Κώστας Γαρύφαλλος: Αναζητώντας το αυθεντικό φως σε ένα τοπίο

 Ευανθία Τζιμούρτα

Διαλέγω το ουσιαστικό που μου μιλά και βρίσκει εύκολα θέση στον εσωτερικό μου κόσμο

Μια φύση βραχώδη με ξερόκλαδα και αλμύρα, με νοσταλγία και μοναξιά μας παρέδωσε στην έκθεση του «ο ψυχισμός του τοπίου» ο Κώστας Γαρύφαλλος. Μεγαλωμένος στην Άνδρο, αν και κοντά στη θάλασσα, την έβλεπε και την απολάμβανε από ψηλά, κι έτσι κατά κάποιο τρόπο ένιωθε και βίωνε το θαλασσινό τοπίο από απόσταση. Και οι εικόνες αυτές ήρθαν στον καμβά ως νοσταλγία.

Πώς μιλάει, πώς προσελκύει ένα τοπίο το ζωγράφο; Και τι είναι αυτό που θα κάνει τον καλλιτέχνη να νιώσει την ανάγκη της εικαστικής συνομιλίας με το τοπίο;

Ένα τοπίο διαθέτει πολλά πρόσωπα κι ακόμα περισσότερες εκφράσεις. Υπάρχουν όμως και οι μαγικές στιγμές που μπορείς να αντικρίσεις κάποιο από τα πρόσωπά του, εκείνο το ελκυστικό με την κατάλληλη έκφραση, και τότε, συμβαίνει “κάτι” σαν τον έρωτα που από τα μάτια πιάνεται, μόνο που δεν ριζώνει στην καρδιά αλλά στο νου και μάλιστα σε μισοφωτισμένες περιοχές του ίσως κι ανεξερεύνητες. Αυτή η διαδικασία πυροδοτεί μια διαλεκτική σχέση. Το τοπίο παύει να είναι βουβό κι αρχίζει κάποιου είδους συνομιλία με τον καλλιτέχνη. Πόσα πράγματα έχει να πει, πόσα να δείξει, μάλιστα, μερικά αισθάνεσαι ότι κάπου τα έχεις ξανακούσει και ξαναδεί. Για παράδειγμα, κάποια χειμωνιάτικη, μουντή, σκοτεινή μέρα στεκόμουν σ’ ένα βράχο και στο διάλειμμα του ψαρέματος άρχισα να παρατηρώ την τρικυμία και το τοπίο. Σε κάποια στιγμή, απόγευμα ήταν, από μια σχισμή των νεφών πέρασε μια δέσμη ακτίνων και φώτισε το χιλιοειδωμένο τοπίο. Τότε ακριβώς άρχισε το θαύμα: Οι βράχοι μορφοποιήθηκαν, ο άνεμος έγινε ορατός, χρώματα αναδύθηκαν από το πουθενά, ο κυματισμός άλλαξε μορφή κι έγινε αλλόκοτος. Παλλόμενα τα μέρη του τοπίου άρχισαν να συνομιλούν για λίγες στιγμές, αρκετές όμως για να χαραχτεί βαθιά στο νου μου εκείνη η κατάσταση. Όπως ήταν φυσικό, αυτή την υπέροχη «μεταπραγματική» εικόνα, σκέφτηκα να τη φωτογραφίσω. Το χέρι κινήθηκε προς το κινητό, όμως κάτι σα να με κράτησε λέγοντας: «Άσε καλύτερα. Αυτά τα πράγματα δεν φωτογραφίζονται, απλά εντυπώνονται κάπου βαθιά μέσα σου, γίνονται μέρος σου και αν κάποτε τα ανασύρεις για να τα αποτυπώσεις θα σου μιλήσουν, θα σου αποκαλύψουν κάτι από σένα. Αν τα φωτογραφίσεις τα έχασες, τα κατέστρεψες δεν θα σου απομένει παρά το άψυχο στιγμιότυπό τους».

Για τη συνέχεια εδώ:

https://www.art22.gr/%ce%ba%cf%8e%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%82-%ce%b3%ce%b1%cf%81%cf%8d%cf%86%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b6%ce%b7%cf%84%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf-%ce%b1%cf%85%ce%b8/