Η τέχνη έχει το δικό της
τρόπο να μπαίνει μπροστά στα δύσκολα…
Η
καραντίνα και η υποχρεωτική παραμονή στο σπίτι δεν είναι
εύκολο πράγμα. Όμως οι καλλιτέχνες άνθρωποι δημιουργικοί από τη φύση τους δεν
αφήνουν το χρόνο να πηγαίνει χαμένος. Οι καλλιτέχνες δεν σκοτώνουν την ώρα
τους. Δημιουργούν… Μιλήσαμε με κάποιους και με προθυμία και ευχαρίστηση μας
χαρίζουν μερικές ιδέες από τις μέρες της καραντίνας.
Γιάννης Αδαμάκης, μια
άκρως συμβολική άποψη. Η οικία ως καταφύγιο, χωρίς η ένοικος να έχει υποταγεί.
Μέσα στην ασφάλεια του δικού της οίκου ανακαλύπτει τον εσωτερικό της εαυτό και
απολαμβάνει τη γαλήνη. Τη γαλήνη που τόσο ανάγκη έχουμε στους καιρούς μας.
Ο Χρήστος Αντωναρόπουλος
επεξεργάζεται ένα έργο από το παρελθόν και το φέρνει στα μέτρα των ημερών με
χιούμορ και νόημα. Στην ασφάλεια του σπιτιού τους οι άνθρωποι απολαμβάνουν
χαρές, όχι τόσο συχνές στην αγχώδη καθημερινότητα.
Ο Άγγελος Αντωνόπουλος,
σε μια συμβολική καραντίνα ο καλλιτέχνης αυτομεταφέρεται μέσα στο έργο του.
Νιώθει ασφαλής και προστατευμένος. Εκτός από τους κινδύνους των ημερών,
προστατεύει και την καλλιτεχνική του αυτοτέλεια.
Γιάννης
Αδαμάκης, Μένουμε σπίτι
Η Χρύσα Βέργη ανασύρει
ένα έργο με μια αγριλιά που όχι μόνο αντέχει στη δύναμη του νερού, αλλά παίρνει
ζωή απ’ αυτό και στέκει όρθια. Ο Νίκος Κασκούρας με τον τίτλο «Άνθρωποι» μας
χαρίζει ένα συμβολικό έργο με πάμπολλες ερμηνείες για τις μέρες που ζούμε. Η
Αγγέλικα Κοροβέση παρουσιάζει την «Ισορροπίστρια». Γνωστή φιγούρα από τις
γλυπτικές της εγκαταστάσεις. Προσπαθεί να φέρει μια ισορροπία στις αλλαγές που
προέκυψαν και άγνωστο που οδηγούν. Στο μπαγκράουντ ανάκατα όλα όσα
γκρεμίζονται, όσα αλλάζουν. Είναι μια αρρώστια στο μυαλό, μια ανισορροπία.
Ζητούμενο να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται.
Ο Σωτήρης Λιούκρας προσωποποιεί το γεγονός.
Αντωναρόπουλος
Χρήστος
Επεμβαίνει σε ένα
υπάρχον έργο και κάνει μια αναφορά στην ηλικία του και γενικά στο χρόνο που
περνάει. Το «σπίτι» δηλώνεται επίσης και ως το σώμα μας, συνείδηση του εαυτού
μας, το καταφύγιο κλπ. Στο πιο πρόσφατο έργο τού Σπύρου Λύτρα ανακαλύπτουμε εκ
νέου την Κιβωτό για να προστατευτούμε. Ο κίνδυνος μάς ξαναφέρνει κοντά. Με τη
μάνα πλέουμε προς το Αραράτ της Σωτηρίας μας. Ο Αντώνης Τσακίρης με ένα κολάζ
χρησιμοποιημένων αναλώσιμων παλετών, δημιουργεί ένα σπίτι όπου κυριαρχεί η
ελπίδα. Λίγη υπομονή και θα ξανασαλπάρουμε. Ο Πάβλος Χαμπίδης δεν μπορούσε να
μη δει την όλη κατάσταση με ένα από τα alter ego της καλλιτεχνικής του φύσης:
πλησιάζει τον ιό ως σκιτσογράφος – γελοιογράφος και ζητά να σπάσει ένα χαμόγελο
το χείλι μας.
Άγγελος
Αντωνόπουλος. Οίκος…
Χρύσα
Βέργη
Για
περισσότερες εικόνες πατήστε εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου