Ο Μιχάλης Μαδένης επιχειρεί «…να αιχμαλωτίσει τη συγκίνηση της στιγμής…»

 
Για την έκθεση «Επιστροφή στο Τοπίο» γράφουν οι Ν.Π.Παΐσιος, Τάκης Μαυρωτάς και Κωνσταντίνα Ντακόλια

Ο Μαδένης και τα τοπία της ψυχής των Ελλήνων

Η Ελλάδα, έχω καταλήξει από καιρό σ’ αυτό το συμπέρασμα, είναι μια συγκεκριμένη αίσθηση – θ’ άξιζε να βρεθεί γι’ αυτήν ένα γραμμικό σύμβολο – που η ανάλυσή της, η εύρεση των αντιστοιχιών της σ’ ‘όλους τους τομείς, αναπαράγει αυτόματα και σε κάθε στιγμή την ιστορία της, τη φύση της, τη φυσιογνωμία της.

Οδυσσέας Ελύτης, Η Ελλάδα του Ελύτη

Αυτή την παραίνεση του Ελύτη θαρρώ ότι ενστερνίστηκε ο Μιχάλης Μαδένης για την προσέγγιση και την απόδοση της δικής του Ελλάδας. Ο παθιασμένος και ακαταπόνητος ζωγράφος, με την πρόσφατη δουλειά του έρχεται αντιμέτωπος, για άλλη μια φορά, με το δυνατό και, πολλές φορές, ανελέητο φως του ήλιου, για να αναμετρηθεί με την αλήθεια μιας άλλης τοπιογραφίας, που ορίζει την επιθυμία του για βαθύτερη προσέγγιση της φύσης και της ουσίας της ζωής. Στα τοπία του, αν και απουσιάζουν οι ανθρώπινες μορφές, αποπνέεται μια ζεστή πανανθρώπινη αίσθηση.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΔΕΝΗΣ «Επιστροφή στο Τοπίο» 

Ο Μαδένης εξάλλου, πάντα ζωγραφίζει με σεβασμό και γνώση, κινούμενος άλλοτε στη στεριά και άλλοτε στη θάλασσα, νιώθοντας την αλμύρα και τον άνεμο. Ίσως, αυτή η βαθιά του αγάπη για την ακτογραμμή της Αττικής, από τα Μέγαρα έως το Λαύριο, να στάθηκε η αιτία για μια άλλη περιπλάνηση του βλέμματος και των αισθήσεων του στην Αττική, μετά την τελευταία πολυσυζητημένη του δουλειά, με τίτλο «Οι Εξόριστοι», που παρουσιάστηκε στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, το 2022.

Εκεί, είχε βυθίσει το βλέμμα του, όπως γράφω στον ομότιτλο κατάλογό της, στη δυστυχία και την ερήμωση, την παρακμή και τον φόβο ενός απείθαρχου κόσμου σε κάποιο ψυχιατρείο, που συνήθως η βαθιά του ησυχία διαταράσσεται από σπαρακτικές κραυγές. Ο ίδιος παραμένει ένας ιδιότυπος παραστατικός ζωγράφος, ο οποίος ορίζει τη δική του ωδή στο πένθος της ζωής, μέσα από πολυπρόσωπες συνθέσεις, με έντονη έκφραση απόγνωσης. Αμετακίνητα ευλαβής απέναντι σε όλους αυτούς τους συντετριμμένους ανθρώπους, τους στερημένους από την ελπίδα της χαράς και της ζωής, η ζωγραφική του αλήθεια έχεις την αίσθηση ότι ανάγει τη ζωή στην παντοδυναμία των αισθημάτων και της άνευ όρων αλληλεγγύης. Ο Μαδένης ζωγράφισε ένα πανόραμα της εμπειρίας αυτών των ανθρώπων, όπου η αποτρόπαιη δυστυχία προχωρεί σαν τον αέρα, εξορίζοντας τα προσωπικά βιώματα στο μαύρο δωμάτιο, όπου μάταια αναζητάς το χαμένο τους νόημα. Έργα, που έχουν την αφετηρία τους στο λεύκωμα φωτογραφιών του Γιώργου Κατσάγγελου, από τη μονάδα επανένταξης του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης και που του δώρισε ο δάσκαλός του, Παναγιώτης Τέτσης.

Αξίζει να υπογραμμίσω το γεγονός ότι ο Τέτσης ήταν εκείνος, που μου γνώρισε τον Μιχάλη Μαδένη, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, λέγοντάς μου: «πρόκειται για έναν ικανό μαθητή μου, σπουδαίο και χαλκέντερο ζωγράφο, που χαράζει τον δικό του δρόμο». Πράγματι, για άλλη μια φορά, η κρίση του, στηριγμένη στην ορθοφροσύνη και την πολύχρονη καλλιτεχνική και εκπαιδευτική του εμπειρία, με βοήθησε να γνωρίσω έναν από τους πιο αξιόλογους ζωγράφους μας.

Για τη συνέχεια εδώ:

https://www.art22.gr/%ce%bf-%ce%bc%ce%b9%cf%87%ce%ac%ce%bb%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%b1%ce%b4%ce%ad%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%87%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%b5%ce%af-%ce%bd%ce%b1-%ce%b1%ce%b9%cf%87%ce%bc/