ANTE BRES
AKRH !
Βρισκόμαστε
υπό κατοχή, φανερή τα τελευταία χρόνια, η οποία προετοιμάσθηκε μεθοδικά με
δεκαετίες υπονόμευσης του ελληνικού Κράτους και του ελληνισμού στην Ελλάδα. Οι
κατοχικοί, τα “χτήνη” όπως λέει ο Καστοριάδης, που παριστάνουν τους
“εκσυγχρονιστές” και τους “αριστερούς”, πέραν των άλλων λυσσωδώς αποδομούν τη
γλώσσα και βρίζουν όσους το επισημαίνουν. Λογικά μου φαίνονται όλα αυτά. Όλοι
ξέρουν τον αγώνα της Ρεπούση, παρακολουθούν δελτία ειδήσεων και ακούνε ότι τα
παιδιά μαρτυρούν στα σχολεία σε πλήρη ασυνεννοησία.. Δείτε ποιοί προειδοποίησαν
πως η γλώσσα μιας χώρας είναι και η ταυτότητά της.
Ο Οδυσσέας Ελύτης γιά την
κατάργηση του πολυτονικού
Μέσα σ᾿ ἕνα τέτοιο
πνεῦμα εἶχα κινηθεῖ ἄλλοτε, ὅταν ἔλεγα ὅτι ἕνα τοπίο δὲν εἶναι, ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται
μερικοί, κάποιο ἁπλῶς σύνολο γῆς, φυτῶν καὶ ὑδάτων. Εἶναι ἡ προβολὴ τῆς ψυχῆς ἑνὸς λαοῦ ἐπάνω στὴν ὕλη.
Θέλω νὰ πιστεύω —
καὶ ἡ πίστη μου αὐτὴ βγαίνει
πάντοτε πρώτη στὸν ἀγώνα της μὲ τὴ γνώση — ὅτι, ὅπως καὶ νὰ τὸ ἐξετάσουμε,
ἡ πολυαιώνια παρουσία τοῦ ἑλληνισμοῦ πάνω στὰ δῶθε ἢ ἐκεῖθε τοῦ Αἰγαίου
χώματα ἔφτασε νὰ
καθιερώσει μιὰν ὀρθογραφία,
ὅπου τὸ κάθε ὠμέγα, τὸ κάθε ὕψιλον, ἡ κάθε ὀξεία, ἡ κάθε ὑπογεγραμμένη
δὲν εἶναι παρὰ ἕνας
κολπίσκος, μιὰ κατωφέρεια, μιὰ κάθετη
βράχου πάνω σὲ μιὰ καμπύλη
πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοὶ ἀμπελῶνες, ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν, ἀσπράκια ἢ
κοκκινάκια, ἐδῶ ἢ ἐκεῖ, ἀπὸ περιστεριῶνες καὶ γλάστρες
μὲ γεράνια.
Εἶναι μία
γλώσσα μὲ πολὺ αὐστηρὴ
γραμματική, ποὺ τὴν ἔφκιασε
μόνος του ὁ λαός, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ δὲν ἐπήγαινε ἀκόμη σχολεῖο. Καὶ τὴν τήρησε μὲ
θρησκευτικὴ προσήλωση κι ἀντοχὴ ἀξιοθαύμαστη,
μέσα στὶς πιὸ δυσμενεῖς ἐκατονταετίες.
Ὥσπου ἤρθαμ᾿ ἐμεῖς, μὲ τὰ διπλώματα
καὶ τοὺς νόμους, νὰ τὸν
βοηθήσουμε. Καὶ σχεδὸν τὴν ἀφανίσαμε. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τῆς φάγαμε τὰ κατάλοιπα
τῆς γραφῆς της καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τῆς
ροκανίσαμε τὴν ἴδια της τὴν ὑπόσταση, τὴν
κοινωνικοποιήσαμε, τὴν μεταβάλαμε σὲ ἕναν ἀκόμα
μικροαστό, ποὺ μᾶς κοιτάζει
ἀπορημένος ἀπὸ κάποιο
παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας τοῦ Αἰγάλεω.
Δὲν ἀναφέρομαι
σὲ καμμιὰ χαμένη γραφικότητα. Οὔτε θυμᾶμαι νά ᾿χω ζήσει σὲ καμμιὰ καλὴ ἐποχὴ γιὰ νὰ τὴ νοσταλγῶ. Ἁπλῶς, δὲν ἀνέχομαι τὶς ἀνορθογραφίες.
Μὲ ταράζουν. Νιώθω σὰν ν᾿ ἀνακατώνονται
τὰ γράμματα στὸ ἴδιο μου τὸ ἐπώνυμο, νὰ μὴν ξέρω ποιὸς εἶμαι, νὰ μὴν ἀνήκω
πουθενά. Τόσο πολὺ αἰσθάνομαι νὰ εἶναι ἡ ζωή μου
συνυφασμένη μ᾿ αὐτὴν τὴν «ὑδρόγεια
λαλιά», ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ἡ ὀπτικὴ φάση τῆς ἑλληνικῆς λαλιᾶς, τῆς ἱκανῆς μὲ τὴ διπλή της
ὑπόσταση νὰ ὁμιλεῖ καὶ νὰ
ζωγραφίζει συνάμα. Καὶ ποὺ ἐξακολουθεῖ ἀθόρυβα ὅσο καὶ δραστικά,
παρὰ τὶς ἄνωθεν ἐπεμβάσεις,
νὰ εἰσχωρεῖ ὁλοένα μέσα
στὴν ἱστορία καὶ μέσα στὴ φύση ποὺ τὴ γέννησαν,
ἔτσι ὥστε νὰ
μετατρέπει τεράστιες ποσότητες παρελθόντος χρόνου σὲ παρόν, καὶ νὰ
μετατρέπεται ἀπὸ τὸ παρὸν αὐτὸ σὲ ὄργανο
προικισμένο μὲ τὴ δύναμη νὰ ὁδηγεῖ τὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς μας στὴν πρωτογενὴ φυσική
τους ἀλήθεια.
Ὀδυσσέας Ἐλύτης
Καταστρέφουμε ό,τι κτίσαμε
… Αν δεν
θέλετε, κύριοι τού υπουργείου, να κάνετε φωνητική ορθογραφία, τότε πρέπει ν’
αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα, γιατί αυτοί που τούς βάλανε ξέρανε τι
κάνανε. Δεν υπήρχαν στα αρχαία ελληνικά, γιατί απλούστατα υπήρχαν μέσα στις
ίδιες τις λέξεις. Αυτοί, οι Κριαράς και οι άλλοι, τα κτήνη τα τετράποδα που
έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις – αυτό παρακαλώ να γραφεί στις εφημερίδες- δεν
ξέρουν τι είναι γλώσσα. Δεν ξέρουν αυτό που γνώριζε η κόρη μου στα τρία της
χρόνια. Μάθαινε μία λέξη και μετά έψαχνε για τις συγγενείς της. Αυτό είναι μια
γλώσσα. Ένα μάγμα, ένα πλέγμα, όπου οι λέξεις παράγονται οι μεν από τις δε,
όπου οι σημασίες γλιστράνε από τη μία στην άλλη, είναι μια οργανική ενότητα από
την οποία δεν μπορείς να βγάλεις και να κολλήσεις πράγματα, δυνάμει μιας
ψευτοκυβέρνησης, καθισμένος σ’ ένα γραφείο στο υπουργείο Παιδείας. Η κατάργηση
των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά
η κατάργηση τής συνέχειας. Ήδη, τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη,
Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών.
Δηλαδή, πάμε να καταστρέψουμε ό,τι κτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα τού
σύγχρονου ελληνισμού.
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ
ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ
Δεν διαβάζουμε σωστά
Υπερτιμήθηκε
η άποψη ότι διευκολύνει τους μαθητές, κάτι που, ίσως, είναι αντιπαιδαγωγικό.
Υπάρχει άλλωστε και μια παράδοση που εκφράζει την άποψη μεγάλων παιδαγωγών, οι
οποίοι επιμένουν ότι το παιδί πρέπει να κοπιάζει για να γίνει άνθρωπος ικανός,
ώστε στην ζωή του ν’ αντιμετωπίσει όλες τις αντιξοότητες. Υποστηρίχτηκε,
επίσης, υπέρ τού μονοτονικού και η άποψη ότι διευκολύνονται οι τυπογράφοι και
οι στοιχειοθέτες, γενικά και ότι οι εκδόσεις, πάλι γενικά, γίνονται
οικονομικότερες.
Παραγνωρίστηκαν,
όμως, οι λόγοι που επέβαλαν στους Αλεξανδρινούς χρόνους, την καθιέρωση των
τόνων, οι οποίοι ισχύουν και σήμερα. Πολλές φορές, τα γραπτά μου δεν
διαβάζονται σωστά όταν τυπώνονται στο μονοτονικό. Ας ελπίσουμε ότι θα
επανεξεταστεί μελλοντικά το θέμα και ότι θα επικρατήσουν σωφρονέστερες
απόψεις”.
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Ύβρις καί Νέμεσις
Οι ποιητές
και οι λογοτέχνες δίνουν την φυσιογνωμία τού έθνους. Αυτή λοιπόν τη φυσιογνωμία
επιχειρούν σήμερα να την παραμορφώσουν. Δεν έχουμε φυσιογνωμία ελληνική. Υπάρχει
μια νοοτροπία που θέλει να τα απλοποιήσει όλα. Κι αναρωτιέμαι γιατί; Γιατί οι
άνθρωποι δεν πρέπει να μοχθούν; Γιατί ο καρπός τού μόχθου περιφρονείται τόσο
πολύ, ενώ τόσο ανάγκη τον έχουμε τώρα ειδικά που ανήκουμε στην Ευρώπη και
χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε τα πνευματικά όπλα; Αυτή η νοοτροπία τής
απλοποιήσεως μάς έχει οδηγήσει στο σημείο να κακοποιούμε και να εκχυδαϊζουμε τα
πάντα. Είναι απελπιστικό, οδυνηρό, για να μην πω θανατηφόρο.
Αναρωτιέται
λοιπόν κανείς τι θα παραλάβει και από ποιους η νέα γενιά με την οποία τόσο πολύ
ασχολείται η παρούσα κατάσταση. Τι σκοπό έχουν άραγε οι υπεύθυνοι που
μεταχειρίζονται τόσο άσχημα την γλώσσα; Τι τέλος πάντων θέλουν να παραδώσουν
και από ποιους το παρέλαβαν;
Ύβρις και
τίποτε άλλο χαρακτηρίζει την παρούσα κατάσταση. Ύβρις και, δυστυχώς, τής
ύβρεως, πάντοτε έπεται η Νέμεσις. Τώρα βέβαια μιλάμε περί πολιτιστικού κόσμου,
περί πολιτιστικών εκδηλώσεων. Τι θα πει πολιτιστικό; Παίζουμε με τις λέξεις.
Λέμε λέξεις. Και βεβαίως πίσω απ’ αυτές τις λέξεις δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά
ένας μοναδικός σκοπός: Η ερείπωση τής γλώσσας, η κατάργηση των εννοιών, ώστε οι
άνθρωποι ούτε να συνεννοούνται, ούτε να μπορούν να σκέφτονται. Γιατί μόνον έτσι
θα μπορούν ορισμένοι να κάνουν την δουλειά τους: Να θάψουν τον τόπο. (…) Είμαι
Έλληνας, γι’ αυτό πονώ και υποφέρω για ό,τι βλέπω μπροστά μου. Για ό,τι
αισθάνομαι να έρχεται..
ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΧΟΡΝ
Πηγές:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου