Για 11 ολόκληρους αιώνες το «Bυζάντιο» υπήρξε το πιο πολιτισμένο κράτος του μεσαιωνικού κόσμου. Αναχαίτισε τις βαρβαρικές επιδρομές, διατήρησε και εμπλούτισε την αρχαία ελληνική κληρονομιά, και με τους θεσμούς του, την κρατική του οργάνωση ,την παιδεία του ,την νομοθεσία και την τέχνη του επηρέασε αποφασιστικά Ανατολή και Δύση.
· ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΣΥΜΠΛΕΚΟΜΕΝΟΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΡΟΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΙΣΑΑΚΙΟΥ
· Ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ «ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΑΙΩΝΩΝ»
· Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΔΙΩΞΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ
Φορείς του βυζαντινού ελληνικού πολιτισμού ήσαν: οι έμποροι και ναυτικοί, οι διπλωμάτες, οι στρατιώτες. Ήταν οι βυζαντινές πριγκίπισσες, που σαν σύζυγοι ξένων ηγεμόνων μετέφεραν τα ελληνοχριστιανικά ήθη και έθιμα στις χώρες τους και ήσαν υπόδειγμα τρόπου ζωής για τους λαούς τους αυτές και η πολυπληθής ακολουθία τους. Ακόμα και οι αιχμάλωτοι διέδιδαν τον χριστιανισμό και τον ελληνικό τρόπο ζωής κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας τους. αλλά οι σπουδαιότεροι και πλέον οργανωμένοι ήσαν οι κληρικοί και οι μοναχοί του Βυζαντίου ,που ήσαν οι κατ’ εξοχήν ιεραπόστολοι.
Η διάδοση του χριστιανισμού και του πολιτισμού στην κεντρική Ασία και Άπω ανατολή χαρακτηρίσθηκε σαν 2η κατάκτηση της Ασίας μετά την 1η από τον Μ. Αλέξανδρο. Παλαιστίνη, Γάζα, Λιβύη , Αιθιοπία, Αίγυπτος, Νουβία, Γότθοι, Αβασγοί, Πόντου, Καύκασος, Γεωργία, Αρμενία, Συρία, Μεσοποταμία είναι οι περιοχές ,όπου έφτασε το Βυζάντιο. Ο Κοσμάς Ινδικοπλεύστης, ο βυζαντινός γεωγράφος του 6ου αι. γράφει στην «Χριστιανική τοπογραφία» του ότι «και επί Βάκτροις και Ούννοις και Πέρσαις και λοιποίς Ινδοίς και Περσαρμενίοις και Μήδοις και Ελαμίταις και πάση τη χώρα Περσίδος, και εκκλησίαι άπειροι και χριστιανικοί λαοί πάμπολλοι και μάρτυρες πολλοί και μονάζοντες ησυχασταί».
Η κλιματική αλλαγή τον 6ο και 7ο αιώνα συνέβαλε στην εξασθένιση του Βυζαντίου και στην «άνοδο» Αράβων και Σλάβων
Βεβαίως ο χριστιανισμός, σε πολλές από αυτές τις περιοχές, ξεριζώθηκε από τους μουσουλμάνους. Οι Άραβες ακόμα και όταν επεκράτησε ο μουσουλμανισμός είχαν στενή επαφή με το Βυζάντιο από όπου ζητούσαν οι Χαλίφες συνεχώς δασκάλους και μαθηματικούς ,διότι από το Βυζάντιο οι Άραβες έμαθαν την κρατική οργάνωση και γνώρισαν την αρχαία ελληνική φιλολογία και επιστήμη ,τις οποίες μετέφεραν στην Ευρώπη.
Αραβικά χειρόγραφα του 902 μ.Χ. με μεταφράσεις έργων του Απολλώνιου και του Αρχιμήδη σχετικά με τα παραβολικά κάτοπτρα
Οι Μοραβοί, (σημερινή Τσεχία και Σλοβακία) ,οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι δέχθηκαν επίσης από το Βυζάντιο τον ελληνικό πολιτισμό. Οι Θεσσαλονικείς αδελφοί Κύριλλος και Μεθόδιος είχαν δύσκολο έργο στους Σλάβους ,διότι αντιμετώπιζαν άγνοια και δεισιδαιμονία. Παρ ’όλα αυτά δημιούργησαν αλφάβητο ειδικά γι’αυτούς. Το ίδιο συνέβη και με τους Ρώσους. Με την δημιουργία του αλφαβήτου απέδειξαν οι ρωμηοί «βυζαντινοί» ότι ήσαν εμπνευσμένοι από το ελληνικό τους πνεύμα ,το δημοκρατικό και φιλελεύθερο, το οποίο σέβεται την οντότητα ατόμων και εθνών, διαφορετικά ,αν αυτό δεν συνέβαινε, θα τους υποχρέωναν να μιλάνε ελληνικά .
Οι Βαλκανικοί λαοί λόγω της επαφής τους με την ρωμέϊκη «βυζαντινή» παράδοση με την οποία ανατράφηκαν ,κατόρθωσαν να αποκτήσουν εθνική ταυτότητα με την οποία διαφύλαξαν στην τουρκοκρατία τους λαούς τους και πέτυχαν τον 19ο αι .να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους. Η Ορθοδοξία που αποτελεί την προσωποποίηση της βυζαντινής πνευματικότητας ,έδωσε την δυνατότητα και στην Ρωσία να ενωθεί και έτσι να γίνει η μεγάλη δύναμη με την βυζαντινή κληρονομιά, που την διατήρησε στους αιώνες.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι επί 200 χρόνια οι μητροπολίτες της Ρωσίας ήταν Έλληνες! Το Βυζάντιο έδωσε στους λαούς αυτούς τα πάντα ,θρησκεία, τέχνη, λογοτεχνία, κρατική οργάνωση, εδωσε σαν πρότυπα τα ελληνικά κείμενα, που τα μετέφραζαν οι μοναχοί ,που έτσι προετοίμασαν την γέννηση της εθνικής φιλολογίας του καθενός λαού. Για όλους αυτούς το Βυζάντιο ήταν ο μεγάλος παιδαγωγός, ο μεγάλος μύστης.
Η πνευματική ακτινοβολία του Βυζαντίου δεν περιορίζεται μόνο στην Ανατολή και στους Σλαβικούς λαούς αλλά φθάνει ως τα τελευταία άκρα της δυτικής Ευρώπης. Στην Αγγλία ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει: «και αι βρεταννικαί νήσοι ησθάνθησαν την δύναμιν του λόγου,διότι και εκεί εκκλησίαι και άγιαι τράπεζαι έχουν ανεγερθεί». Πρώτος επίσκοπος Καντερβουρίας ήταν ο Αυγουστίνος το 604 μ.Χ., ο μετά απ’αυτόν Θεόδωρος το 669 έριξε τα πρώτα σπέρματα ενότητας των Άγγλων και συνεκαλεσε σύνοδο, γεγονός πρωτάκουστο για την Αγγλία. Συνέταξε συλλογή διατάξεων για την ρύθμιση του εσωτερικού βίου της εκκλησίας ,καθιέρωσε σε όλη την Αγγλία το εκκλησιαστικό άσμα και καλλιέργησε το κήρυγμα. Ίδρυσεμονές ,βιβλιοθήκες και θέσπισε κάθε μονή να ιδρύει σχολείο και ναό. Επίσης έθεσε τα θεμέλια των κλασικών σπουδών στην Αγγλία.
Στην Ιταλία ο βυζαντινολόγος Κάρολος Ντήλ γράφει για την βυζαντινή επίδραση στην Ιταλία : «στην Ρώμη υπήρχε ολόκληρη ελληνική συνοικία ,όπου ευρίσκονταν πολλά βυζαντινά μοναστήρια ,η δε Ρώμη του 7ου και 8ου αιώνα ήταν πόλη κατά το ήμισυ βυζαντινή… η Βενετία εξ’αλλου με τα ήθη της και τις κλίσεις της ήταν πόλη εντελώς ελληνική …Έλληνες επίσκοποι κυβερνούσαν τις εκκλησιές, το ελληνικό τυπικό ίσχυε παντού ,η ελληνική ήταν η επίσημη και συγχρόνως ομιλούμενη γλώσσα της χώρας και όταν ακόμη οι Νορμανδοί βασιλείς διαδέχθηκαν τους βυζαντινούς ηγεμόνες, οι θεσμοί διατήρησαν επί πολύ την σφραγίδα του βυζαντίου και εξακολούθησαν να χρησιμοποιούν την ελληνική τόσο για τις επίσημες πράξεις όσο και για τις τρέχουσες. O μοναχός Νείλος (910-1005 μ.Χ.) στο ησυχαστήριο της Καμπάνιας αντέγραφε χειρόγραφα, δίδασκε καλλιγραφία, φύτευε αμπέλια, πολλά χειρόγραφα του διατηρήθηκαν από τον 10ον αι. στην βασιλική μονή της Κρυπτοφέρρης στην είσοδο της Ρώμης, την τελευταία που έκτισε και που ήταν κέντρο μορφώσεως και υμνογραφικής παραγωγής. Στην Σικελία και Καλαβρία μετά την απόβαση του στρατηγού του Ιουστινιανού, Βελισάριου, (535-540 μ.Χ.) άνθησε η υμνογραφία, η μουσική, η ρητορική, η γραμματική. Επίσης αναπτύχθηκε ιδιαίτερα η αγιογραφία . Στην Γερμανία Εργάτες του εκπολιτισμού είναι οι Ελληνίδες σύζυγοι των ηγεμόνων και οι κληρικοί και μοναχοί.
Κατά τον 10ον αι. η αδελφή του αυτοκράτορος Βασιλείου του Β΄ η Θεοφανώ, γίνεται σύζυγος του Όθωνα του Β΄και φέρνει μαζί της έθιμα βυζαντινά και ελληνικά χειρόγραφα, μαζί με πλήθος ακολούθων. Ελληνικά γράμματα διδάσκονται ,κτίζονται εκκλησίες από Έλληνες τεχνίτες .Ο Γερμανός ιστορικός Σλοσσερ γράφει: «…Ένα μέρος του φωτός ,το οποίο λάμπει από τους χρόνους του Όθωνος του μεγάλου ,άρχισε να λάμπει στην δύση ,όταν άνδρες σοφοί ήλθαν με την σύζυγο του Όθωνα ή εκλήθησαν αργότερα με σκοπό ναδώσουν μόρφωση στην Γερμανία…».
Η Θεοφανώ σκανδάλισε τους υπηκόους της ,διότι έκανε …μπάνιο και φορούσε μεταξωτά , ο γιος της Όθων Γ΄ ήταν αφάνταστα υπερήφανος για την ελληνική του καταγωγή και του άρεσε να μιλά ελληνικά και να χρησιμοποιεί ότι νόμιζε ότι ήταν η αληθινή αυτοκρατορική εθιμοτυπία. Χάρη στην προστασία του πολλοί ΄Έλληνες ήλθαν στην Γερμανία γύρω στον 10ο αι. Μετά τον θάνατο του Όθωνα Β΄ η Θεοφανώ κυβέρνησε τόσο καλά ,ώστε ο ιστορικός Γκήζενμπρεχτ λέει : «ένας ικανός άνδρας σε παρόμοια θέση είναι ζήτημα αν θα κατόρθωνε περισσότερα!». Ο γάμος του Όθωνα είχε κάνει τόση εντύπωση στον Ούγο Καπέτο της Γαλλίας ,ώστε ζήτησε κι’αυτος βυζαντινή νύφη για τον γιο του τον Ροβέρτο. Στην Σουηδία πήγε η Ειρήνη ,κόρη του Ισαακίου Αγγέλου (1208) για να παντρευτεί τον βασιλιά Φίλιππο της Σουηδίας. Και αυτή είχε αγαθή επίδραση στον βορρά, ώστε κάποιος Γερμανός ποιητής την ονομάζει «ρόδο χωρίς αγκάθι και περιστέρι χωρίς χολή».
Στην Φινλανδία έρχεται μέσω Ρωσίας τον 11 ον αι. ο Έλλην μοναχός Σέργιος , ο οποίος ιδρύει το μοναστήρι Βλάμο σε νησίδα της λίμνης Λαδόγα ,που υπάρχει μέχρι σήμερα. Τον 14ον αι. έρχεται στον Άθω από την Φινλανδία κάποιος που , αφού εκπαιδεύθηκε, χειροτονήθηκε και πήρε το όνομα Αρσένιος και ίδρυσε άλλο μοναστήρι στην Κονεβίτσα, που έγινε ιεραποστολικό κέντρο.
Ο Σέργιος και ο Αρσένιος εορτάζονται ως άγιοι από την ορθόδοξη εκκλησία της Φινλανδίας.
ΛΙΜΝΗ ΛΑΔΟΓΑ- Η ΜΟΝΗ
Τέλος στον τομέα της τέχνης τα συμπεράσματα του Γάλλου καθηγητού R.Huyghe στο βιβλίο του “Η τέχνη και ο άνθρωπος» (λαρούς) αποδεικνύουν ότι στην ιρλανδική εκκλησιαστική τέχνη δεν έχουμε επιδράσεις από την κελτική της Γερμανίας ,αλλά απο την τέχνη της ανατολικής Εκκλησίας .Μοναχοί από την Ανατολή εισέδυσαν στην Γαλλία ,Ισπανία, και μέχρι την Ιρλανδία, έχοντας μαζί τους «αγίας γραφάς» στολισμένες με μικρογραφίες γεωμετρικού στυλ , χαρακτηριστικής ανατολικής τεχνοτροπίας .
Ο Άγγλος Α.Λώρη στο έργο του «η τέχνη των μεγάλων ζωγράφων» λέει ότι : «μέχρι τον 9ο αι. οι καλλιγράφοι της δύσεως ,Γότθοι η Ιταλοί ,μιμούνται την ιδίαν πενναν και την ιδίαν μελάνην με τους βυζαντινούς .Επίσης βυζαντινή επίδραση παρατηρείται και στις μικρογραφίες και ιδίως στα ψαλτήρια των εκκλησιών Ιρλανδίας και Σκωτίας μέχρι τον 12ο αι.
Ο πολιτισμός του Βυζαντίου σημάδεψε όλους τους λαούς ,που για μια στιγμή της ιστορίας τους βρέθηκαν μέσα στα σύνορά του η κάτω από την ακτινοβολία του.
Ειδικά για τον νεότερο Ελληνισμό το Βυζάντιο είναι το άμεσο παρελθόν και οι ρίζες του βρίσκονται σ’αυτό. Η χιλιετηρίδα του Βυζαντίου είναι η γέφυρα από τον αρχαίο στον νέο Ελληνισμό, αν και ο Ελληνισμός ,σαν πολιτιστικός φορέας και όχι κρατική υποδομή, δεν καταργήθηκε ποτέ ,διότι είναι διαχρονικό ιδανικό ζωής.
Είναι βέβαιο ότι η αρχαία και κλασική Ελλάς είναι κάτι ξεχωριστό για τον Ελληνισμό και για τον σύγχρονο πολιτισμό αλλά και το Βυζάντιο. καθόλου δεν υστερεί και η τυχόν άρνησή του προκαλεί ένα μεγάλο πολιτιστικό και ιστορικό κενό ,για μια εποχή που ο Ελληνισμός είχε την μεγαλύτερη έκταση και ζωή 1.100 ετών !
ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Στα βιβλία του sir Steven Runciman "Βυζαντινός Πολιτισμός" και "Η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως". Εντύπωση μεγάλη κάνει η αγάπη για το Βυζάντιο, με την οποία είναι γραμμένα. (Πόση αντίθεση με τους επιστήμονες την τακτική των οποίων καταγγέλλουν οι Hanson και Heath στο "Who killed Homer?", οι οποίοι καταγγελλόμενοι επιδεικνύουν στο αντικείμενο της ερεύνησα τους την αγάπη με την οποία ο ιατροδικαστής ανατέμνει το πτώμα δολοφονηθέντος νονού της νύχτας...). Κάτι που θίξαμε σε προηγούμενο μήνυμα: θυμάμαι τις αναφορές που κάνει στην κοινωνική πολιτική του Βυζαντίου, τα ιδρύματα, πτωχοκομεία, θεραπευτήρια κ.α., στην απουσία της θανατικής ποινής, αλλά και αυτών των φυλακών. Εδώ όμως θα μεταφέρουμε δυο ενδιαφέροντα αποσπάσματα.
Μερικά ευτράπελα πλην χαρακτηριστικά περιστατικά: "Όταν ο Λουιτπρανδος επισκέφθηκε ξανά την Κωνσταντινούπολη ως απεσταλμένος του Όθωνος Α', βρήκε πολύ ψυχρή υποδοχή και γύρισε πίσω δηλώνοντας ότι όλα τα πράγματα τα έφτιαχναν πολύ καλύτερα στον τόπο του, παρ' όλο που έκανε ο,τι μπορούσε για να περάσει λαθραία από το τελωνείο κομμάτια από αυτοκρατορικά χρυσοΰφαντα μεταξωτά. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο Όθων Β' παντρεύτηκε την πορφυρογέννητη πριγκίπισσα Θεοφανώ, ακολουθώντας την αποφασιστική αυτή γυναίκα, πλήθος Έλληνες από την Ανατολή και τη νότιο Ιταλία ήρθαν στο βορρά και ακολούθησαν την αυλή στην Γερμανία. [1]
Εκεί η Θεοφανώ σκανδάλισε τους κάτοικους διότι έκανε μπάνιο(!) και φορούσε μεταξωτά - φριχτές συνήθειες που την έστειλαν στην κόλαση (την είδε εκεί σε όραμα της μια μοναχή) - ακριβώς όπως και η εξαδέλφη της η Μαρία Αργύρη, λίγα χρόνια αργότερα, έκαμε τον αγαθό άγιο Πέτρο Δαμιανό να φρίξει, επειδή έφερε πιρουνιά στην Βενετία." Στον επίλογο του έργου, ο λόγος του Runciman είναι πραγματικά συγκινητικός: "Η τραγωδία ήταν τελική. Στις 29 Μαΐου 1453 ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα. Είχε αφήσει μια ένδοξη κληρονομιά στα γράμματα και στην τέχνη.
Είχε βγάλει χώρες ολόκληρες από την βαρβαρότητα και είχε δώσει σε άλλες την εκλέπτυνση των ηθών. Η δύναμη του και η ευφυΐα του προστάτεψαν πολλούς αιώνες την χριστιανοσύνη. Για έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο ενός κόσμου Φώτος.
Το ζωηρό πνεύμα, τα ενδιαφέροντα και η αγάπη για την ομορφιά των Ελλήνων, η υπερήφανη ισχύς και η διοικητική ικανότητα των Ρωμαίων, η υπερβατική ορμή των χριστιανών της Ανατολής, που είχαν ενωθεί μαζί σε ένα ρευστό ευπαθές σύνολο, όλα τώρα αποκοιμήθηκαν.
Η Κωνσταντινούπολη έγινε η έδρα της θηριωδίας, της αμάθειας, της μεγαλόπρεπης ακαλαισθησίας. Μόνο στα ρωσικά παλάτια, που από πάνω τους φτερούγιζε ο δικέφαλος, το έμβλημα του οίκου των Παλαιολόγων, εμμείνανε για λίγους αιώνες μερικά ίχνη βυζαντινά - μόνο εκεί, και σε κάτι σκοτεινές αίθουσες κοντά στον Κεράτιο Κόλπο, χωμένες ανάμεσα στα σπίτια του Φαναριού, όπου ο πατριάρχης διατηρούσε την άσημη αυλή του, έχοντας το ελεύθερο, από την πολιτικότητα του κατακτητή σουλτάνου και χάρη στους μόχθους του Γεωργίου Γεννάδιου Σχολάριου , να κυβερνά τον υπόδουλο χριστιανικό κόσμο και να του χαρίζει μια κάποια σιγουριά... Ο δικέφαλος αετός όμως δεν φτερουγίζει πια στη Ρωσία, και το Φανάριον έχει βυθιστεί στην αβεβαιότητα και το φόβο. Τα τελευταία λείψανα ψυχομαχούν ή είναι νέκρα..."
[1] Μεγάλο κεφαλαίο στην Ιστορία του ευρωπαϊκού πολιτισμού και η μεταλαμπάδευση του Ελληνικού Φωτός σε όλη την Ευρώπη από τις Ελληνίδες πριγκίπισσες που παντρεύτηκαν ξένους ευγενείς. Ο R. von Vaitzeker, πρόεδρος της Γερμανίας, σε λόγο του στην Ακαδημία Αθηνών (1992), εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι "ο πολιτισμός στην Γερμανία εισήχθη από το Βυζάντιο στα τέλη του 10ου αιώνος".
ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
Οι λόγιοι και θεολόγοι της Ρωμανίας αποτέλεσαν τους συνεχιστές της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χρ. Γιανναρά "Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα". [Εκδόσεις Δομος, 1992] Την άποψη αυτή, σύμφωνα με το γραπτό του Χρ. Γιανναρά την διατύπωσε πρώτος ο Βασίλειος Τατακης:
Η συμβολή του Τατάκη στη σπουδή και αξιολόγηση της φιλοσοφικής ειδικά προσφοράς του βυζαντινού Ελληνισμού ξεπερνάει τα στενά ελλαδικά όρια. Το βιβλίο του La philosophie byzantine, εκδεδομενο στο Παρίσι το 1949 (στη σειρα Histoire de la Philosophie, του E. Brehier [Ελλ. έκδοση από την Εταιρεία Σπουδών Σχολής Μοραΐτη,
Αθήνα 1977]) ήταν για τη διεθνή βιβλιογραφία <<ορόσημο στη σπουδή της Βυζαντινής Φιλοσοφίας στα νεώτερα χρόνια, το πρώτο συνθετικό έργο στην περιοχή αυτή>> [Λίνος Μπενάκης, Η σπουδή της βυζαντινής φιλοσοφίας - κριτική επισκόπηση 1949- 1971, Επετηρίδα <<Φιλοσοφία>> της Ακαδημίας Αθηνών 1/1971]
Πριν από το βιβλίο του Τατάκη , τόσο η δυτική ιστοριογραφία όσο και οι ελλαδικές απομιμήσεις της δεν αναγνώριζαν ύπαρξη φιλοσοφικού λόγου και σκέψης στα χίλια χρόνια ζωής της εξελληνισμένης ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Είχε υιοθετηθεί καθολικά η αντιθετική διαστολή φιλοσοφίας και θεολογίας - που χρησίμευε στη Δύση για την εξασφάλιση της ελευθερίας των φιλοσοφικών αναζητήσεων από τον δογματισμό του ιδρυματικού <<αλάθητου>> - και είχαν όλοι αποδεχθεί ότι το Βυζάντιο μόνο θεολογούσε.
Έτσι η ιστορία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας σταματούσε στους Στωικούς και Νεοπλατωνικούς, παρεμβαλλόταν ένα κενό δώδεκα αιώνων απουσίας ελληνικού φιλοσοφικού λόγου, και την ιστορική του συνέχεια διεκδικούσε η Δύση από την <<Αναγέννηση>> και μετά. Μόλις το 1891 ο πολύς Krumbacher είδε αναγνωρίσει συγκαταβατικά στους <<βυζαντινούς θεολόγους>> τη συντήρηση της χειρόγραφης παράδοσης των αρχαιοελληνικών φιλοσοφικών κειμένων, και το 1895 ο Ludwig Stein είχε ανασύρει από τη λήθη κάποιους σχολιαστές και υπομνηματιστές - τα λιγότερο δημιουργικά πνεύματα του Βυζαντίου: Μιχαήλ Ψελλό, Ιωάννη Ιταλό, Μιχαήλ Εφέσιο κλπ.
Με τη Βυζαντινή Φιλοσοφία του Τατάκη, για πρώτη φορά, προβάλλεται τεκμηριωμένα και αναλύεται συστηματικά η οργανική συνεχεία της ελληνικής φιλοσοφίας στους βυζαντινούς αιώνες. Τα κοσμογονικά φιλοσοφικά επιτεύγματα των αρχαιοκλασικών χρόνων αποδείχνεται ότι δεν σταματάνε με τον εκχριστιανισμο των Ελλήνων, αλλά τόσο η φιλοσοφική προβληματική όσο και ο μεθοδικός φιλόσοφος λόγος συνεχίζονται οργανικά και εξελίσσονται αδιάπτωτα μέσα από τη γόνιμη και δημιουργική σκέψη των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας -οδηγούνται σε συνθέσεις που αποτελούν ριζοσπαστικές τομές στην Ιστορία της Φιλοσοφίας.
"Η βυζαντινή φιλοσοφία", γράφει ο Τατάκης, "είναι η χριστιανική μορφή του ίδιου του ελληνικού λόγου, του μεγάλου φίλου της θεωρίας. Αν ο λόγος άλλαξε το ένδυμα του και εξεδύθη το χριστιανικό πνεύμα, ως προς τα αλλά μένει ο ίδιος ο ελληνικός λόγος. Το βλέπομε αυτό και στην θαυμαστή ευλυγισία και διεισδυτικότητα του, στη μεθοδική πορεία, στην ταυτότητα των λογικών οπλών με τα οποία ίδιος αυτός στο βάθος, επεξεργάζεται το νέο του θέμα... Αυτό το έργο οιστρήλατοι την Ελληνική Ανατολή από το 2ο κιόλας αιώνα και συνεχίζεται σε όλο το Βυζάντιο". [Μελετήματα Χριστιανικής Φιλοσοφίας", Αθηνα 1967, σελ. 174]
Το 1952 ο Τατάκης συγκεντρώνει σε έναν τόμο, με τίτλο: Θέματα Χριστιανικής και βυζαντινής φιλοσοφίας [Αθήνα, Έκδοση Αποστολικής Διακονίας, σελ. 208], μια σειρά ειδικών μελετημάτων που οριοθετούν τόσο τον γενικό χαρακτήρα όσο και επιμέρους πτυχές της φιλοσοφικής θεματικής του έργου των Ελλήνων εκκλησιαστικών Πατέρων. Ακολουθεί, το 1960, το βιβλίο του: Η συμβολή της Καππαδοκίας στη χριστιανική σκέψη [έκδοση του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών του Institut Francais d' Athenes, σελ. 285], μελέτημα βαθιάς γνώσης και οργανικής αφομοίωσης του έργου των τριών μεγάλων Πατέρων της Καππαδοκίας - Βασιλείου Καισαρείας, Γρηγορίου Ναζιανζηνού και Γρηγορίου Νύσσης - αλλά και πλειάδας των άλλων πνευματικών αναστημάτων της ίδιας γεωγραφικής περιοχής.
Το βιβλίο αυτό ήταν πραγματικά μια αιφνιδιαστική καινοτομία στον χώρο της ελληνικής διανόησης, που για πρώτη φορά έβλεπε έναν φιλόσοφο ερευνητή να προσεγγίζει από τη σκοπιά του θεολογικά αναστήματα της Εκκλησίας και να παρουσιάζει την εκπληκτική γονιμότητα της σκέψης τους. Αρκεί να συγκρίνει κανείς το μελέτημα του Τατάκη με τις εργασίες των σύγχρονων του πανεπιστημιακών Πατρολογων της Θεολογικής Σχολής (Δ. Μπαλανου και Κ. Μπονη) για να εκπλαγεί από την υπέροχη του φιλόσοφου τόσο σε επίπεδο επιστημονικής αρτιότητας, όσο και σε αμεσότητα προσωπικού ενδιαφέροντος.
Ακολουθεί το βιβλίο: Μελετήματα χριστιανικής φιλοσοφίας (1967) όπου η σκέψη του Τατάκη αποτολμάει πια συμπερασματικές συνθέσεις (Η περί του ανθρώπου διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας - Ο διάλογος χριστιανικού με το ελληνικό πνεύμα, κλπ) ή διευκρινίζει μεθοδολογικές αρχές (Γρηγόριος ο Παλαμάς: μεθοδολογικά - Προμηνύματα του σύγχρονου φιλοσοφικού στοχασμού στην βυζαντινή φιλοσοφία - Πλωτίνος, πρόδρομος του χριστιανικού μυστικισμού, κλπ).
ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΠΛΑΤΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΣΤΕΣ
Ο Πλήθων, πλατωνιστής, γράφει στην Φλωρεντία (όπου είχε μεταβεί εκεί το 1439 για την Σύνοδο την σχετική με την ένωση των Εκκλησιών) το "Περί ων ο Αριστοτέλης προς Πλάτωνα διαφέρεται". Ο Θεόδωρος Γάζης, αριστοτελικός, του αντιτίθεται σφόδρα, όπως και ο Γεώργιος Σχολαριος Γεννάδιος με το "Κατά Πλήθωνος αποριών επ' Αριστοτέλη". Ο Πλήθων ανταπαντά το 1450 με το "Προς τας υπέρ του Αριστοτέλους Γεωργίου του Σχολαρίου αντιλήψεις". Ο Γεώργιος Τραπεζούντιος γράφει στα λατινικά το "Comparatio Platonis et Aristoteles", χαρακτηρίζοντας εγκληματική την πλατωνική ηθική και τον Πλάτωνα "επιζήμιο" για την ανθρωπότητα, ενώ τον Αριστοτέλη "ευεργέτη". Ο Βησσαρίων, μαθητής του Πληθωνος, γράφει το "Έλεγχος των κατά Πλάτωνος βλασφημιών", χωρίς όμως να απορρίπτει τον Αριστοτέλη. [*]
Για δες για τι ενδιαφέρονταν και με τι ασχολούνταν οι Έλληνες λόγιοι την ώρα που οι τούρκοι του Πορθητή προήλαυναν!
Όλοι οι παραπάνω λόγιοι, και άλλοι (Μανουήλ και Ιωάννης Χρυσολωράς, Ιωάννης Αργυρόπουλος, Δημήτριος Χαλκοκονδύλης, Κωνσταντίνος και Ιωάννης Λάσκαρης, νωρίτερα ο Βαρλαάμ, δάσκαλος του Πετράρχη) διδάσκουν στην Ιταλία, ιδρύουν εκεί δικές τους Σχολές και Ακαδημίες, φέρνουν τους αρχαίους συγγραφείς και τους μεταφράζουν απ' ευθείας από τα Ελληνικά (αντί από τα αραβικά) (κάτι που είχε ξεκινήσει ήδη με τις επαφές Δύσεως και Βυζαντίου μέσω των σταυροφοριών και των εμπορικών συναλλαγών με Βένετους και Γενουάτες), διδάσκουν και την Ελληνική γλώσσα, αναγεννούν τις πλατωνικές σπουδές, οι οποίες, μαζί με τις αριστοτελικές, οι οποίες είχαν διαδοθεί και επικρατήσει από τον 11ο αι. μέσω των αραβικών μεταφράσεων και γεννήσει το ρεύμα του σχολαστικισμού, γεννούν τον ουμανισμό και συνδυαζόμενες φέρνουν την Αναγέννηση.
Κατά τον Whitehead, "ολόκληρη η ιστορία της ευρωπαϊκής σκέψεως είναι μια σειρά υποσημειώσεων στον Πλάτωνα". Και με πρώτη και σημαντικότερη... υποσημείωση τον Αριστοτέλη, έχουμε τα δυο θεμέλια του Ελληνικού, Ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού. Εάν θεωρήσουμε π.χ. τον μεσαίωνα ως διεστραμμένο πλατωνισμό (δογματική αλήθεια, εξουσιασμός, περιφρόνηση της φύσης και του σώματος και προσκόλληση στον ιδεατό μεταφυσικό κόσμο), ή την σύγχρονη εποχή της επιστημονικής μεθόδου και της τεχνολογίας, αλλά και της λογικοκρατίας και του αστοκαπιταλομαρξισμου- νεοταξικο-εξουσιασμου, ως διεστραμμένο αριστοτελισμό, η αλήθεια του αφορισμού του Whitehead είναι προφανής.
Και όχι μόνο αυτό. (Βεβαίως το ιδεώδες του Ελληνικού Πολιτισμού δεν είναι διαχωριστικό όπως ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός. Στην Ελληνικότητα συνυπάρχουν αρμονικά το πνεύμα και η ύλη, η επιστήμη και η αρετή, το Απολλώνιων και το Διονυσιακών.)
Το σημαντικό μάλιστα είναι ότι όχι μόνο ο πλατωνισμός και ο αριστοτελισμός προσφέρουν τις βασικές μεθόδους θεωρήσεως του κόσμου, αλλά ακριβώς η μελέτη των έργων αυτών των δυο κυρίως, αλλά και όλων των υπόλοιπων βέβαια Ελλήνων δημιουργών, ήταν το βασικό αίτιο της πνευματικής και υλικής προόδου, το βασικό αίτιο όλων των φιλοσοφικών και πολιτιστικών ρευμάτων, τάσεων, εξελίξεων της ευρωπαϊκής ιστορίας.
Αν θεωρήσουμε ως αρχή της Αναγεννήσεως στην Δύση τον 11ο αιν. (στην Ελλάδα τον 9ο αι.), βασικό αίτιο στην Δύση ήταν η (ατελής βέβαια) γνωριμία με τον Αριστοτέλη, μέσω αραβικών μεταφράσεων, μέσω αραβοκρατουμενης Ισπανίας.
Οι Άραβες γνώριζαν ειδικά τον Αριστοτέλη. Η εποχή μέχρι τότε στην Δύση από τον Αυγουστίνο και δώθε ήταν πλατωνική. Η γνωριμία αυτή με τον Αριστοτέλη γέννησε τον Σχολαστικισμό, απόρροια του οποίου είναι η επικράτηση της Λογικής και της επιστημονικής μεθόδου, μέχρι σήμερα (αλλά και πολλά στραβά, στα οποία αναφέρθηκα σε άλλο σημείο). Περισσότερα έργα Ελλήνων σοφών έγιναν εν συνεχεία προσβασιμα μέσω των εμπορικών συναλλαγών του Βυζαντίου με την Βενετία και Γένοβα και των Σταυροφοριών.
Όπως είπαμε οι Έλληνες λόγιοι του 14ου-15ου αι. Συνέβαλαν στην ανανέωση των πλατωνικών σπουδών (οι οποίες είχαν παραμεριστεί πλέον από τον Αριστοτελισμό). Έτσι την εποχή αυτή έχουμε μια πιο πλήρη και πιο γνήσια γνωριμία της Δύσης με τον Ελληνικό Πολιτισμό.
Οπωσδήποτε η αναζήτηση του ιδανικού, του ωραίου, της αλήθειας, της αρετής, του δικαίου, της ουτοπίας συνιστούν πλατωνισμό. Αυτή η γνησιότερη και πληρέστερη επαφή με το Ελληνικό Πνεύμα (μετά τον αριστοτελισμό και με τον γνήσιο πλατωνισμό, όχι τον διεστραμμένο του μεσαίωνας) ήταν το κύριο αίτιο του ρεύματος του ουμανισμού και της Αναγεννήσεως. (Αργότερα το ιδανικό της Ελληνικότητας διεστραφη εκ νέου από τον αστοκαπιταλομαρξισμο, ο οποίος επικρατεί και σήμερα.)
ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ
ΔΕΙΤΕ Πανεπιστήμια στην Ανατολική Ρωμαϊκη Αυτοκρατορία ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ http://ellinondiktyo.blogspot.gr/2017/03/blog-post_19.html
Πανδιδακτήριον Κωνσταντινουπόλεως
Κάθε άλλο παρά "παπαδίστικη θεολογία" και τίποτε άλλο διδασκόταν στο Πανδιδακτήριον Κων/πόλεως, μάλιστα η θεολογία δεν αποτελούσε καν αντικείμενο του πανεπιστήμιου. Ο Παν. Κανελλόπουλος, στην Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος, τονίζει ότι το πανεπιστήμιο ήταν οργανωμένο σύμφωνα με τα παλαιά πρότυπα των εθνικών ανώτατων σχολών. Διδασκόταν γραμματική, ρητορική (συνδυασμένη μ' αυτήν ήταν η φιλολογία), διαλεκτική (γενικότερα η φιλοσοφία), καθώς και αριθμητική, γεωμετρία, αστρονομία, μουσική.
Παράλληλα με τους κλάδους αυτούς ίσχυε ως ιδιαίτερο σύστημα γνώσεων η επιστήμη του Δικαίου. Η ιατρική μπορεί να διδασκόταν ανεξάρτητα, μπορεί όμως και συνδυασμένη μ' έναν από τους άλλους βασικούς κλάδους τεχνών και επιστημών.
Και τώρα το αξιοσημείωτο (γράφει ο Κανελλόπουλος): Περίεργο είναι ότι η θεολογία δεν ήταν κλάδος σπουδών στο κοσμικό πανεπιστήμιο. Λειτουργούσε, ως ιδιαίτερο ίδρυμα που δεν είχε άμεση σχέση με το κράτος, η Πατριαρχική Σχολή, όπως και άλλες σχολές σε μοναστήρια. (Με περιφημότερη την σχολή της μόνης του Στουδίου, στην Κων/πολη.)
Να αναφέρουμε επίσης ότι επί Ιουστινιανού η Νομική Σχολή http://ellinondiktyo.blogspot.gr/2016/11/blog-post_71.html ανεξαρτητοποιήθηκε και είχε 5ετες πρόγραμμα σπουδών. Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι στο Πανδιδακτήριο η φοίτηση ήταν δωρεάν!
Αυτά για τις σπουδές στην Πόλη την "κοινή των Ελλήνων εστία, διατριβή των μουσών, της επιστήμης απάσης διδάσκαλον, την των πόλεων βασιλίδα", όπως την χαρακτηρίζει ο Ανδρόνικος Κάλλιστος στην "Μονωδία επί τη δυστυχεί Κωνσταντινουπολει" (μετά την Άλωση).
Επειδή αναφέραμε τον Νικηφόρο Γρηγορά, αξίζει να πούμε ότι πρώτος ανακάλυψε το λάθος του Ιουλιανού ημερολογίου, 250 χρόνια περίπου πριν καθιερωθεί στην Δύση το Γρηγοριανό. Άλλοι μεγάλοι θετικοί επιστήμονες... μεγάλες μορφές σαν τον Ιωάννη τον Φιλόπονο (θεμελιωτή της Ουράνιας μηχανικής 10 αιώνες πριν τον Γαλιλαίο, τελειοποίησε όργανα όπως ο αστρολάβος κ.α.), τον Συνέσιο τον Κρηναίο, τον Λέοντα τον Μαθηματικό, τον Ανθέμιο και τον Ισίδωρο κ.α. πολλοί.
ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
Όταν ο Μανουήλ Χρυσολωράς φθάνει στην Φλωρεντία (1397) και αναλαμβάνει την έδρα στο πανεπιστήμιο της πόλης, ο Leonardo Bruni ή Αρετινος καταλαμβάνεται από ενθουσιασμό: "Σπούδαζα τότε Αστικό Δίκαιο αλλά μετά την άφιξη του Χρυσολωρά βρέθηκα σε δίλημμα. Το θεωρούσα ντροπή να εγκαταλείψω τα Νομικά, αλλά και έγκλημα να χάσω την ευκαιρία να σπουδάσω την ελληνική γραμματεία. Και συχνά έλεγα στον εαυτό μου: εσύ στον οποίον ξαφνικά επιτρέπεται να αντικρίσεις τον Όμηρο, τον Πλάτωνα και τον Δημοσθένη, όπως και τους λοιπούς φιλόσοφους, θα τολμήσεις να λιποτακτήσεις;
Επί επτακόσια έτη κανείς στην Ιταλία δεν γνώριζε τα ελληνικά γράμματα. Και κάθε γνώση στην Ιταλία από αυτά προέρχεται. Δόκτορες του Αστικού Δικαίου υπάρχουν παντού. Αλλά εάν ο Δόκτωρ των ελληνικών γραμμάτων εξαφανισθεί, δεν θα βρεις άλλον να σε διδάξει.
Οι λόγοι αυτοί με κατέκτησαν και παραδόθηκα στον Χρυσολωρά με τέτοιο ζήλο για μάθηση ώστε όσα συγκέντρωνα την ημέρα, ακολουθούσα κατόπιν κατά την νύκτα, συχνότατα δε και στον ύπνο μου."
Ένας άλλος μαθητής του Χρυσολωρά, ο Guarino, γράφει ότι πρέπει να στηθούν για τον δάσκαλο του αψίδες θριάμβου. Λίγες δεκαετίες νωρίτερα, ο Πετράρχης, κατά πολλούς ο βασικότερος πρωτεργάτης της Αναγεννήσεως, εδιδάχθη τα Ελληνικά γράμματα από τον Έλληνα από την Καλαβρία, Βαρλαάμ. Γράφει ο Πετράρχης για τον Βαρλαάμ: "Ήταν πολύ δυνατός στην ελληνική γλώσσα, πλούσιος σε ιδέες και γρήγορος στην σκέψη, εξαιρετικός διδάσκαλος, ο οποίος μου έδωσε την πιο φωτεινή ελπίδα" ("Variarum epistolarum").
Ο Βαρλαάμ δίδαξε και τον Βοκκάκιο, ο οποίος τον χαρακτηρίζει "άνθρωπο με τεράστια μόρφωση" ("De genealogia deorum"). Ο Λεόντειος Πιλάτος, Έλλην από την Καλαβρία όπως και ο Βαρλαάμ, δίδαξε και αυτός τον Βοκκάκιο. Ο τελευταίος χαρακτηρίζει τον δάσκαλο του ως την "μεγαλύτερη αυθεντία στην Ελληνική φιλολογία και μυθολογία" ("De genealogia deorum").
Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΡΩΜΑΝΙΑΣ
Ο Χριστιανικός πολιτισμός είναι ένα παραγνωρισμένο και πολλάκις υποτιμημένο κομμάτι της ιστορίας μας. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε αρκετά για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, αγνοούμε όμως, το πως ο ελληνιστικός Χριστιανικός πολιτισμός του λεγομένου «Βυζαντίου» (=Ανατ. Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας - Ρωμανίας) αναπτύχθηκε και ποια ήταν τα επιτεύγματα του. Το άρθρο αυτό φιλοδοξεί απλά να «ακουμπήσει» αυτά τα θέματα και να μας ξυπνήσει από τον ιστορικό λήθαργο, εξετάζοντας ορισμένες μόνο όψεις του Ρωμαίικου Χριστιανικού πολιτισμού.
Ας δούμε συνοπτικά τα Ιατρικά συγγράμματα, τους ιατρούς και τα νοσοκομεία στη Χριστιανική Ρωμανία:
-η δωδεκάτομη «Παθολογία» του εκ Τράλλεων Αλεξάνδρου όπου δίνονται λεπτομέρειες για 120 εγχειρήσεις, από τη μαστεκτομή ως την αφαίρεση ουρόλιθων
-η «Σύνοψη της Ιατρικής» των Νικήτα και Λέοντα (9ος αι.) που αναφέρεται σε χειρουργικά θέματα και εργαλεία.
-το «Ιατρικά εκκαίδεκα» του Αέτιου 16 τόμων, εκ των οποίων ο 7ος αφορά την οφθαλμολογία (φάρμακα και επεμβάσεις)
-Ο γιατρός Ιωάννης Ακτουάριος τον 14ο αι. πρώτος ανακάλυψε το παράσιτο της ταινίας, τον «τριχοκέφαλον άνισον»
· -Στην Ρωμανία γίνονταν επιτυχείς εγχειρήσεις δύσκολες, όπως η εγχείρηση διαχωρισμού σιαμαίων τον 10ο αι., ενδοκυστικής λιθοτριψίας εντός της ουροδόχου κύστης (9ος αιώνας) επί του άγιου Θεοφάνη (Βίος και Εγκώμιο συμπλεκόμενον του οσίου πατρός ημών Θεοφάνους τού και Ισαακίου, γραμμένη από τον Νικηφόρο Σκευοφύλακα, που προτάσσεται στην έκδοση της Χρονογραφίας του Θεοφάνη (1), όπου αναφέρεται ότι ειδικά εργαλεία εισήλθαν στην κύστη δια της φυσικής οδού και έτριψαν τους λίθους απαλλάσσοντας τον Θεοφάνη από τη δυσουρία.
· -Έχουμε επιτυχή διαχωρισμό Σιαμαίων (10ος αιώνας) (2)
· -Ενδοκαυτηρίαση ουρήθρας Ισαάκιου Α’ Κομνηνού (1057-1059) όπως αναφέρει ο Μ. Γλυκάς [Coprus Scriptorum Historiae Byzantinae, 603-4)] και ο Ιωάννης Κουροπαλάτης [CSHB, 648-9]
· -Στην Ρωμανία υπήρχαν από τους πρώτους αιώνες ως το 1453 σε όλες τις πόλεις (π.χ. στην Αντιόχεια του 12ου αι. υπήρχαν δύο) «ξενώνες» δηλαδή νοσοκομεία με ιατρικό προσωπικό, νοσοκόμους και χειρούργους ακόμη. Τρανό παράδειγμα, τον 12ο αι. το νοσοκομείο του Παντοκράτορα το οποίο είχε στην Κωνσταντινούπολη του 12ου αι. 5 θαλάμους, συνολικά 50 κρεβάτια και 5 επικουρικά ανά θάλαμο, 12 εκ των οποίων για τις άρρωστες γυναίκες, 8 για οφθαλμικές παθήσεις, 13 άντρες γιατροί, μία γυναίκα γιατρός, τέσσερις γυναίκες βοηθοί γιατροί, δύο γυναίκες αναπληρωματικοί βοηθοί (σ.σ. Την ίδια εποχή φραγκολατίνοι θεολόγοι, προσπαθούσαν να αποφασίσουν αν η γυναίκα είναι άνθρωπος, ενώ στην Αρχαία Ελλάδα ίσως δεν υπάρχει γυναίκα Ιατρός.) και 2 χειρούργοι, 11 υπηρέτες, 5 πλύντριες, 2 μάγειρους, 2 αρτοποιούς, 1 κλητήρα, 1 θερμαστή, 1 ιπποκόμο για τα άλογα των γιατρών, 1 θυρωρό, 4 σαβανωτές, 1 μυλωνά, 1 καθαριστή αποθηκών, κι έναν για να τροχίζει τα χειρουργικά εργαλεία
Ποια η προσφορά της Ρωμανίας, στην διατήρηση Ελλήνων κλασσικών και της αρχαιοελληνικής παιδείας: «Τουλάχιστον το 75% των γνωστών σήμερα Αρχαίων Ελλήνων κλασσικών συγγραφέων μάς έγιναν γνωστοί μέσω Βυζαντινών χειρογράφων.» (3)
«Πολλά από αυτά που ξέρουμε για την αρχαιότητα, ειδικά για την ελληνική και ρωμαϊκή φιλολογία και την ρωμαϊκή νομοθεσία θα είχαν χαθεί παντοτινά, αν δεν υπήρχαν οι λόγιοι και οι αντιγραφείς της Κωνσταντινούπολης» (4)
Ο Άγγλος ιστορικός Γίββων, ο μεγάλος ιδεολογικός εχθρός της Ρωμανίας / «Βυζαντίου», αναφέρει: «Το πνεύμα του Ομήρου, του Δημοσθένους, του Αριστοτέλους, του Πλάτωνος, φώτιζε την Κωνσταντινούπολη. Οι πολυάριθμες ερμηνείες και τα σχόλια των Βυζαντινών εις τους κλασσικούς συγγραφείς δεικνύουν με πόση επιμέλεια ανεγινώσκοντο.
Οι Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως απεκάθηραν την κοινήν γλώσσαν και ανέκτησαν την εύκολον χρήσιν της γλώσσης των προγόνων αυτών,, η οποία είναι το αριστούργημα του ανθρώπινου πνεύματος. Η γνώσις των υπέροχων διδασκάλων, οι οποίοι είχαν μαγεύσει και διδάξει το μέγιστον από τα έθνη (τους Ρωμαίους) είχε καταστή πολύ κοινή. Η Κωνσταντινούπολη περιέκλειεν εις τον περίβολον αυτής τόσην επιστήμην και τόσα βιβλία, όσα δεν υπήρχαν σε όλας μαζί τας μεγάλας χώρας της Δύσεως» (5)
Άλλοι επίσης σημειώνουν:
«Η ελληνική παιδεία, παράλληλα προς τον Χριστιανισμό και τη ρωμαϊκη κρατική παράδοση, αποτελεί ένα απο τα κύρια συστατικά στοιχεία του Βυζαντίου. (σ.σ διαβαζε: Ρωμανία) Τα αριστουργήματα της αρχαίας γραμματείας διασώθηκαν επειδή, οι βυζαντινοί γραφείς εξακολουθούσαν να τα αντιγράφουν, ιστορώντας τα μάλιστα με περίτεχνες μικρογραφίες» (6)
«Η ελληνική κουλτούρα που γνωρίζουμε είναι η ελληνική κουλτούρα που δε σταμάτησε ποτέ να κεντρίζει το ενδιαφέρον της ανώτερης τάξης της Κωνσταντινούπολης σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν στο κλασικό τους παρελθόν με τέτοια φυσικότητα ώστε το μεσαιωνικό Βυζάντιο (σ.σ διάβαζε: Ρωμανία) ποτέ δε γνώρισε μια Αναγέννηση. Οι Βυζαντινοί (σ.σ διάβαζε: Ρωμαίοι)ποτέ δε θεώρησαν ότι το κλασσικό τους παρελθόν είχε πεθάνει, γι’ αυτό και σπάνια επιχείρησαν συνειδητά να το αναστήσουν. Το συντηρούσαν κάθε τόσο με μια ανακάθαρση, κάπως σα τα δημόσια μνημεία που όντας διαρκώς παρόντα ανακαινίζονται κατά καιρούς σε εξάρσεις ζήλου» (7)
Jacques Bompaire, καθηγητής του Πανεπιστημίου Paris IV-Sorbonne: «Τα έργα της αρχαίας Ελλάδας, η παράδοση των αρχαίων ελλήνων διασώθηκαν και έφτασαν ως τη νεώτερη Ευρώπη, την Ευρώπη της Αναγέννησης, βασικά μέσω του Βυζαντίου. (σ.σ διάβαζε: Ρωμανίας) Αυτό οφείλεται κατά πολύ στη γλωσσική συνέχεια, αλλά και στην αδιάλειπτη δράση των αντιγραφέων, βιβλιοθηκάριων, φιλολόγων και συγγραφέων του Βυζαντίου. Χωρίς αυτούς δε θα μας είχαν απομείνει παρά ίχνη ελάχιστα μιας απέραντης κληρονομιάς. Χάρη σ’ αυτούς μάς έμειναν πολλά.»
«Η Κωνσταντίνου πόλις καταλήγει ν’ αποκαλείται Δεύτεραι Αθήναι από τον Ιω. Χορτασμένο (8), δάσκαλο του Μάρκου Ευγενικού, του Βησσαρίωνα, του Γεννάδιου Σχολάριου, Χρυσαί Αθήναι από τον ιστορικό της Αλώσεως Δούκα (Δούκας, XXXVIII 8: 339,13: τάς χρυσας όντως Αθηνας τας κοσμουσας τον κοσμον)» (9)
«Η βυζαντινή (σ.σ διάβαζε: Ρωμαίικη) αυτοκρατορία παρέμεινε το θεμέλιο του πολιτισμού δια μέσου των δυσχερέστερων χρόνων του βαρβαρισμού στη δυτική Ευρώπη» (10)
Ποια ήταν η εικόνα της οικονομίας στην Ρωμανία; Ποια η νομισματική της κατάσταση;
«η Κωνσταντινούπολη διατήρησε ανόθευτο το χρυσό «νόμισμα» από την εποχή του Μεγ. Κωνσταντίνου μέχρι του 1078. Στη διάρκεια αυτών των 750 χρόνων, το «νόμισμα» αποτελούσε το μοναδικό αξιόπιστο χρήμα σε όλη την Ευρώπη, αλλά και πέρα απ’ αυτήν (π.χ. στα Αραβικά χαλιφάτα). Το solidus, όπως ήταν η λατινική ονομασία του, περιείχε σταθερά 4,48 γραμμάρια χρυσού και ήταν το καθιερωμένο νόμισμα στις διεθνείς συναλλαγές, το «δολλάριο της μεσαιωνικής περιόδου», όπως σωστά έχει αποκληθεί. Οι υπηρεσίες, οι μισθοί, τα προϊόντα, οι φόροι και τα κατά καιρούς λύτρα σε εχθρούς εκφράζονταν όλα σε «νομίσματα» τα οποία είχαν σταθερή αξία επί οκτώ αιώνες. Πρόκειται για το μακροβιότερο παράδειγμα νομισματικής σταθερότητας σε ολόκληρη την Ιστορία της Ευρώπης.» (11)
Η Ρωμανία σίγουρα δεν ήταν κράτος δίχως διανόηση:
Το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης ήταν υπό την κρατική φροντίδα (σε αντίθεση με τα πανεπιστήμια της Δύσης που άρχισαν ως εκκλησιαστικά ιδρύματα), σε αυτό δεν διδάχθηκε ποτέ θεολογία, και ως την τελευταία στιγμή του Βυζαντίου ήταν ξακουστό, και πολλοί δυτικοευρωπαίοι πήγαιναν εκεί για να σπουδάσουν. «Γίνεται σήμερα γενικά αποδεκτό -κι αυτό χάρη στις εργασίες του Zachariaw von Lingenthal - ότι η Σχολή του Δικαίου της Κωνσταντινούπολης, συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στη διαμόρφωση της Σχολής Δικαίου της Bologna.
Το καταστατικό αυτής της Σχολής παρουσιάζει χτυπητές ομοιότητες με το αντίστοιχο της Σχολής της Κωνσταντινούπολης· και το σημαντικότερο, οι Ιταλοί καθηγητές οικειοποιήθηκαν τη μέθοδο που χρησιμοποιούσαν οι καθηγητές της Κωνσταντινούπολης. Η επίδραση της Σχολής αυτής έγινε ακόμα περισσότερο αισθητή στις νομικές σπουδές και στη νομοθεσία της μεσημβρινής Ιταλίας και της Σικελίας.» (12)
Βλέποντας την σημερινή Βενετία πόσο όμορφη είναι , γνωρίζουμε ότι Έλληνες τεχνίτες και αρχιτέκτονες φρόντισαν για αυτό. .Φανταστείτε την Κωνσταντινούπολη που είναι τριπλάσια σε μέγεθος και σε πλούτο και σχεδόν 1000 χρόνια παλιότερη πόσο εκπληκτική θα μας φαινόταν σήμερα εάν οι βάρβαροι δεν την είχαν μεταλλάξει και τελικά καταστρέψει.
Η προσφορά της Ρωμανίας στις τέχνες και τον πολιτισμό:
«Δυο μεγάλα ψέμματα έχουν ειπωθεί σχετικά με τη βυζαντινή ζωγραφική. Πρώτον ότι έμεινε αναλλοίωτη επί αιώνες και δεύτερον ότι εμίσησε τη ζωή και την ηδονή, προσπαθώντας να αποδώσει την ανυπαρξία» (13)
«Πάνω σ’ αυτούς τους ρυθμούς χτίζεται το ρεμπέτικο τραγούδι, του οποίου παρατηρώντας τη μελωδική γραμμή διακρίνομε καθαρά την επίδραση ή καλύτερα την προέχταση του βυζαντινού μέλους. Όχι μόνο εξετάζοντας τις κλίμακες που από το ένστιχτο των λαϊκών μουσικών διατηρούνται αναλλοίωτες, μα ακόμη παρατηρώντας τις πτώσεις, τα διαστήματα και τον τρόπο εκτέλεσης. Όλα φανερώνουν την πηγή, που δεν είναι άλλη από την αυστηρή και απέριττη εκκλησιαστική υμνωδία» (14)
Πόσοι γνωρίζουν, άραγε, πως εκτός της εκκλησιαστικής βυζαντινής ελληνικής μουσικής, στην Ρωμανία υπήρχε «κλασσική» κοσμική, μουσική, που σώζεται αυτούσια σε χειρόγραφα; Σχεδόν κανείς «λάτρης του πολιτισμού» δεν ευδόκησε στο αρχαιόπληκτο κράτος μας να ασχοληθεί μαζί της και μόνο μετά από 170 χρόνια χάρη στον Χ. Χάλαρη και τον Π. Ταμπούρη βγήκαν στην επιφάνεια τα θαυμάσια μουσικά έργα των προγόνων μας.
Να τι ανάφερε για τη Ρωμαίικη τέχνη ο κορυφαίος Άγγλος «Βυζαντινολόγος» Σερ Steven Runciman: «Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το Βυζάντιο δεν είχε τέχνη. Τότε αυτοί δεν πρέπει να ξέρουν τίποτε από τέχνη. Η βυζαντινή τέχνη ήταν από τις μεγαλύτερες σχολές τέχνης παγκοσμίως. Κανένας αρχαίος Έλληνας δε θα μπορούσε να χτίσει την Αγία Σοφία, αυτό απαιτούσε πολύ βαθιά τεχνική γνώση. Κάποιοι, ξέρετε, υποστηρίζουν, ότι η βυζαντινή τέχνη είναι στατική. Δεν ήταν καθόλου στατική, αλλά ήταν μια σχολή τέχνης από τις σημαντικότερες στον κόσμο, που όσο περνά ο καιρός εκτιμάται όλο και περισσότερο, κι όσοι Έλληνες διανοούμενοι σάς λένε ότι το Βυζάντιο δε δημιούργησε τίποτε, είναι τυφλοί.» (15)
Στο λόγο του, όταν πήρε το Νόμπελ λογοτεχνίας στα 1979, ο Οδ. Ελύτης ανέφερε πως ακολούθησε τη μέθοδο του Ρωμανού του Μελωδού, που δημιουργεί σε καθεμιά από τις ωδές ή τα κοντάκιά του μια νέα μορφή.
«Στις μέρες μας απομένει μόνον ένα πράγμα να μας θυμίζει την ιδιοφυϊα των Βυζαντινών: η λαμπρότητα της τέχνης τους.» (16)
«Νοιώθω το ίδιο, αν ακούσω ένα ζεϊμπέκικο, ένα ποιήμα του Ελύτη ή βυζαντινή μουσική. Υπάρχει ένα φως που ενώνει την αρχαία και την συγχρονη Ελλάδα» (17)
Μερικά ενδιαφέροντα και χαρακτηριστικά γεγονότα:
-«Είναι συνηθισμένο να θεωρούμε τον «Βυζαντινό» έναν άνθρωπο φανατικά προσηλωμένο σε δογματικές λεπτολογίες και σχολαστικότητες. Μια στατιστική για το εύρος της ενασχόλησης με τη θεολογία δείχνει πως, με χονδρικούς υπολογισμούς, η αναλογία των συγγραφέων που ασχολήθηκαν με τη θεολογία στο σύνολο των βυζαντινών λογίων δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 2/5 περίπου» (18)
-H πρόοδος της μηχανικής των, Χριστιανών πια, Ρωμαίων ήταν τόση που υπάρχουν δεκάδες γραπτές μαρτυρίες από τον 4ο ώς τον 14ο αιώνα (π.χ. Χρυσόστομος, PG 58, 522. Θεοφάνης, 172,9¸265,3. Τζέτζης, Χιλιάδες, χιλ. 5, ιστορ. 17, στιχ. 618. Άννα Κομνηνή, Αλεξιάς, 2, 377, 16. Αρμενόπουλος, Εξάβιβλος, 2,4,28) για τριώροφες, τετραώροφες και πενταόροφες οικοδομές, ιδιωτικές και πολυκατοικίες. Νόμοι του 5ου αιώνα απαγόρευαν το ύψος των ιδιωτικών οικοδομών να υπερβαίνει τα 25 περίπου μέτρα.
-Στην Χριστιανική Ρωμανία πρωτάρχισε ο δημόσιος φωτισμός των πόλεων τις νύχτες. Την Κωνσταντινούπολη έκανε πρώτη πόλη του φωτός ο έπαρχός της Κύρος (19). Το ίδιο συνέβαινε και στην Αντιόχεια (20), στην Καισάρεια (21) και συνεχίστηκε καθ’ όλη την εποχή του Ρωμαίικου κράτους
-Οι γυναίκες της Ρωμανίας δε θεωρήθηκαν ανάξιες να κατέχουν το ύψιστο αξίωμα απλά επειδή ήταν γυναίκες. Τέσσερις Ρωμηές αυτοκράτειρες κυβέρνησαν μόνες τους - δίχως να έχουν σύζυγο - χωρίς να φέρει κανείς αντίρρηση λόγω του φύλου τους. Η Ζωή (914-919), η Ειρήνη (797-802), Θεοδώρα και Ζωή (1042), Θεοδώρα (1054-1056). «Συνταγματικός φραγμός δεν υπήρχε. Και στο τέλος αιτία της πτώσης της [Ειρήνης] ήταν περισσότερο η κακή της υγεία παρά το φύλο της. Ποτέ οι βασιλείες αυτές των γυναικών δε θεωρήθηκαν παράνομες» (22). Αυτά στη Δυτική Ευρώπη έγιναν μόνομετά από 500 χρόνια, οπότε από τότε και μετά μόνον βρίσκει κανείς γυναίκες βασίλισσες. Και δεν μετρούμε και τις γυναίκες που ουσιαστικά κυβερνούσαν έχοντας κάποιον άνδρα ως ανδρεικελο μπροστά, για λόγους «δημοσίων σχέσεων». Δεν λέμε βεβαίως πως η κατάσταση της Γυναίκας, ήταν όπως σήμερα. Αλλά ο Χριστιανισμός, ανέδειξε την γυναίκα και την απελευθέρωσε από τον αρχαίο ειδωλολατρικό «σοβινισμό». Ο Δημόκριτος, έλεγε: «η γυναίκα να μην εξασκείται στο ρητορικό λόγο, γιατί είναι κακό πράγμα» (23) και: «Είναι η πιο μεγάλη προσβολή για τον άντρα να κυβερνάται από γυναίκα» (24).
-Στην Κωνσταντινούπολη επί Θεοδόσιου Β΄ υπήρχαν οκτώ μεγάλα δημόσια λουτρά και 153 ιδιωτικά σε οικείες, φιλανθρωπικούς οίκους και μοναστήρια. Τα μεγαλύτερα (που είχαν ονόματα όπως Ζεύξιππος, Αχιλλεύς, Καμίνια) μπορούσαν να εξυπηρετήσουν ως και 2.000 λουόμενους. Τα ιδιωτικά λουτρά χτιζόταν ακόμη και στη στέγη των πλουσίων σπιτιών, οπότε με σωλήνες (ανεπτυγμένη υδραυλική) ανέρχονταν το προς λούσιμο νερό (25)....Αλλά και στην ελληνική αρχαιότητα υπήρχαν γυναικεία Λουτρά.
-Στην Χριστιανική Ρωμανία για την ασφάλεια των πολιτών κατά τη νύχτα και την δίωξη των συμμοριών συστάθηκε αστυνομικό σώμα υπό τον νυχτέπαρχο (26)Όπως και στην αρχαιότητα ο αστυνόμος
-Μεγάλο κεφαλαίο στην Ιστορία του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι η μεταλαμπάδευση του Ελληνικού Φωτός της Ρωμηοσύνης σε όλη την Ευρώπη από τις Ελληνίδες πριγκίπισσες που παντρεύτηκαν ξένους ευγενείς Όταν ο Όθων Β΄ παντρεύτηκε την πορφυρογέννητη πριγκίπισσα Θεοφανώ, ακολουθώντας την αποφασιστική αυτή γυναίκα, πλήθος Έλληνες από την Ανατολή και τη νότιο Ιταλία ήρθαν στο βορρά και ακολούθησαν την αυλή στην Γερμανία. Εκεί η Θεοφανώ σκανδάλισε τους κατοίκους διότι έκανε μπάνιο (Στην Κωνσταντινούπολη του 12ου αι. υπήρχαν 33 δημόσια λουτρά, και κατά μέσο όρο οι Ρωμηοί λούονταν σε αυτά 3 φορές την εβδομάδα!) και φορούσε μεταξωτά. φριχτές συνήθειες που την έστειλαν στην κόλαση (την είδε εκεί σε όραμα της μια φραγκοπαπική μοναχή!) (27).
Το ίδιο ακριβώς έπαθε και η εξαδέλφη της η Μαρία Αργύρη, που έκαμε τον Πέτρο Δαμιανό να φρίξει, επειδή έφερε πιρούνια στην Βενετία. Πάντως, δεν είναι όλοι οι δυτικοί αχάριστοι, όπως ίσως να νομίζουν κάποιοι. Αρκετοί αναγνωρίζουν την προσφορά της Ρωμανίας στην εξέλιξη τους. Ιδιαίτερα οι Γερμανοί. Ο R. von Vaitzeker, τότε πρόεδρος της Γερμανίας, σε λόγο του στην Ακαδημία Αθηνών (1992), εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι «ο πολιτισμός στην Γερμανία εισήχθη από το Βυζάντιο στα τέλη του 10ου αιώνος»
τέϡος
Σημειώσεις
[*] Σχολιαζει ο Ν.Α. Καλογερόπουλος, στο έργο του "Η διαμορφωσις του Ευρωπαϊκού Πνεύματος" (εκδ. "Πολιτικά θέματα", 1995): "Αν ο Ραφαηλος στην "Σχολή των Αθηνών" θέτει τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη στο ίδιο επίκεντρο, τούτο απηχεί την επίδραση που είχε η διδασκαλία του Βησσαρίωνος κατά την ιστορική εκείνη εποχή. Οι Ευρωπαίοι διψούσαν για μάθηση και για πνευματική πρόοδο, όταν οι Τούρκοι ερήμωναν την κοιτίδα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού από κάθε ικμάδα πνευματικής ζωής. Τούτο συνιστά το μέτρο για την εκτίμηση της θέσεως του Τούρκου στα πεπρωμένα της Ευρώπης."!
1. Theophanis Chronographia, de Boor, II, Teubner, Lipsae 1885, 23
2. G. Pentogalos-J. Lascaratos, Bulletin of the History of Medicine, 58 (1984), 99-102. L.J. Bliquez, Two lists of Greek Surgical Instruments and the State of Surgery in Byzantine Times, Symposium on Byzantine Medicine, DOP 38 (1984), 187-204
3. History of Libraries in the Western World, Michael H. Harris, Scarecrow 1995
4. J.J. Norwich, «Σύντομη Ιστορία του Βυζαντίου», εκδ Γκοβοστη, Δ’ εκδοση,1997
5. Ε. Γίββων «Παρακμή και πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας»
6. «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της εκδοτικής Αθηνών, τομ. Ζ΄ σελ 17
7. Π. Μπράουν ο Κόσμος της Ύστερης Αρχαιότητας, 150-750 μ.Χ., εκδ. Αλεξάνδρεια
8. Ιω. Χορτασμένου, Επιστ. 44, (εκδ. H. Hunger, Wien 1969, σ. 200): τάς δευτερας Αθήνας
9. Βασιλακοπούλου, «Η ελληνική παιδεία στο Βυζάντιο», Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας, εκδ. Θεοδρομία, σ. 280
10. A History of Science, Cambridge 1946, p. 47
11. «Ρωμηοσύνη η Βαρβαρότητα» του οικονομολόγου Αναστ. Φιλιππίδη, για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε: «Οικονομική Ιστορία του Βυζαντίου«, ένα ογκώδες συλλογικό έργο πού εκδίδεται ταυτόχρονα στα ελληνικά από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας και στα αγγλικά από το Dumbarton Oaks Center του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, http://www.doaks.org/ehbvol.html
12. Η Βυζαντινή Φιλοσοφία, Β.Ν. Τατάκη, εκδ. Εταιρίας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, 1977, σ. 177
13. Γ. Τσαρούχη, «αγαθόν το εξομολογείσθαι»
14.Μάνος Χατζιδάκις, «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι»
15. http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/runciman_interview.html, Πηγή: www.flash.gr, «Σερ Στήβεν Ράνσιμαν: Χρειαζόμαστε την πνευματική μετριοφροσύνη«, 6/11/2000, Επιμέλεια: Λαμπρινή Χ. Θωμά
16. J.J. Norwich, «Σύντομη Ιστορία του Βυζαντίου», εκδ Γκοβόστη, Δ΄ εκδοση, 1997
17. Ζακ Λακαριέρ, εφημερίδα «Τα Νέα», 12/6/2002
18. Hans-Georg Beck, Η βυζαντινή Χιλιετία, εκδ. Μορφωτικού ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, σ. 237
19 Πασχάλιον Χρονικόν, 588, 11
20. Λιβάνιος, Προς Θεοδόσιον κατά Τισαμενού, 37
21. Ευάγριος, Εκκλ. Ιστ. PG 86, 2867
22. Στ. Ράνσιμαν, Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 78
23. Δημόκριτος Απ. 110
24. Δημόκριτος, Απ. 111
25. Ιωάννη Λυδού, Περί Αρχών, 186, 89
26. Βασιλικά, 6,5,2. Μαλάλας 479,8
27. Ράνσιμαν Στήβεν, «Βυζαντινός Πολιτισμός», Αθήνα, 1979 σελ 335
28. Άρθρο Του Θωμά Φ. Δρίτσα
29. Ιστότοπος «απολογητής »
ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΟΝΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ 2010
ΤΡΙΑ ΒΙΒΛΙΑ
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΣΥΜΠΛΕΚΟΜΕΝΟΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΡΟΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΙΣΑΑΚΙΟΥ
- Στην Ρωμανία γίνονταν επιτυχείς εγχειρήσεις δύσκολες, όπως η εγχείρηση διαχωρισμού σιαμαίων τον 10ο αι., ενδοκυστικής λιθοτριψίας εντός της ουροδόχου κύστης (9ος αιώνας) επί του άγιου Θεοφάνη (Βίος και Εγκώμιο συμπλεκόμενον του οσίου πατρός ημών Θεοφάνους τού και Ισαακίου, γραμμένη από τον Νικηφόρο Σκευοφύλακα, που προτάσσεται στην έκδοση της Χρονογραφίας του Θεοφάνη [Theophanis Chronographia, de Boor, II, Teubner, Lipsae 1885, 23]), όπου αναφέρεται ότι ειδικά εργαλεία εισήλθαν στην κύστη δια της φυσικής οδού και έτριψαν τους λίθους απαλλάσσοντας τον Θεοφάνη από τη δυσουρία.
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΙΣΑΑΚΙΟΥ by ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ on Scribd
Ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ «ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΑΙΩΝΩΝ»
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: ΤΑ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ
ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ (έβδομος- αρχές ογδόου αιώνα)
Α '. Ή παρακμή τοϋ μοναχισμού στις επαρχιακές πόλεις κατά
τους λεγόμενους "σκοτεινούς αιώνες" 33
Β '. Ή αμείωτη Ισχύς τοϋ μοναχισμού της πρωτεύουσας και
ή αριστοκρατία (τέλη έβδομου- αρχές όγδοου αίώνα) 57
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ
ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΣ ΘΕΣΜΟΣ
(τέλη έβδομου- τρίτο τέταρτο όγδοου αίώνα)
Γ '. Ό αυτοκρατορικός θεσμός αντιμέτωπος μέ τον κλήρο
της Κωνσταντινούπολης (τέλη έβδομου/ αρχές όγδοου αίώνα) 77
Δ '. Προς τη δημιουργία ενός "είκονομαχικοϋ" κλήρου: ή
προσπάθεια των αυτοκρατόρων Λέοντος Γ ' και Κωνσταντίνου Ε '
να περιστείλουν τήν παντοδυναμία τοϋ κλήρου 106
Ε '. ΟΙ πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως κατά τήν πρώτη
είκονομαχική περίοδο και ό κλήρος τής πρωτεύουσας
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΛΟΝΙΣΜΟ ΣΤΑ
ΝΕΑ ΛΑΜΠΡΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ
(μέσα ογδόου- αρχές ένατου αιώνα)
ç '. Ή "άλωση" τών μονών της Κωνσταντινούπολης κατά την
πρώτη περίοδο της εικονομαχίας 163
Ζ '. Ή κοινωνική θέση τών αγίων της πρώτης είκονομαχικής
περιόδου και τα αγιολογικά κείμενα 185
Η '. Ή νέα άνθηση τοϋ βυζαντινού μοναχισμού μετά την
εικονομαχία και ή αντίθεση του προς τον κοσμικό κλήρο
Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΔΙΩΞΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου