό σου ταξίδι αρχόντισσα...