Τα απόρρητα μυστικά της «Φιλικής Εταιρείας» και της οικογενείας Τσακαλίδη-Τσακάλωφ

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΫΦΑΝΤΗΣ

Συγγραφεύς Στρατηγός ε.α.

Από χρόνια έχουμε φιλικές σχέσεις με τον Ευρυβιάδη Τσακαλίδη, κατ’ ευθείαν γραμμήν απόγονο των Τσακάλωφ. Αφού πέρασαν τα χρόνια, ο Ευρυβιάδης απεφάσισε να μου εμπιστευθεί τα απόρρητα μυστικά της οικογενείας του «των Τσακάλωφ» και της «Φιλικής Εταιρείας» που ακόμη και σήμερα η Ιστορία αγνοεί. Απ’ όσα μου είπε δημοσιεύω όσα εξ’ αυτών δύνανται να δημοσιευτούν.

Όταν ο αυτοκράτωρ του Πόντου Δαυΐδ Κομνηνός, το 1461 παρέδιδε την Τραπεζούντα αμαχητί στον Μωάμεθ Β΄ τον Πορθητή, ένα τμήμα του στρατού του διεφώνησε και δεν παρέδωσε τα όπλα, και αφού απεκόπη από το υπόλοιπο στράτευμα βρήκε καταφύγιο στα βουνά της Τραπεζούντας στην περιοχή της Σάντας. Εκεί οι αδούλωτοι, φυγάδες επέλεξαν τα πλέον στρατηγικά και εκ φύσεως οχυρά σημεία της ορεινής περιοχής και έκτισαν τα σπίτια τους κατά φαμίλιες. Τα σπίτια αυτά ήταν μικρά κάστρα προστατευόμενα από μάντρες, όπου μπορούσαν να αμυνθούν μέχρι και εκατό άνδρες. Οι νεοϊδρυθέντες αυτοί συνοικισμοί έμειναν γνωστοί με την γενική ονομασία «χωραφάδες».

Τον 17ο αιώνα, οι Τούρκοι, επιτέθηκαν κατά των «χωραφάδων» και στην αδυναμία τους να τους καταλάβουν, συνάπτουν ειρήνη, με την απαίτηση, κάποιες οικογένειες οι οποίες εθεωρούντο επικίνδυνες για την τουρκική ασφάλεια, να εγκατέλειπαν την περιοχή. Μεταξύ των οικογενειών αυτών συμπεριλαμβάνονταν και η οικογένεια του Τσακαλίδη, η οποία υπακούοντας στην νέα αυτή συνθήκη, ανεχώρησε για την Ανατολική Ρωμυλία. Επειδή επισημάνθηκαν από τους Τούρκους, φεύγουν για την  Δυτική Μακεδονία και εγκαταστάθηκαν στο χωριό Κρυονέρι ή Καλονέρι της Σιατίστης. Λόγω όμως της συνεχούς και απηνούς καταδιώξεως από τους Τούρκους, η οικογένεια, αναγκαζόταν τακτικά να μετακινείται από πόλη σε πόλη, ώστε να χαθούν τα ίχνη της. Από την Σιάτιστα μεταβαίνει στην Καστοριά όπου μαθαίνει την επεξεργασία, την κατασκευή και το εμπόριο της γούνας. Ακολούθως μετακομίζει στα Γιάννενα.

Στην νέα αυτή κατοικία του, ο Νικηφόρος Τσακαλίδης αποκτά το 1776 τον πρώτο του γιο, τον Κωνσταντίνο, και εν συνεχεία άλλους τρεις γιους τους, Δημήτριο, Αναστάσιο και Αθανάσιο, ο οποίος εγεννήθη την 15-8-1787 ανήμερα της Παναγίας. (Δεν πήρε το όνομα Παναγιώτης ως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, διότι το όνομα Αθανάσιος είχε προαποφασιστεί προ της γεννήσεώς του). Η οικογένεια του Νικηφόρου Τσακαλίδη συνεπληρώθη με την γέννηση μιας κόρης, της Χρυσούλας.

Στο σημείο αυτό να διευκρινίσουμε ότι οι διάφοροι ιστορικοί διαπράττουν λάθος όταν ισχυρίζονται ότι ο Νικηφόρος Τσακαλίδης λεγόταν Χριστόφορος και καταγόταν από τον Τίρναβο. Σίγουρα επήλθε σύγχυση στους ιστορικούς από το γεγονός ότι ο Νικηφόρος διατηρούσε αποθήκη στον Τίρναβο όπου συγκέντρωνε τα δέρματα από την Θεσσαλία για τις γούνες που κατασκεύαζε. Η δε σύζυγός του Βασιλική και οι φίλοι του τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά «Φόρο», (εκ του Νικηφόρος και όχι εκ του Χριστόφορος Τούτο αποδεικνύεται περίτρανα από τις υπογραφές του γιου του Αθανασίου Τσακάλωφ, μετέπειτα ιδρυτού της «Φιλικής Εταιρείας», ο οποίος υπέγραφε ως Α. Ν. Τσακάλωφ δηλαδή Αθανάσιος Νικηφόρου Τσακάλωφ και όχι Α.Χ. Τσακάλωφ δηλαδή Αθανάσιος Χριστοφόρου Τσακάλωφ. Ο Νικηφόρος Τσακαλίδης άλλαξε μόνο το επίθετό του από Τσακαλίδης σε Τσακάλωφ όταν μετέβη στην Ρωσία με τα τρία μεγάλα αγόρια του, περί τα τέλη του 18ου αιώνος, για να φαίνεται ξένο και να χάσουν οι Τούρκοι τα ίχνη του).

Ο Νικηφόρος άφησε στα Γιάννενα στο αρχοντικό των πεθερικών του των Ζώγηδων, την σύζυγό του Βασιλική, την κόρη του και τον μικρό υιό του Αθανάσιο. Ένα μεσημέρι ο Αθανάσιος γύριζε από το σχολείο με τους συμμαθητές του, τους άρπαξαν οι Αστυνομικοί του Αλή Πασά και τους παρέδωσαν στον υιό του Μουχτάρ. Μετά από διαπραγματεύσεις η οικογένειά του κατάφερε να τον απελευθερώσει και μετακόμισε αυτή τη φορά στη Μόσχα.

Το 1806 ο Αθανάσιος Τσακάλωφ τελειώνει στην Ρωσία τις εγκύκλιες σπουδές του και μεταβαίνει στο Παρίσι να σπουδάσει Φυσικομαθηματικός. Ως ένθερμος πατριώτης δεν ξέχασε ποτέ την σκλαβωμένη πατρίδα του και το 1809 μαζί με άλλους τριάντα Έλληνες πατριώτες και μερικούς Γάλλους σπουδαστές σε ένα ξενοδοχείο του Παρισιού ιδρύουν τη μυστική οργάνωση «Ελληνόγλωσσο Ξενοδοχείο», με σκοπό την προετοιμασία της Εθνεγερσίας. Πρόεδρος αυτής της μυστικής οργανώσεως ήταν ο κόμης Σουαζέλ Γκουφφιέ. Μεταξύ των δραστηρίων μελών συμπεριλαμβάνεται και ο εκ Θεσσαλονίκης λόγιος Γεώργιος Ζαλύκης, ο οποίος ήταν και ο «Ξενοδόχος». Τα μέλη φορούσαν ένα χρυσό δακτυλίδι με χαραγμένα τα αρχικά «Φ.Ε.Δ.Α.» που σημαίνουν «Φιλικός Ελληνικός Δεσμός Άλυτος». Μία εκ των σημαντικοτέρων υπηρεσιών που προσέφερε η οργάνωση ήταν ο εφοδιασμός με σαράντα χιλιάδες τουφέκια των ορεινών πληθυσμών της Πελοποννήσου Ηπείρου και Μακεδονίας.

ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ «ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ»

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΣΑΚΑΛΩΦ

Την Άνοιξη του 1812 ο Αθανάσιος Τσακάλωφ επέστρεψε στην Μόσχα όπου μύησε τα αδέλφια του στην ιδέα της ελευθερίας τονίζοντας ότι: «αν δεν ξεσηκωθούμε τώρα, θα είναι πολύ αργά αύριο». Μάλιστα έπεισε τον αδελφό του να ιδρύσουν ένα σύνδεσμο με την ονομασία «Ελληνορθόδοξος Σύνδεσμος» με σκοπό να αφυπνίσουν την εθνικοθρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων.

Προς τα τέλη του 1812 επέστρεψε στην Μόσχα ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος υπηρετούσε στην Βιέννη ως διπλωμάτης στην Ρωσική Πρεσβεία. Ο Κωνσταντίνος Τσακάλωφ υπήρξε στενός φίλος με τον Καποδίστρια από τα μαθητικά τους χρόνια  Ήσαν συμμαθηταί στο Γυμνάσιο της Κέρκυρας. Ο Καποδίστρια προέτρεψε τον Νικηφόρο Τσακαλίδη εις το εμπόριο της γούνας. Εις τις δεξιώσεις των ανακτόρων έπαιρνε μαζί του τον φίλο του Κωνσταντίνο Τσακάλωφ, που ήταν ένας ψηλός και ωραιότατος άνδρας. Εκεί τον ερωτεύθηκε η Ανούσκα στενό μέλος της οικογενείας του Τσάρου Αλεξάνδρου και τον υπανδρεύτηκε. Από τον γάμο αυτό γεννήθηκαν έντεκα αγόρια.  Εκμεταλλευόμενος ο Αθανάσιος Τσακάλωφ την υψηλή αυτή γνωριμία του αδελφού του Κωνσταντίνου προσέγγισε τον Καποδίστρια και δοθείσης ευκαιρίας του μίλησε για την δημιουργία κάποιας μυστικής οργανώσεως, που θα συνέγειρε και θα ένωνε όλες τις δυνάμεις του Έθνους προς ένα κοινό σκοπό. Την Επανάσταση του Γένους.

Ο Καποδίστριας, γνώστης των συνωμοτικών κανόνων, αρχικώς συμφώνησε με τον Αθανάσιο Τσακάλωφ με μια όμως διαφοροποίηση. Η μυστική οργάνωση θα έπρεπε να αποτελείται από δύο σκέλη: Την «Μυστική Αρχή» με έδρα την Μόσχα και την «Φιλική Εταιρεία» με έδρα την Οδησσό. Όπως και έγινε.

Για την πραγματοποίηση των ανωτέρω σκοπών ο Αθανάσιος Τσακάλωφ εγκαταστάθηκε στην Οδησσό και ανέλαβε την ίδρυση της «Φιλικής Εταιρείας». Ήταν δε διαρκώς σε στενή επαφή με τον Καποδίστρια, όχι απ’ ευθείας για λόγους ασφαλείας, αλλά μέσω του αδελφού του Κωνσταντίνου. Επ’ ουδενί λόγω έπρεπε να γίνει γνωστή η ενεργός συμμετοχή του Καποδίστρια στο Εθνικό Απελευθερωτικό κίνημα της Ελλάδος, λόγω της υψηλής κρατικής θέσεως που κατείχε στην Ρωσία.

Στο σημείο αυτό ας παρακολουθήσουμε πως εξελίσσονται τα γεγονότα:

Τον Μάρτιο του 1813 ο Καποδίστριας και οι αδελφοί Κωνσταντίνος και Αθανάσιος Τσακάλωφ αποφασίζουν να ιδρύσουν και τις δύο οργανώσεις, και ορκίζονται να εργασθούν με όλες τους τις δυνάμεις και να θυσιασθούν εν ανάγκη για την επιτυχία του σκοπού των. Εις την «Μυστική Αρχή» θα ανήκουν ο Καποδίστριας ως αρχηγός και οι Κωνσταντίνος και Αθανάσιος Τσακάλωφ. Η «Μυστική Αρχή» θα ήταν ο Διοικητικός συντονιστής της Επαναστάσεως. Αυτή θα αποφάσιζε και μέσω του Αθανασίου Τσακάλωφ θα συντόνιζε και θα διοικούσε την «Φιλική Εταιρεία». Την ίδια ημέρα με την ίδρυση της «Μυστικής Αρχής» στην Μόσχα, ιδρύεται και η «Φιλική Εταιρεία» με αρχές και καταστατικό που είχε συντάξει ο Καποδίστριας. Στην πέννα και την διορατικότητα του Καποδίστρια οφείλεται η οργάνωση, η λειτουργία και οι Αρχές της «Φιλικής Εταιρείας». Επί πλέον ήταν ο καθοδηγητής και ο προστάτης της «Φιλικής Εταιρείας». Από την στιγμή αυτή κινούνται δραστήρια ο καθένας με διακριτούς ρόλους για την πραγμάτωση του ιερού σκοπού. Την απελευθέρωση του Γένους.

Ο Καποδίστριας θα εκτιμούσε την γενική πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη και θα ρύθμιζε με βάση αυτήν την δράση της «Φιλικής Εταιρείας», επί πλέον με την πολιτική επιρροή που αντλούσε από την Ρωσική Κυβέρνηση, θα υποστήριζε και θα προστάτευε τον Ελληνισμό από τους εχθρούς του στα Ευρωπαϊκά Συνέδρια, γιατί το κλίμα στην Ευρώπη για πολλούς λόγους ήταν τελείως αρνητικό και κυρίως η ύπαρξη της Ιεράς Συμμαχίας η οποία στρεφόταν κατά των επαναστάσεων δεν μπορούσε να αποδεχθεί ένα αγώνα που θα αποτελούσε την αρχή μιας σειράς αλυσιδωτών εκρήξεων στο χώρο της Ευρώπης και όχι μόνο. Κάθε χώρα της Iεράς Συμμαχίας επιθυμούσε την διατήρηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η κάθε μια για τους δικούς της λόγους.

Ο Αθανάσιος Τσακάλωφ με τον φλογερό πατριωτισμό την ευφυΐα την επιμονή και την γενναιότητα, θα αναλάμβανε την προπαρασκευή του Απελευθερωτικού Αγώνα μέσω της «Φιλικής Εταιρείας».

Ο Κωνσταντίνος Τσακάλωφ θα χρηματοδοτούσε τις υπάρχουσες απελευθερωτικές οργανώσεις αλλά και μεμονωμένες επαναστατικές ενέργειες, κυρίως όμως την «Φιλική Εταιρεία». Τις χρηματοδοτήσεις τις έκανε κυρίως από τα γραφεία της Νίσνα (λιμάνι στον ποταμό Βόλγα). Όταν οι Αυστριακοί συνέλαβαν τον Ρήγα Φεραίο, είχε μια βαλίτσα γεμάτη ρούβλια, που του είχε δώσει ο Κωνσταντίνος, ο οποίος εκτός από τη χρηματοδότηση της Φιλικής Εταιρείας και όλων όσων αγωνίζονταν για την Εθνεγερσία, χρηματοδοτούσε και την κυβέρνηση του Καποδίστρια για να ανταπεξέλθει στις πληρωμές των δημοσίων υπαλλήλων.

Αυτοί οι τρεις και μόνον άνδρες έβαλαν τις βάσεις για την απελευθέρωση των Ελλήνων τον Μάρτιο του 1813 στην Μόσχα.

Την εποχή εκείνη η Οδησσός ήταν ο τόπος συγκεντρώσεως όλων των κυνηγημένων Ελλήνων από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Ένας από αυτούς ήταν και ο φλογερός πατριώτης Νικόλαος Σκουφάς. Ο Αθανάσιος Τσακάλωφ τον άκουσε να βγάζει πύρινους λόγους υπέρ της Επαναστάσεως των Ελλήνων και τον μύησε στην «Φιλική Εταιρεία». Τον Νικόλαο Σκουφά ακολούθησε και ο Εμμανουήλ Ξάνθος. Τον Σεπτέμβριο του 1814 ορκίζονται οι Αθανάσιος Τσακάλωφ, Νικόλαος Σκουφάς, και Εμμανουήλ Ξάνθος να αγωνισθούν για την Εθνεγερσία. Αυτή τη «Φιλική Εταιρεία» γνωρίζουν οι Ιστορικοί, ενώ οι ρίζες της βρίσκονται τον Μάρτιο του 1813.

Στο σημείο αυτό για την αποκατάσταση της αληθείας θα πρέπει να επισημάνουμε ένα ιστορικό λάθος που διαιωνίζεται μέχρι των ημερών μας:

Οι ιστορικοί θεωρούν ως πρώτον στην τάξη της «Φιλικής Εταιρείας» τον Νικόλαο Σκουφά. Γεγονός, όμως, που διαψεύδεται από τον συνθηματικό κώδικα που χρησιμοποιούσαν οι Φιλικοί για να μην γίνουν γνωστά τα ονόματά τους. Ο Αθανάσιος Τσακάλωφ υπέγραφε με τα στοιχεία ΑΒ, ο Νικόλαος Σκουφάς με τα στοιχεία ΑΓ και ο Εμμανουήλ Ξάνθος με τα στοιχεία ΑΔ. Ο μυστικός αυτός κώδικας μόνος του μαρτυρεί ότι ο Τσακάλωφ (ως ΑΒ) είναι δεύτερος στην ιεραρχία της «Φιλικής Εταιρείας», ο Σκουφάς (ως ΑΓ) τρίτος και ο Ξάνθος (ως ΑΔ) τέταρτος.

Και γεννάται το εύλογο ερώτημα: Ποιος ήταν ο ΑΑ; Γιατί οι ιστορικοί παρακάμπτουν αυτό το θέμα και το αγνοούν ωσάν να μην υπάρχει;

Εν πάση περιπτώσει. Στο θέμα αυτό απαντούν οι απόγονοι του Αθανασίου Τσακάλωφ, αποκαθιστώντας την αλήθεια. Αόρατος αρχηγός ήταν ο Καποδίστριας.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΜΠΕΗ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ

Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ήταν οργανωμένος στην «Φιλική Εταιρεία» και είχε προσωπικές επαφές με τον Αθανάσιο Τσακάλωφ. Μεταξύ των δυο ανδρών ανεπτύχθη μία φιλία οικοδομημένη πάνω σε αισθήματα  εμπιστοσύνης και αλληλοεκτιμήσεως. Πιθανολογείται δε ότι ο Πετρόμπεης είχε, μέσω του Τσακάλωφ, επαφές και με τον Καποδίστρια. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που ο Πετρόμπεης διακαώς επιθυμούσε μετά την απελευθέρωση να αναλάβει ο Καποδίστριας την κυβέρνηση της Ελλάδος. Εξάλλου ο Καποδίστριας είχε συνεργαστεί με τον Πετρόμπεη για την εξεύρεση ενός απογόνου των Παλαιολόγων για να τον στέψουν ως βασιλέα των Ελλήνων. Άλλωστε, όταν ο Πετρόμπεης κήρυξε επανάσταση ο Καποδίστριας απεδείχθη πολύ ελαστικός στο πρόσωπό του.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΣΑΚΑΛΩΦ

Μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, ο Αθανάσιος Τσακάλωφ παρέμεινε στο Ναύπλιο, απτόητος από τις δύο απόπειρες δολοφονίας του. Το Πάσχα όμως του 1833 και ενώ ευρίσκετο στον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, την στιγμή που εψαλετο το Χριστός Ανέστη έγινε για τρίτη φορά απόπειρα δολοφονίας του. Οι επίδοξοι δολοφόνοι του το μόνο που κατάφεραν, ήταν να τον τραυματίσουν ελαφρά στην πλάτη. Ο Τσακάλωφ διαπίστωσε, ότι πίσω από αυτήν την δολοφονική απόπειρα εναντίον του, κρυβόταν ένας στενός και ονομαστός συνεργάτης του στην «Φιλική Εταιρεία», ο οποίος είχε προσχωρήσει κρυφά στις Αγγλοεβραϊκές υπηρεσίες. Μ’ αυτή την πικρία, έφυγε για πάντα από την Ελλάδα και μετέβη στην Οδησσό όπου παρέμεινε ως τον θάνατό του το 1851 βιώσας εν ειρήνη και ησυχία όπως σημειώνει ο Αν. Γούδας στην βιογραφία του.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΣΑΚΑΛΩΦ

Ο Αθανάσιος Τσακάλωφ λόγω της αφοσιώσεώς του «ψυχή τε και σώματι» στον απελευθερωτικό αγώνα δεν είχε νυμφευτεί. Όταν όμως επέστρεψε στην Οδησσό νυμφεύτηκε μια κοπέλα για την οποία η παράδοση θέλει να είναι ερωτευμένος από τα μαθητικά του χρόνια. Από τον γάμο αυτό δεν απέκτησε παιδιά λόγω ηλικίας της συζύγου του, γι’ αυτό υιοθέτησε τον μικρό γιο του αδελφού του Κωνσταντίνου, τον Παύλο, από μωρό, διότι είχε γεννήθηκε το 1833 και τον μεγάλωσε ως πραγματικό γιό του.

Με την πάροδο του χρόνου η οικογένεια Τσακάλωφ επέστρεψε στον Πόντο με σκοπό την απελευθέρωσή του από τους Τούρκους. Το 1890 ένας γιος του Παύλου Τσακάλωφ, ο Παναγιώτης ήρθε σε επαφή με τον αρχηγό των Αρμενίων τον Ανδρανίκ (είναι αυτός που από τους Έλληνες ιστορικούς ονομάζεται Ανδρόνικος), για να συντονίσουν από κοινού τον απελευθερωτικό αγώνα. Ο Παναγιώτης Τσακάλωφ (εγγονός του Αθανασίου Τσακάλωφ) και ο Ανδρανίκ ένωσαν το αίμα των χεριών τους και έγιναν σταυραδέλφια. Τον Μάιο του 1903 μετά από προδοσία, ο Παναγιώτης Τσακάλωφ πέφτει στα χέρια των Τούρκων οι οποίοι τον θανατώνουν την ίδια ημέρα δια στραγγαλισμού. Μετά τον θάνατο του Παναγιώτη, οι Τούρκοι ψάχνουν να βρουν και τον γιο του Κωνσταντίνο (τον νεώτερο) ο οποίος μετά από πολλές περιπέτειες κατετάγη στις δυνάμεις των Αρμενίων και έλαβε μέρος σε πολλές μάχες εναντίον των Τούρκων, ως καπετάνιος εφίππου αποσπάσματος με δύναμη από εκατό μέχρι διακοσίων ιππέων, ανάλογα με την αποστολή που ανελάμβανε.

Μετά την γενοκτονία των Αρμενίων ο Ανδρανίκ έφυγε για την Βουλγαρία και κατόπιν για το Παρίσι όπου διέμεινε μέχρι τον θάνατό του. Αποχαιρετώντας τον Κωνσταντίνο, αφού του ευχήθηκε καλή τύχη, του είπε: «Τώρα πρέπει να αγωνιστείς για την πατρίδα σου».

Το 1919 ο Κωνσταντίνος πήγε στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί στην Σμύρνη όπου κατετάγη στον Ελληνικό στρατό. Κατά τύχη τον τοποθέτησαν στο 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα και έλαβε μέρος σε πολλές μάχες κατά των Τούρκων. Το 1922 κατά την υποχώρηση έφερε τον βαθμό του Λοχαγού. Κατά τις τελευταίες μάχες της Σμύρνης τραυματίσθηκε και διεκομίσθηκε στο νοσοκομείο Μυτιλήνης. Όταν ανάρρωσε προήχθη σε Ταγματάρχη.

Κατά τον εμφύλιο σπαραγμό μεταξύ Φιλελευθέρων και Λαϊκών, ο Κωνσταντίνος Τσακαλίδης βρίσκεται στην Νέα Ζίχνη Σερρών όπου διώκεται ως Βενιζελικός. Με επέμβαση του Μητροπολίτη αποκαθίσταται και χειροτονείται ιερέας. Έζησε ήρεμα μέχρι τον πόλεμο του 1940. Το 1942 καταδικάζεται από τον κατοχικό Βουλγαρικό στρατό εις θάνατον. Κατόρθωσε όμως να δραπετεύσει και μετά την αποχώρηση των Βουλγάρων ο Κωνσταντίνος επιστρέφει. Νέα περιπέτεια όμως τον περίμενε. Αυτή την φορά καταδικάζεται εις θάνατον από το λαϊκό δικαστήριο του ΕΑΜ, το οποίο ανέθεσε σε απόσπασμα της πολιτοφυλακής να το συλλάβει. Οι πολιτοφύλακες όμως φοβήθηκαν να μπουν την νύχτα στο σπίτι του και ανέβαλαν την σύλληψή του για το πρωί. Ένας από τους άνδρες του ΕΑΜ που τον αγαπούσε, τον ενημέρωσε και ο Κωνσταντίνος φεύγει κρυφά την νύκτα και μεταβαίνει στην Θεσσαλονίκη, για να επιστρέψει το 1949 όταν τελείωσε ο πόλεμος.

https://karavaki.wordpress.com/2018/08/15/tsakalov-philike-hetaireia/#more-12591