Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιαπωνία ζούσε με την ίδια εσωστρέφεια που τη χαρακτήριζε πριν από τις μεταρρυθμίσεις της εποχής Μεϊτζί, χωρίς όμως την ακηλίδωτη τιμή και την αγέρωχη περηφάνια της εποχής των σαμουράι. Η διεθνής κοινότητα την είχε απομονώσει λόγω της συμμαχίας της με τις δυνάμεις του Άξονα, η δε συνθηκολόγηση και η αμερικάνικη κατοχή την είχαν ντροπιάσει.
Η διοργάνωση της 18ης
Ολυμπιάδας έδινε στη χώρα την ευκαιρία να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με την
παγκόσμια κοινότητα και να επιδείξει σε όλον τον κόσμο το θαύμα της
ανασυγκρότησής της και τη μεγαλειώδη επανεκκίνηση της προόδου της. Παράλληλα
ήταν «μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ανακτήσει ο ιαπωνικός λαός τη χαμένη
υπερηφάνεια του και την αισιοδοξία του για ένα καλύτερο μέλλον», αναφέρει ο
σύνδεσμος GreeceJapan.com
«Σκοπός ήταν το «Tόκιο 1964» να αφήσει ένα ξεχωριστό αποτύπωμα στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων». Η Ιαπωνία το κατόρθωσε θριαμβευτικά!
Στο πλαίσιο της
προετοιμασίας της, η Ιαπωνία ζήτησε από τη Γαλλία να της δανείσει την Αφροδίτη
της Μήλου. Το άγαλμα θα αποτελούσε το μοναδικό έκθεμα μιας έκθεσης που θα
πραγματοποιούταν στο πλαίσιο της Ολυμπιάδας και που, όπως ήταν αναμενόμενο, θα
είχε πλήθος επισκεπτών. Όταν η ιαπωνική πρόταση γνωστοποιήθηκε στο κοινό, οι
περισσότεροι Γάλλοι αντέδρασαν. Οι αρχαιολόγοι και οι συντηρητές αρχαιοτήτων
προειδοποίησαν για κινδύνους της μεταφοράς και δεν είχαν άδικο. Όμως η Γαλλία,
με υπουργό πολιτισμού τον συγγραφέα Αντρέ Μαλρό, δεν στάθηκε σ’ αυτά. Ζύγισε τα
καλά και συμφέροντα της πρότασης των Ιαπώνων και συμφώνησε να δανείσει τον
ανεκτίμητο θησαυρό.
Η ερώτηση γιατί οι
Ιάπωνες διάλεξαν ένα ελληνικό γλυπτό έχει την απάντησή της στη σχέση τους με
την αρχαία Ελλάδα, στον σεβασμό που τρέφουν γι’ αυτή και στα κοινά στοιχεία των
δύο πανάρχαιων πολιτισμών.
Για
τη συνέχεια εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου